Draven เดลเวอร์ EP.3 เจอกันอีกครั้ง

1114 Words

EP.3 เจอกันอีกครั้ง เช้าวันใหม่ มหาวิทยาลัย เช้านี้นาเดียร์และเพื่อนๆของเธอมาเรียนในสภาพสะบักสะบอมที่ไม่ต่างจากเมื่อวานเลย ทั้งสามเมาค้างโดยเฉพาะใยไหมที่ดื่มจนน็อค คงเป็นเพราะวันนี้ต้องเข้าไปเรียนรู้วิขาเพิ่มที่โรงพยาบาลเอกชน พวกเธอจึงต้องแบกสังขารมาแม้จะไม่ไหวแค่ไหนก็ตาม “อื้อ~ ตึ้บหัวชะมัดเลย~” “ว่าแต่เมื่อแกหามฉันสองคนกลับเหรอของขวัญ” นาเดียร์เอ่ยถาม เพราะเธอเองก็แทบจะจำไม่ได้ว่าตัวเองกลับมาได้ยังไง จะจำได้ก็แต่ที่นั่งคุยกับบาร์โฮสคนใหม่ที่เธอลากมานั่งด้วย “ก็ใช่น่ะซิ ดีนะพี่บาร์โฮสคนที่แกลากมานั่งด้วยเขาช่วยเรียกรถให้ ไม่งั้นมีหวังได้นอนกันที่ร้านแน่ๆ” “ถ้าไม่ติดว่าวันนี้ต้องเข้าโรงพยาบาลฉันจะไม่มาเด็ดขาด~” ใยไหมฟุบหน้าลงที่โต๊ะอย่างหมดแรง สมองของเธอยังมีอาการมึนๆอยู่ “ลองไม่มาวันนี้ดิ ได้มีหวังติดเอฟแน่ เพราะอาจารย์สั่งไว้ว่าต้องมา” “ก็ถึงได้มานั่งเมาค้างอยู่นี่ไง~” “ประกาศ นักศึกษาคณะแพทยศาสตร์ที่ต้องออกไปเรียนรู้วิชานอกพื้นที่ในวันนี้ โปรดมารวมตัวกันเพื่อเช็กขื่อขึ้นรถด้วยค่ะ” เสียงประกาศจากฝ่ายประชาสัมพันธ์ดังขึ้น ฉุดให้ทั้งสามสาวต้องพากันลุกเดินไปเช็กชื่อทันที โรงพยาบาลเอกชน MMM เมื่อมาถึงโรงพยาบาลเหล่านักศึกษาจึงถูกพาหันเข้าไปนั่งอยู่ในหอประชุมของโรงพยาบาล “โรงพยาบาลเอกชนที่นี่โคตรใหญ่เลย” “อยากมีผัวเป็นเจ้าของโรงพยาบาลไหมล่ะ จะได้เป็นคุณนายตอนเรียนจบ” ใยไหมตอบกลับของขวัญด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก “ก็ดีนะ ฉันจะได้ไม่ต้องทำงาน” “แล้วแกจะเสียเงินมาเรียนหมอทำเตี่ยอะไรคะ!” นาเดียร์หันไปสบถด่าของขวัญเบาๆ “พูดเลยเฉยๆไหม” “มึงคิดจริงค่ะ!” ในไหมที่รู้ทันมองของขวัญด้วยหางตา เวลาผ่านไปเกือบห้านาที เมื่อนาเดียร์เห็นว่ายังไม่มีใครเข้ามานอกจากนักศึกษา เธอจึงจะไปเข้าห้องน้ำก่อนโดยที่เพื่อนๆไม่ได้ลุกมาด้วย เมื่อเด็กสาวเข้าห้องน้ำเสร็จจึงเดินออกมาเพื่อจะกลับเข้าไปในห้องประชุม ทว่าสองเท้ากับต้องหยุดนิ่งเมื่อเห็นชายหนุ่มที่คุ้นหน้าคุ้นตายืนอยู่หน้าลิฟต์ “นั่นพี่ที่บาร์โฮสเมื่อคืน!” นาเดียร์จำใบหน้าของเขาได้เพราะเธอรู้สึกคุ้นๆเพียงแต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน ระหว่างนั้นชายหนุ่มที่เหมือนจะรู้ตัวว่ากำลังถูกมอง จึงหันมาทางเธอ ทำให้นาเดียร์ต้องรีบหลบเข้าไปในมุมอีกครั้ง “แล้วกูจะหลบทำไมวะ” เด็กสาวบ่นกับตัวเองก่อนจะยื่นใบหน้าออกมามองชายหนุ่มอีกครั้ง จึงเห็นว่าเขากำลังเดินไปอีกทางเธอจึงเดินตามเขาไปด้วยความอยากรู้ เพราะการแต่งตัวของเขาราวกับผู้บริหารต่างจากเมื่อวานลิบลับที่มีแค่เพียงเสื้อเชิ้ตสีดำ “ไปไหนแล้วนะ” ใบหน้าสวยมองซ้ายแลขวาหาชายหนุ่มที่เดินนำมาแต่กับไม่เห็นเขาแล้ว “หาใคร” “ว๊าย!” Part