สนามแรก
“แก้ว พร้อมไหม”
เสียงของโค้ช ถามผู้หญิงที่สวมหมวกกันน็อคใบโต ปิดบังใบหน้าทั้งหมด แม้จะสูงไม่เกิน 160 ก็ตาม ด้วยรูปร่างที่สมส่วนกลมกลึงนั้น ดูยังไงก็เป็นผู้หญิง
แสบมองไปที่ภาพนั้นอย่างสนใจคู่แข่ง เดี๋ยวนี้เขาเปิดให้ผู้หญิงลงแข่งแล้วเหรอวะ
“โค้ชหนูเพิ่งเคยลงสนามใหญ่ขนาดนี้ หนูกลัวทำโค้ชขายหน้า” เสียงเล็กๆ น่ารักดังเล็ดลอดออกมาจากหมวกใบโต แสบนึกกลัวว่าคอเล็กๆ นั่นจะเคล็ดเข้าสักวัน เพราะหมวกกันน็อคสีสวยขนาดใหญ่ของเธอ
“อย่าตื่นสนามสิ ซ้อมมาขนาดนั้นแล้ว สู้ๆ ละ เตรียมตัวเลยนะ สนามนี้แค่เปิดตัว ไม่ต้องกดดันมากก็ได้” โค้ชร่างสูงบอกอย่างอบอุ่น
“ค่ะโค้ช” พูดจบผู้หญิงคนนั้นก็ขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซด์คู่กาย ที่ถูกดูแลมาเพื่อการแข่งนี้โดยเฉพาะ
“นักแข่งทั้งหมดที่เตรียมพร้อมแล้ว นำรถเข้าไปรอที่จุดสตาร์ทได้เลยครับ”
เสียงกรรมการจัดการแข่ง ตะโกนใส่โทรโข่งบอกนักแข่ง ที่อยู่กับรถของตัวเอง ก่อนทั้งหมดจะพารถคู่ใจ ไปรอที่จุดสตาร์ท
“เข้าที่นะครับ เตรียมตัว แล้วรอฟังสัญญานดีๆ” ยังเป็นคนเดิมที่พูดในขณะที่นักแข่งทุกคนมีสมาธิในการแข่งมากขึ้น
ยกเว้นแสบ ที่แอบมองผู้หญิงคนเมื่อกี้มาสักพักแล้ว เพราะเธออยู่ในจุดสตาร์ทติดกันกับเขา เขาเลยถือโอกาสสำรวจคู่แข่งตัวจ้อย
“นี่หนู ถ้ายังไม่โตกลับบ้านไปกินนมนอนดีกว่ามั้งครับ อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วทุกคนที่นี่จะอ่อนให้นะครับ”
แสบถอดหมวกกันน็อคของตัวเองขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลา ทั้งยังก้มหน้ามองเธอที่ตัวเตี้ยกว่า และคำพูดนั่นของเขาก็ทำให้ใบหน้าสวยหวานที่ซ่อนอยู่ภายใต้หมวกใบโตแสดงสีหน้าว่าหงุดหงิดได้เป็นอย่างดี
“ถ้าพี่คิดว่าเอาชนะได้ก็ลองดูหน่อยสิคะ ไม่ใช่เก่งแต่ปาก”
แก้วยกหมวกขึ้นมาแค่นิดเดียวเพื่อพูด ก่อนจะบอกเขาไปอย่างที่ใจคิด รู้สึกเสียดายใบหน้าหล่อกับความสูงนี่เหลือเกิน เกิดมาหน้าตาดีทั้งที น่าจะนิสัยดีบ้าง ปากสุนัขไม่รับประทานแบบนี้ เสียของ
