Three Dangerous Affection

Chapter 1

Shanel's Point of View

NAKAKABINGING sigawan ng mga taong nanonood dito sa loob ng underground arena. Lahat sila ay nakasuot ng maskara, may mga half masquerade mask lang ang suot, meron ding full mask. At ngayon ay pinapanood nila ang mga taong naglalaban ng p*****n sa loob ng iron ring, at kanila itong pinagpupustahan.

Punong-puno na ng dugo at mga nakabulagtang katawan na wala nang mga buhay ang loob ng ring.

Sanay na sanay na ako sa mga ganitong eksena, ganitong palabas. I had been watching these killings since childhood, and I enjoyed them.

Ang sarap lang manood.

The smell of blood, the sound of bones snapping, the final choked gasp of a dying man—all of this was peace. This was where everything made sense for me. The bloodier the fight, the deeper my calm. The more gruesome the kill, the lighter I felt.

Call me a psychopath—because I am. I don’t just enjoy murdering. I crave it.

That’s why this Ruthless Game (RG) is more than just entertainment to me. It’s an obsession. A sanctuary. The underground deathmatch held here on Dynasty Island isn’t just a game—it’s a blood-soaked battlefield where only the strongest player survive. My father rules this island as a Mafia Boss of Vsyé Fera. But one day, I swear, this will be mine.

Sa ngayon ay prinsesa pa lang ako ng Vsyé Fera, hindi pa ganap na reyna. Magiging ganap na reyna lang ako kapag nakapag-asawa na at tuluyan nang maibigay sa akin ni Dad ang trono. And when that day comes, this empire of violence, power, and death will bow to me.

“Devil King!”

“Nightmare King!”

Mas lalong lumakas ang sigawan ng mga audience sa codenames ng dalawang players na naglalaban ngayon sa loob ng ring. Naglalaban sila dahil sa isang babaeng kanilang pinag-aagawan.

This must be what they call a love triangle to the death. They were fighting for love, and only one of them would survive. The victor would claim the woman. But she looked distraught, as if both men meant the world to her. Tears streamed down her face as she screamed for them to stop. Yet neither man wavered—they were determined to kill each other.

I grinned as I sat in my chair, wearing a golden mask that covered my entire face. Nakaupo ako dito kasama ng mga audience, pero sa pinakahuling upuan ako nakapuwesto. Pinapatay ko lang ang ilaw para hindi masyadong masilaw, dahil maliwanag naman sa loob ng iron ring kung saan naroon ang nagpapatayan.

Napakaganda ng laro ngayong gabi, masyadong madugo, malupit ang mga player dahil kasama pa ang kanilang tapat na mga tauhan. Ubusan yata sila ng grupo ngayon dahil lang sa isang babae na kanilang pinag-aagawan.

This is the kind of game I enjoy watching—both fighters are determined and suicidal.

“Who do you think will win?” I asked my two loyal men, who stood behind me.

“Devil King,” Pietro answered.

“Nightmare King,” sagot naman ni Yrem.

Napangisi ako sa magkasalungat nilang sagot.

“Alright, whoever guesses correctly will receive a reward from me.”

Rinig ko ang kanilang mahinang pagtikhim sa sinabi ko, klase ng tikhim na para bang napangiti at tila na-excite sa magiging premyo.

I simply focused on watching. I saw Devil King tying up the woman they were fighting over.

Hindi ko mapigilan ang mapaismid. Bakit niya itinali? Mas maganda kung tatlo silang maglaban dahil wala na rin naman pareho ang kanilang mga tapat na tauhan, nakabulagta na lahat, mga patay na.

Kawawang mga mahihina, maagang sinundo ni kamatayan.

“I need an arrow, Pietro,” I calmly ordered.

“In a minute, kamahalan,” Pietro replied before stepping away.

“Please, your majesty! Let me go!” sigaw ng babaeng nasa loob ng ring na pinag-aagawan ng dalawang player, pilit na itong nagpupumiglas sa pagkakatali ng mga kamay sa bakal ng ring.

I chuckled. Obviously, she was talking to me.

