Draven เดลเวอร์ EP.2 พี่ชายบ้านตรงข้าม

2000 Words

EP.2 พี่ชายบ้านตรงข้าม Part นาเดียร์ 20:30 น. บาร์โฮส “เข้าใจแล้วค่ะว่าทำไมพวกปีสี่ถึงชอบพากันมาที่นี่” ของขวัญพูดขึ้นเมื่อเธอได้ที่นั่งในบาร์แล้ว ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อสำรวจความแปลกใหม่ที่น่าตื่นตาตื่นใจ “เออ กูก็เข้าใจแล้วเหมือนกัน มีแต่ผู้งานดีๆทั้งนั้น~” ใยไหมพูดพลางมองไปที่เด็กบาร์โฮสที่กำลังเอนเตอร์เทนลูกค้าท่านอื่นอยู่ “มึงไม่ต้องห่วงเลยนะใยไหม คืนนี้กูจะให้พี่ๆบาร์โฮสเขาดูแลใจที่บอบช้ำของมึงเป็นอย่างดีค่ะ!” “เออ กูพร้อมละ!” “ดี! ลุย!” นาเดียร์ตบไหล่ของเพื่อนรักเบาๆ ก่อนจะเรียกหาเอทีที่คอยรับโต๊ะลูกค้าและเรียกเด็กมาให้ “สวัสดีค่ะลูกค้า มีเรียกใครไว้เป็นพิเศษหรือเปล่าคะ” เอทีทำหน้าที่บริการอย่างดี ถามด้วยน้ำเสียงสุภาพไม่ว่าลูกค้าจะเป็นวัยรุ่นหรือวัยกลางคนก็ตาม “ไม่มีค่ะพี่” “โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวเจ๊เรียกน้องๆมาให้เลือกนะคะ” เจ๊น้ำผู้ทำหน้าที่ดูแลโบกมือเรียกเด็กๆมายืนเรียงที่โต๊ะของนาเดียร์ ทว่าวันนี้เหลือเด็กแค่เพียงสองคนเท่านั้น “ตอนนี้เหลือน้องสองคนนี้ลูกค้ารับไหมคะ พอดีวันนี้มีบริษัทมาเลี้ยงฉลองก็เลยเหมาคนอื่นๆไปหมดเลย เจ๊ต้องขอโทษด้วยนะคะ~” เจ๊น้ำพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด เพราะกลัวว่าจะเสียลูกค้าไป “พี่สองคนนี้ก็ได้ค่ะ” ใยไหมเอ่ยปากเรียกพี่ๆบาร์โฮสทั้งสองอย่างไม่ลังเล เจ๊น้ำจึงสั่งให้เด็กโฮสมาบริการทันที ภายนอกของพวกเธอทั้งสามอาจจะดูเหมือนผู้หญิงที่ไม่ระวังเนื้อระวังตัว แต่ความจริงแล้วไม่ใช่แบบนั้นเลย ถึงพวกเธอจะเฟลลี่แบบนี้ แต่ไม่เคยปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ผู้ชายลวนลามเลยสักครั้ง ยกเว้นใยไหมที่เคยมีแฟน บ่งบอกว่านาเดียร์และของขวัญยังคงครองความบริสุทธิ์อยู่ “ดูๆแล้วน้องๆน่าจะอายุน้อยกว่า งั้นพี่ๆขออนุญาตเรียกว่าน้องได้ไหมครับ” เด็กโฮสพูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้กับของขวัญ “ได้สิค่ะ หนูชื่อของขวัญนะคะสวนสองคนนี้..” พวกเธอทำความรู้จักกันก่อนที่เด็กโฮสจะเริ่มชงน้ำเมาให้ดื่ม การนั่งในโต๊ะจะเป็นการนั่งสลับชายหญิง เนื่องจากมีเด็กโฮสแค่เพียงสองคน แต่ถึงอย่างนั้นนาเดียร์ก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร เพราะจริงๆแล้วเธอแค่อยากพาเพื่อนๆมาปลดปล่อย