“คุณจิ คุณจะให้ฉันเข้าไปด้วยจริง ๆ ใช่ไหม”
เสียงกระซิบดังขึ้นมาข้าง ๆ หูจิรัชหลังจากที่เดินลงจากรถแล้วเมษาขยับเข้ามาแนบชิดถามด้วยความไม่มั่นใจ เพราะเห็นผู้หญิงหลายคนที่พากันมางานแต่งตัวจัดเต็มตั้งแต่หัวจรดเท้า ใส่เพชรวิบวับจนแสบตาเหมือนไม่ได้มางานเลี้ยงการกุศลแต่เป็นงานเพชรใครใหญ่กว่ากันเสียมากกว่า
“ทำไม” ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วหันมามองคนข้าง ๆ ที่กำลังเกิดอาการประหม่า
“ก็คุณดูสิ แต่ละคนใส่เพชรยังกะมาแข่งกัน แต่ฉันไม่มีอะไรเลย คุณจะอายไหม”
“อาย” เขาตอบหน้าตาย ทำให้คนที่มาด้วยหน้าเสีย
“คุณจิ” หญิงสาวเอ่ยด้วยนำเสียงเบาหวิว มองคนที่ชวนตัวเองมาด้วยความผิดหวัง
“อายทำไมกันเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ไม่ใช่สาระสำคัญของการมางาน”
“จริง ๆ นะคะ ถ้าคุณไม่อายฉันก็ไม่อาย” คำตอบของเขาทำให้ใบหน้าที่หมองเศร้าก่อนหน้านี้สดชื่นขึ้นมาทันใด
“ผมไม่อาย” เขาย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจังพลางก้มลงมองคนตัวเล็กที่ยังไม่หายกัง