Less than a minute later, Pietro returned and handed me a bow and an arrow. Kaya naman agad ko itong ginamit at pinuntirya ang nakataling babae. Lumipad ang palaso papunta sa loob ng ring at dumiretso sa nakatali nitong mga kamay, dahilan para makawala na ito. Nang makawala ay agad na itong dumampot ng espada at umatake sa dalawang lalaki para umawat.

“This is getting even more interesting,” I said, my grin widening as I handed the bow back to Pietro.

Ngunit hindi nagtagal ay nasurpresa na lang ako sa susunod na kaganapan sa loob ng ring nang aksidenteng masaksak sa tiyan ng isang lalaking player ang babaeng kanilang pinag-aagawan.

I was utterly disappointed with the outcome. The fighter who had stabbed her took his own life as well—driving the sharp blade into his own stomach, the tip piercing all the way through his back. Nagawa pa nitong bunutin ang espada matapos isaksak sa katawan sabay ngisi sa kalaban nito, hanggang sa tuluyan nang bumagsak. Saka naman itong pinagsaksak ng lalaking kalaban.

“What the hell is going on? Did he just kill himself to follow his woman into the afterlife?” I scoffed, unable to believe the absurdity of what I had just witnessed.

“It's called love, kamahalan,” sagot ni Pietro. “That woman was probably his entire world. Without her, his life had no meaning. There was no reason to go on, so he chose to die with her.”

Napataas na lang ang kilay ko. Love? That was love?

“What about the winner? Bakit hindi siya sumunod?”

“Because they have kids,” Yrem answered.

I let out a cold chuckle. “How pathetic. Is love really that ridiculous?”

“Yes, kamahalan. Sabi nga sa kanta, too much love will kill you.”

I sighed. “Well, I can't relate to that. Love is a joke—it only makes people weak.”

Hindi ko na lang mapigilan ang mapasatsat at mapiling-iling habang nakatingin pa rin sa loob ng ring kung saan humagulgol na ng iyak ang nanalong player at sumigaw ng malakas na para bang nawala na sa katinuan habang yakap yakap ang walang buhay na babaeng kanilang pinag-agawan.

Poor man. In an instant, everything he had fought for was gone. He had risked his life to win her, only to lose her in the end.

“Look at them, ’yan ang kinahantungan nila sa paghahabol nila sa salitang pag-ibig. A stupid decision,” I said mockingly.

Tanging pagtikhim na lang ang nasagot ng dalawa kong tauhan at hindi na kumontra pa sa sinabi ko.

Ang nanalong player ay paika-ika nang binuhat palabas ng ring ang walang buhay na babae. Hindi ko mapigilan ang pagmasdan ito. Hilam ng luha ang mga mata at tulala na na para bang gumuho na ang kanyang mundo dahil lang sa pagkamatay ng babaeng kanyang buhat buhat.

Napailing-iling na lang ako.

Love. What a miserable, pathetic thing. It turned even the strongest men into weak, broken fools. I would never understand it—because I would never be that weak.

Nang matapos ang laro ay umalis na kaming tatlo ng isla sakay ng helicopter, si Pietro ang nagsilbing piloto.

Wala pang isang oras nang dumating na kami sa aking palasyo—Wind Palace na aking pinangalanan. Ito ang palasyo na binigay sa akin ni Dad bilang regalo noong 10th birthday ko. At mula nung araw na iregalo niya ito sa akin ay dito na ako tumira sa palasyong 'to nang mag-isa at tanging mga tagapaglingkod ko lang ang aking kasama.

“So, paano ba 'yan, kamahalan, ako ang nanalo sa ating pustahan,” wika ni Yrem pagkababa pa lang namin ng helicopter.

I let out a low chuckle, not bothering to respond as I strode toward the expansive garage where my collection of luxury cars gleamed under the dim lights. I could feel Yrem trailing behind me.

“Mamaya na lang ang premyo mo pagbalik ko,” I said.

“Saan ka naman pupunta, kamahalan?” tanong ni Pietro na nakasunod din sa hulihan ko.

“I have an important mission tonight.”