เดลเวอร์ เมื่อคืนนี่มาเฟียหนุ่มเป็นคนส่งสามสาวขึ้นรถ และไม่วายส่งลูกน้องขับตามหลังไปดูว่าพวกเธอถึงบ้านอย่างปลอดภัยหรือไม่ ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำแบบนั้น แต่พอรู้ว่าเด็กสาวคนนั้นคือเด็กสาวเมื่อสิบเก้าปีก่อน ก็ทำให้เขาจำความรู้สึกในตอนนั้นได้ทันที เธอไม่ใช่รักแรกเพียงแค่เธอทำให้เขารู้สึกอยากมีความรักเป็นครั้งแรกก็เท่านั้น เช้าวันนี้เดลเวอร์มีงานที่จะต้องเข้าร่วมเปิดงานในการพานักศึกษามหาวิทยาลัยเอกชนมาเรียนเพิ่มความรู้ เมื่อมาถึงเขาจึงตรงไปที่ลิฟต์เพราะตั้งใจที่จะขึ้นไปห้องทำงานส่วนตัวของตัวเองก่อน ทว่าระหว่างรอลิฟต์กับรู้สึกว่ากำลังถูกสายตาของใครบางคนจ้องมอง เขาจึงหันไปดูและจำได้ทันทีว่าเธอคือนาเดียร์ ถึงแม้จะเห็นเพียงนิดเดียวก็ตาม “หาใคร” “ว๊าย! ตะ..ตกใจหมด!” เด็กสาวอุทานเสียงหลงเมื่อเขาโผล่มาทาด้านหลังของเธอ ทันทีที่เธอถอยหลังหนีมันทำให้เขาเห็นการแต่งกายของเธอได้อย่างชัดเจน เสื้อนักศึกษาสีขาวบวกกับกระโปรงพรีทสีดำความยาวเหนือเข่าเล็กน้อย และรองเท้าผ้าใบสีขาวที่มียี่ห้อดัง “ตามมาทำไม?” “เปล่า~ แค่จะไปทางนี้ค่ะ~” “…” “งั้นขอตัวก่อนนะคะ” เธอไม่แทนตัวเองว่าหนูเหมือนเมื่อคืน เพราะตอนนี้มีสติแล้ว เพราะเธอจะแทนตัวเช่นนั้นเฉพาะกับพี่ชายทั้งสองเท่านั้น “กลัวอะไร? ไม่เห็นเก่งเหมือนเมื่อคืน” ไม่ทันที่เด็กสาวจะได้เดินผ่านไป มาเฟียหนุ่มก็พูดขึ้น ทำให้นาเดียร์ต้องหยุดเดินทันที “คนเมาก็พูดไปทั่วแหละค่ะ!” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงวีน เพราะปกติแล้วเธอมักจะไม่คุยกับคนที่ไม่สนิทด้วย ถึงแม้เมื่อคืนจะพึ่งนั่งดื่มด้วยกันก็ตาม “เมื่อคืนเธอลืมจ่ายค่าดื่มให้ฉัน ลืมหรือเปล่า..” ร่างสูงพูดพลางเดินเข้าหาเด็กสาวจนเธอต้องถอยหลังชิดติดกำแพง “กะ..ก็บอกอยู่ว่าเมา กี่บาทล่ะเดี๋ยวจ่ายให้!” “…” “ว่าไงล่ะคะ ถามว่ากี่บาท!” “แลกเป็นอย่างอื่นแทนแล้วกัน” ใบหน้าคมคายโน้มเข้าไปประชิดใบหน้าสวย ทำให้นาเดียวร์ต้องยกมือขึ้นมาปิดใบหน้าสวยๆของตัวเองเอาไว้ “หึ” เดลเวอร์ที่เห็นเช่นนั้นจึงเคล้นหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะเดินออกไป นาเดียร์จึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “เห้อ! คิดว่าจะไม่รอดแล้วเรา แล้วเมื่อคืนไปปากดีอะไรไว้เยอะแยะก็ไม่รู้! แต่ทำไมวันนี้เขาดูแต่งตัวทางการจังวะหรือว่ารับงานเสริม” ขณะที่นาเดียร์กำลังยืนคิด โทรศัพท์ของเธอก็สั่นขึ้นพร้อมกับปรากฏชื่อของของขวัญที่โทรเข้ามา เธอจึงรีบกดรับสาย “ว่าไง” “แกตกส้วมไปแล้วหรือไง! อาจารย์มาแล้วรีบมาเลย!” “เออๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ!” _________________________ เขาจะได้กันตอนไหนอ่ะ ช่วยส่งแรงใจที🤣

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more