และอยากพาใยไหมมาฉลองให้แด่อิสรภาพก็เท่านั้น “ใยไหมมึงเมาได้เต็มที่ เดี๋ยวกูกับนาเดียร์หามมึงกลับเอง พี่คะช่วยปลอบใจเพื่อนหนูหน่อยนะคะมันพึ่งเลิกกับแฟนมา” “ได้เลยครับ~” “แต่ห้ามลวนลามนะคะ” “รับทราบครับ” ดูเหมือนว่าการมาบาร์โฮสครั้งแรกของพวกเธอจะสนุกสนานและมีความสุขไม่น้อย เธอทั้งสามเอ็นจอยกับการดื่มและพูดคุยกับพี่ๆบาร์โฮสจนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงสี่ทุ่ม Part เดลเวอร์ หลังจากที่เดลเวอร์ทำงานที่คลังใหญ่เสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาจึงตรงมาที่โฮสคลับของตัวเองเพื่อตรวจเช็กความเรียบร้อย เพราะเมื่องานนี้มีสืบเข้ามาสมัครงานที่ร้าน “สวัสดีค่ะคุณเดลเวอร์” ทันทีที่เจ๊น้ำเห็นเดลเวอร์เธอจึงรีบเดินเข้าไปทักทาย ซึ่งเดลเวอร์ก็ทักทายกลับเพราะเจ๊น้ำคือผู้ใหญ่ในคลับแห่งนี้ แถมยังอยู่กับเขามานานตั้งแต่เปิดร้านวันแรก “วันนี้เด็กเราหมดเกลี้ยงเลยค่ะ บางโต๊ะก็ไม่พอกับลูกค้าที่มา” “ดีแล้ว แต่ถ้าคำนวณแล้วขาดบ่อย ก็เปิดรับเพิ่มอีกสิบคน” เดลเวอร์บอกเจ๊น้ำพลางมองไปตามโต๊ะต่างๆ ก่อนที่สายตาของเขาจะไปหยุดที่โต๊ะๆหนึ่ง “ได้เลยค่ะ ยังไงเดี๋ยวเจ๊แจ้งนะคะ” “…” เดลเวอร์ไม่ได้สนใจที่เจ๊น้ำพูดเลยสักนิด และยังคงเอาแต่มองไปที่โต๊ะของใครคนนั้น จนกระทั่งเด็กเสิร์ฟในร้านเดินมาชนเขา จึงทำให้น้ำเมาหกใส่สูทราคาแพง “ขอโทษครับคุณเดลเวอร์!” เด็กเสิร์ฟกล่าวขอโทษด้วยความหวาดกลัว ทว่าเดลเวอร์กับไม่ได้พูดอะไรนอกจากถอดเสื้อสูทของตนเองออก “ผมขอโทษจริงๆครับ ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ” เด็กคนนั้นยังคงเอาแต่ขอโทษจนเดลเวอร์ต้องยกมือให้เขาหยุดพูดและไล่ออกไป “เปลี่ยนเสื้อดีกว่าไหมคะ เดี๋ยวเจ๊ไปเอาให้” “ไม่เป็นไร ฝากเสื้อไปให้ไอ้วินแทนแล้วกันครับ” เดลเวอร์ถอดสูทออกจึงเหลือแค่เพียงเชิ้ตสีดำที่ติดกระดุมแค่เพียงสามเม็ด เผยให้เห็นร่องอกได้อย่างชัดเจน “โอเคค่ะ” เจ๊น้ำรับเสื้อสูทและเดินออกไปทันที จึงเหลือแค่เพียงเดลเวอร์ที่ยืนอยู่ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่หญิงสาวโต๊ะนั้นเดินมาทางเขาพอดี “เอ๋~ พี่เป็นเด็กบาร์โฮสของที่นี่ใช่ไหมคะ~” เด็กสาวใบหน้าจิ้มลิ้มที่เดลเวอร์จ้องมองอยู่นานเอ่ยถามเขา พร้อมกับหรี่ตาลงเล็กน้อย “พี่หล่อจัง หนูขอเหมาดื่มพี่นะ!” “…” เดลเวอร์ยังคงยืนเงียบให้กับคำถามของเด็กสาวตรงหน้า “แต่ว่าพี่สุดหล่อรอหนูอยู่ตรงนี้ก่อนนะ หนูขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึง” เด็กสาวคนนั้นฉีกยิ้มให้กับเขาก่อนจะเดินสวนไปที่ห้องน้ำ ทำให้เดลเวอร์ต้องมองตามหลังเธอไปแต่ไม่ได้พูดอะไร “เจอกันอีกแล้วซินะ” เดลเวอร์บ่นพึมพำและยังคงยืนรอเด็กสาวที่เดิม เขาจำได้ดีว่าเธอเป็นใคร เธอคือเด็กผู้หญิงเมื่อห้าปีก่อนที่มานั่งอยู่ข้างๆเขาที่หน้าห้องฉุกเฉิน และยังเป็นเด็กผู้หญิงที่เขาเคยเล่นด้วยเมื่อสิบเก้าปีก่อน แต่เธอคงจำเขาไม่ได้เพราะตอนนั้นเธออายุเพียงสามขวบ แต่เขาอายุสิบเจ็ดแล้ว และเธอมีชื่อว่านาเดียร์ “ยังยืนรออยู่จริงๆด้วยแฮะ งั้นไปค่ะวันนี้หนูเหมาดื่มพี่เอง!” เด็กสาวที่พึ่งเดินกลับมาจากห้องน้ำจับมาที่มือของเขาและพาเดินกลับมาที่โต๊ะของตน ซึ่งเดลเวอร์ก็เดินตามมาอย่างว่าง่าย เมื่อเด็กโฮสสองคนได้เห็นเดลเวอร์ก็ถึงกับทำสีหน้าตกใจทันที ทำให้เดลเวอร์ต้องยกนิ้วขึ้นเพื่อแสดงสัญลักษณ์ให้ทั้งสองเงียบเอาไว้ “แก! ฉันได้พี่เขามานั่งด้วย! เป็นไงหล่อปะ” นาเดียร์อวดเพื่อนรักทั้งสองก่อนจะขยับให้เดลเวอร์นั่งลงข้างๆเธอ “เมาแล้วลากเขากลับมานั่งด้วยเลยเหรอเนี่ยนาเดียร์!” ของขวัญพูดพลางหัวเราะคิกคัก ใยไหมจึงหัวเราะตามเพราะไม่มีใครรู้ว่าเดลเวอร์คือใคร “ก็แค่หาเพื่อนชนแก้วน่า ขอบอกไว้ก่อนนะคะว่าห้ามลวนลามกันเด็ดขาด!” นาเดียร์ชี้หน้าชายหนุ่มข้างๆพลางหรี่ตา “อืม” “ดีมากค่ะ เดี๋ยวหนูให้ติ๊บ อิอิ” “อายุแค่นี้จะให้ติ๊บคนอื่น? เก็บไว้ไปเรียนดีกว่าไหม?” “ไม่เป็นไรพี่ บ้านหนูรวยฮ่าๆๆ” “…” เดลเวอร์ได้แต่มองไปที่เด็กสาวนิ่งๆก่อนจะชงน้ำเมาให้เธอตามที่เธอบอก ซึ่งเขาชงเข้มตามรสชาติที่ตัวเองชอบกิน โดยไม่สนว่าเด็กสาวจะดื่มได้หรือไม่ “อื้อ!! ขมมาก!” “เหล้ากินให้เมา ถ้าไม่อยากเมาก็กลับไปกินนม” “โหพี่~ พูดจากวนชะมัดเลย งั้นก็เอาดิกินก็กิน!” นาเดียร์ยกแก้วขึ้นมากระดกดื่มอีกครั้ง และครั้งนี้เธอกินจนหมด “เดียร์! มึงเบาๆหน่อยเดี๋ยวก็อ้วกแตกใส่พี่เขาหรอก!” ของขวัญเอ่ยปรามเมื่อเห็นเพื่อนตะบี้ตะบันกินทีเดียวจนหมดแก้ว “ไหวน่า~ แค่นี้จิ๊บๆ พี่กินด้วยดิหนูอุตส่าห์เหมาดื่มพี่นะ” นาเดียร์หันมาพูดกับชายหนุ่มข้างๆอีกครั้ง ทำให้เดลเวอร์ต้องกระดกดื่มตามเธอ “เก่ง~” บรรยายกาศในโต๊ะเงียบสงัด เด็กโฮสสองคนก่อนหน้านี้จู่ๆก็นั่งนิ่งไปจนเดลเวอร์ต้องพูดขึ้น “บริการลูกค้าให้มันดีๆ” “ครับๆ!” เด็กโฮสทั้งสองตกปากรับคำและเริ่มพูดคุยอีกครั้ง