“พี่ไม่เคยแพ้ใครนะครับ โดยเฉพาะผู้หญิง และผู้หญิงคนเดียวที่พี่จะแพ้ นั่นคือเมียพี่ครับ ไม่ใช่น้อง เพราะงั้นทำใจตั้งแต่ตอนนี้เลยครับ แพ้แล้วอย่ามาร้องไห้ขี้มูกโปร่งนะ”
แสบยกยิ้มส่งไปให้ ใบหน้าที่เขาเห็นเพียงแค่ปากเล็กๆ สีชมพูนั่น ไม่อยากจินตนาการใบหน้าที่ซ่อนอยู่ในนั้น แต่เห็นแค่ปากก็รู้แล้วว่าคนที่พูดต้องน่ารักแน่ๆ
“เก็บปากไว้เห่าเถอะค่ะ”
แก้วปิดหมวกลงก่อนจะสตาร์ทรถ และตั้งใจฟังเสียงสัญญาน ไม่สนใจแสบที่ยิ้มอย่างยียวนส่งมาให้สักนิด คอยดูเถอะ! เธอจะชนะให้ดู
บรื้น ๆๆๆ
นักแข่งทุกคนเริ่มสตาร์ทรถของตัวเองทันที เมื่อใกล้ถึงเวลาแข่ง ก่อนจะตั้งใจรอฟังเสียงสัญญานจากคณะกรรมการที่ยืนรอทำหน้าที่
ปัง!
ทันทีที่เสียงสัญญานดัง รถทุกคันต่างก็ตบเกียร์บิดคันเร่งรถออกไปอย่างเร็ว เพื่อหวังเป็นผู้ชนะในการแข่งครั้งนี้ โดยเฉพาะเด็กใหม่อย่างแก้ว เธอก็หวังว่าตัวเองจะชนะเหมือนกัน
บรื้น!
เสียงรถมอเตอร์ไซด์ที่ถูกแต่งมาเพื่อลงแข่งโดยเฉพาะ ดังไปทั่วสนามกลางแจ้งขนาดกลาง อย่างไม่มีใครยอมใคร เป้าหมายคือเงินรางวัลสำหรับผู้ชนะ
“บ้าเอ้ย ยัยเด็กบ้านั่นเก่งนี่หว่า”
แสบหันไปมองผู้หญิงคนเดียวในสนาม ที่ขับจี้หลังรถเขาอย่างไม่ยอมแพ้ ในขณะที่คันอื่นๆ ก็ตามมาติดๆ
“บ้าเอ้ยย ไม่ได้เก่งแต่ปากนี่นา”
แก้วบิดรถขับตามผู้ชายที่ถางถางเธอตั้งแต่เจอครั้งแรกอย่างไม่ยอมแพ้ เขาดูถูกเธอขนาดนั้น เธอไม่มีทางยอมแพ้แน่ๆ
บรื๊น!
“บ้าน่า โธ่เว้ยย” แก้วสบทสั่นหลังจากเธอแพ้ให้ผู้ชายคนนั้นแค่นิดเดียว นิดเดียวจริงๆ
แก้วขับรถที่เข้าเส้นชัยหลังผู้ชายคนนั้น ไปในจุดที่โค้ชเธอยืนรอด้วยความคับแค้นใจ ใบหน้าภายใต้หมวกเศร้ามองลง ดวงตาคลอน้ำเหมือนจะร้องไห้อย่างที่เขาเคยพูด
“โค้ชค่ะ แก้วขอโทษค่ะ”
แก้วยกมือไหว้ เอ่ยขอโทษโค้ชของเธอทันทีที่พารถคู่ใจเดินมาถึง
“นี่ถือว่าทำดีมากแล้วนะสำหรับสนามแรก” โค้ชหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“แต่เราพลาดเงินรางวัล เงินนั่นมันจะช่วยแฟนโค้ชได้”