“Sasama kami—”

“No need, dito lang kayo. Hindi kayo puwedeng sumama dahil kailangan ko ’tong gawin nang mag-isa lang—without anyone's help, ’yon ang mahigpit na bilin sa akin ni Dad na hindi ko puwedeng suwayin,” sagot ko sa kanilang dalawa at pumasok na sa aking black sports car.

Pero pagpasok ko sa loob ay siya namang pagkatok ni Yrem sa pinto ng kotse, kaya agad kong binababa ang bintana.

“Ano ’yon?” I asked.

“What about my prize, kamahalan?” ngisi nitong sa akin.

Seriously, ang kulit din talaga ng isang 'to.

“Tsk. Sabi nang pagbalik ko na lang. Ano bang premyo ang gusto mo?”

Yrem smiled. “Kahit simpleng halik na lang siguro, kamahalan, sapat na sa akin 'yon.” Bigla na lang nitong nilusot ang kanyang pisngi sa nakabukas na bintana.

Hindi ko naman mapigilan ang bahagyang matawa, at akmang itutulak na palabas ang kanyang mukha—pero naunahan na ako ni Pietro nang hablutin nito si Yrem sa maiksi nitong buhok at malakas na hinila ang ulo palabas.

“Lapastangan! Huwag kang pangahas sa kamahalan!” pagalit na wika ni Pietro at patapon nang binitiwan ang maiksing buhok ni Yrem.

“Tsk. Ano ka ba, nagbibiro lang naman ako!” paasik na sagot ni Yrem na napahaplos na lang sa ulo.

I just shook my head, amused, before starting the engine.

“Mag-iingat ka, kamahalan,” they both said in unison, bowing in respect.

“Sige mamaya pagbalik ko, ibibigay ko sa 'yo ang gusto mong premyo, Yrem.” Pinatakbo ko na ang sasakyan paalis ng garage matapos sabihin ’yon.

Kitang-kita ko pa mula sa side mirror ang pagkagulat ni Yrem na parang hindi makapaniwala sa narinig at napatanaw na lang ito sa kotse ko.

Napailing lang ako at pinatakbo na ng mabilis ang kotse nang makalabas na sa gate ng aking palasyo.

Ngayong gabi pinapapatay sa akin ni Dad ang kanyang kinaiinisang police general na sagabal sa kanyang mga illegal na negosyo dito sa Pilipinas. Ako ang naatasan ni Dad para pumatay at nang sa gano'n ay mapatunayan ko sa kanya na magaling akong kumilos at karapat-dapat na mamuno sa Vsyé Fera pagdating ng takdang panahon.

I must prove to my father just how ruthless and heartless I can be, convincing him that I deserve the throne as queen. He demands strength, expects me to be merciless in eliminating all the threats and obstacles. I have no choice but to obey and execute his orders flawlessly—especially since I have many rivals for the Vsyé Fera throne.

Ang alam ko ay nasa mahigit 20 kaming magkakapatid at lahat ay puro mga babae, tanging ako lang ang anak ni Dad kay Mommy na kanyang unang pinakasalan, pero kanya namang pinagtaksilan, dahil nalaman na lang ni Mommy na marami palang anak is Dad sa iba't ibang babae Hanggang sa nauwi na lang sila sa paghihiwalay. Gayunpaman, dahil ako ang anak niya sa legal niyang asawa, kaya ako ang ginawa niyang tagapagmana.

But the throne is not guaranteed. Any of my half-sisters could take it from me anytime. As my father always says, only the strongest will be crowned as his successor and inherit all his businesses—both legal and illegal, within the country and beyond.

But no. It's a big big NO. Over my dead body.

I will not allow anyone to take what is rightfully mine. I am the only one who deserves to inherit everything.

Makalipas ang halos isang oras na pagmamaneho ay inihinto ko na ang kotse ko sa madilim na parte ng highway.

Mabilis akong magbihis ng puro itim, nagsuot na rin ng ski mask at night vision eyeglasses para makakita pa rin kahit madilim.

Nang matapos magbihis ay isinuksok ko na sa tagiliran ko ang silencer gun at lumabas na sa aking kotse.

Umakyat ako sa pader gamit ang puno na nasa tabi nito. Nang makapasok sa loob ng bakod ay napangisi ako nang wala man lang tumahol sa akin na kahit isang aso, at wala pa ring kamalay-malay ang isang security na nakatayo sa tabi ng nakasaradong gate.

I made my way to the back door and slipped inside the silent mansion undetected.

Walang pamilya ang police general na papatayin ko ngayon, kaya matapang itong kumalaban sa mga malalaking sindikato. Pero hinala ko, hawak din ito ng isang malaking sindikato, dahil ang mga nahuli nitong cocaine ay hindi man lang nabalita na isinuko nito sa gobyerno.

Nang makapasok ng mansyon ay walang ingay akong umakyat ng stairs.

Until I stopped in front of a closed door—the general’s bedroom.

Using the pin from my watch, I effortlessly unlocked it the door.

“Oh, sleeping old man . . .” pagngisi ko nang makita itong mahimbing na natutulog sa kanyang kama. The room was dark, but thanks to my night vision glasses, I could see everything clearly.

Inalis ko na ang salamin kong suot pero hindi ang ski mask, mahirap na at baka may hidden camera pala sa loob ng room. Napagdesisyonan nang buhayin na ang ilaw, kaya agad na nagkaroon ng liwanag sa loob ng madilim na kuwarto.

“Hey, old man, wake up!” I pressed the cold barrel of my gun against his temple.

Ayaw pa sana nitong gumising, pero nang idiin ko sa sentido nito ang dulo ng baril ay napangiwi ito na parang nasaktan. Hanggang sa nakasimangot na nitong minulat ang mga mata, at tuluyan nang nagulat nang makita ako.

“Paano ka nakapasok dito? S-sino ka?” gulat na gulat nitong bulalas kasabay ng mabilis na pagbalikwas ng bangon habang nanlalaki ang mga mata.

“I’m here to ask you an important question. And if you don’t give me the right answer, pasasabugin ko ’yang bingo mo.”

Mabilis naman nitong itinaas ang kamay at sunod-sunod nang napalunok sa takot.

“S-Sige sasagutin ko kahit ano pa 'yan, basta 'wag mo lang akong p-patayin.”

Napangisi ako. Napakaduwag naman pala ng hayop na 'to.

“Kung gano'n, gusto kong sabihin mo sa akin kung kanino mo binibigay ang mga cocaine na nakukuha mo sa mga nahuhuli mo.”

He hesitated, swallowing again.

“Ah . . . eh . . . s-saan pa nga ba, s-siyempre sinusuko namin sa kinauukulan—”

“Huwag mong bilogin ang ulo ko, Mr. Policarpio.” I c****d the gun. “Try that again, and the next bullet will crack open your skull.”

“Nagsasabi ako ng totoo— Ahh!!” He screamed as I shot his other shoulder.

“Ang susunod na bala, sa bungo mo na tatama.”

“Kay governor! Napag-utusan niya lang ako! Pakiusap huwag mo akong patayin!” Mabilis nitong itinaas ang nanginginig na mga kamay na tila suko na talaga.

“Sinong governor ang tinutukoy mo?”

“Si Deguil Alexeyev!”

I smirked. Ang dali lang pala nito mapaamin.

“Thanks for the information. Have a nice trip!” I shot him in the head. His eyes widened as blood poured from his skull, and his body collapsed lifelessly onto the bed. “A trip to hell,” I added before leaving the room.

Just before I slipped out of the house, I spotted a security guard rushing inside, calling out for his boss. He must have heard the scream when I shot his boss's arm, but he wouldn't have heard the gunfire—I was using a silencer.

Nang makabalik sa loob ng kotse ko ay agad ko itong pinatakbo paalis. Nang tuluyan nang makalayo ay saka ko ito hininto at nilabas na ang phone ko.

Deguil Alexeyev. I searched his name online.

A sarcastic smirk tugged at my lips as the results appeared—31 years old, newly elected governor of this city.

“So, isa ka palang sindikatong governor, huh? Well, let's see how long your reign lasts now that I have my eyes on you. Because I promise you, the next position you'll hold . . . will be six feet underground, where the worms will feast on your decaying flesh.”