ถึงแม้จะทำให้สามสาวที่ได้ยินงุนงงก็ตาม ทว่าพวกเธอก็ไม่ได้สนใจอะไร “พี่~ เหมือนเราเคยเจอกันที่ไหนไหม หนูคุ้นๆอยู่นะ~” จู่ๆนาเดียร์ก็โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ชายหนุ่มพร้อมกับสำรวจดวงตา ปาก และจมูกของเขาอย่างพิถีพิถัน “จะบอกว่าหน้าโหลหรือไง?” “เปล่า~ แค่คุ้นๆแต่จำไม่ได้~” “จำไม่ได้ก็ไม่ต้องจำ” “เอ๊า~ ทำไมพี่พูดจากับลูกค้าไม่ดีเลย เดี๋ยวหนูไม่จ่ายเงินเลยนะ!” “ไม่จ่ายก็ไม่ต้องจ่าย จะได้เรียกตำรวจมาจับ” “โห~ แค่พูดเล่นเอง ถึงกับจะแจ้งตำรวจมาจับกันเลยเหรอ~” “ก็มึงไปกวนพี่เขานาเดียร์ พอเมาแล้วเริ่มพูดมากนะมึง!” ของขวัญตำหนิเพื่อนของตน และดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะมีสติที่สุดแล้ว “พี่สุดหล่อ ถ้ารอบหน้าหนูมาอีก หนูจะเหมาดื่มพี่อีกนะ” “บ้าผู้ชาย พ่อแม่ไม่ว่าหรือไง” “ด่ากันแรงมาก พ่อแม่หนูเขาไม่รู้หรอก~ เพราะปกติหนูกับเพื่อนๆไม่เคยมาที่นี่หรอก แต่วันนี้เพื่อนอกหักเลยพามาหาผู้ชายดามใจ~” นาเดียร์พูดพลางหันไปมองใยไหมที่มีสภาพเมามายไม่ต่างจากเธอ ก่อนจะหันกลับมาหาชายหนุ่มข้างๆอีกครั้ง “ว่าแต่พี่เคยอกหักไหม~” “…” “แต่หนูเคยนะ~ พี่ชายหนูเล่าให้ฟังตอนนั้นหนูสามขวบแล้วหนูแอบชอบพี่ชายบ้านตรงข้าม พอพี่ชายคนนั้นย้ายบ้านออกไปหนูเลยไปบอกมี๊ว่าอกหัก~” “พี่ชายบ้านตรงข้าม? ชื่ออะไร” จู่ๆเรื่องเล่าของนาเดียร์ก็ทำให้เดลเวอร์รู้สึกสนใจขึ้นมาทันที “ไม่รู้~ หนูจำไม่ได้พี่โยไม่ยอมบอกว่าพี่ชายบ้านตรงข้ามชื่ออะไร~” “สมองปลาทอง” “เอ้า! ก็ตอนนั้นพึ่งจะสามขวบเอง อีกอย่างพี่ชายเป็นคนเล่าให้ฟังตัวหนูเองจำไม่ได้ด้วยซ้ำ แถมยังเป็นเรื่องที่น่าอายอีกด้วย อกหักตั้งแต่สามขวบเนี่ยนะ~ ไม่น่าเล่าให้ฟังเลย พี่ห้ามไปเล่าให้ใครฟังนะ รู้กันแค่สองคนพอ~” “โอ๊ยไม่ทันและเดียร์ พี่สองคนนี้เขาก็ได้ยินหมดแล้ว” “จุ๊ๆๆ ห้ามไปเล่าที่ไหนนะคะ~” นาเดียร์ทำท่าทางยกนิ๊วจุ๊ปาก ก่อนจะหยิบแก้วขึ้นมาดื่มอีกครั้ง “แล้วยังชอบอยู่ไหม พี่ชายบ้านตรงข้ามของเธอ?” “แม้แต่หน้าเขาหนูยังจำไม่ได้เลยค่ะ จะไปชอบได้ไง~ แต่ถ้าเจออีกรอบก็ไม่แน่นะ ฮ่าๆๆ” “…” ________________________ จู่ๆเฮียเดลก็เหมือนจะอกหักอีกรอบ เพราะยัยน้องมันจำพี่แกไม่ได้ 🤣 อกไก่มีไว้หมัก อกหักก็ต้องมีใหม่ ว๊ายยอะไรวะเนี่ยย แต่ยัยนาเดียร์อกหักตั้งแต่สามขวบเนี่ยนะ🤣 ขอคนละ1คอมเมนต์นะงับ 🫶🏻💖

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more