แก้วปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจที่เก็บไว้ไหลรินลงมาที่เธอลงแข่งเพราะอยากช่วยเหลือโค้ช เธอกับโค้ชรู้จักกันมานาน เขาคอยช่วยเหลือเธอมาตลอด ตอนนี้เขากำลังลำบาก เพราะแฟนของโค้ชโดนรถชน ลำพังแค่โค้ชหาเงินจ่ายค่ารักษาแฟนคนเดียวมันไม่พอ ถ้าได้เงินรางวัลนี้ไปช่วยอีกสักหน่อย โค้ชก็จะเหนื่อยน้อยลง
“เอาน่า นี่ถือว่าเปิดตัวได้ดีแล้ว โค้ชเชื่อว่าแข่งคราวหน้า ต้องมีคนเอาชื่อเราไปลงแข่งแน่ๆ ค่อยเก็บตอนนั้นก็ได้” โค้ชหนุ่มบอกแก้วเสียงเบา เขาต้องการเงินมาก แต่ตอนนี้เงินก็ช่วยอะไรชีวิตแฟนเขาไม่ได้ เพราะอาการเธอไม่ได้ดีขึ้นเลย เขาไม่กล้าบอกเด็กคนนี้ กลัวแก้วจะเสียใจ
“จริงเหรอคะ เขาเรียกรับรางวัลแล้ว แก้วไปก่อนนะคะ เดี๋ยวมา”
แก้ววิ่งไปทางแท่นรับรางวัล ทันทีที่ได้ยินเสียงประกาศ เรียกจากคณะกรรมการ ทั้งที่ยังใส่หมวกใบโตอยู่
“เป็นไงยัยหนู หลบไปร้องไห้ขี้มูกโปร่งมาเหรอครับ” แสบพูดทักยัยตัวเล็กทันทีที่เธอเดินมาถึง
“ทำไมต้องร้องละคะ ก็แค่แพ้ ไม่ใช่หมาตายซะหน่อย” แก้วพูดพลางพยายามแกะหมวกใบโตออก เพราะเธอต้องขึ้นรับรางวัล ในตำแหน่งผู้ชนะการแข่งขันอันดับที่ 2 ที่เงินรางวัลน้อยกว่าตั้งครึ่งนึง ไม่ได้เป็นที่หนึ่ง แต่ก็เป็นที่สองละว้า ไม่ชนะแค่เขานี่แหละ!
“ก็นึกว่าจะร้องไห้งอแง ไปฟ้องพ่อไงครับ” แสบพูดอย่างยียวนกวนประสาท เพราะเห็นเธอวิ่งไปทางโค้ชทันทีที่จอดรถได้ เลยตีความหมายไปตามที่เห็น
“พี่ไม่มีเพื่อนคบเหรอคะ ถึงได้คอยกวนคนอื่นแบบนี้ เหงาปากเหรอ? ถ้าเหงามากแนะนำหยิบกระดูกมาแทะเล่นนะคะ มันเหมาะกับพี่มาก”
ใบหน้าสวยหวานจิ้มลิ้ม ยกยิ้มเยอะเย้ยคนที่สูงกว่าเธอมากอย่างสะใจ เหมือนเขาจะชะงักนิดๆที่เห็นหน้าเธอ
“ปากดีจังเลยครับ พี่ว่าหนูเก็บปากไว้อมอย่างอื่นดีกว่าครับ”
แสบยกยิ้มอย่างถูกใจใบหน้าสวยหวาน เธอดูโตนะแต่ผมที่ตัดสั้นระต้นคอขาวผ่อง มันทำให้เธอดูเหมือนเด็กมากกว่าจะเป็นสาววัยแรกรุ่น
“นี่พี่กล้าว่าหนูเป็นผีเหรอ”
แก้วคิดอย่างอื่นไม่ได้เลย เธอเคยได้ยินเพื่อนด่ากัน ว่า ‘เก็บปากไว้อมเหรียญตอนตาย’ พี่เขาต้องหมายความแบบนี้แน่ๆ
“ผีอะไรกันครับ ปากมันอมได้แต่เหรียญอย่างเดียวรึไง” แสบยกยิ้มขันๆ เข้าใจในทันที ที่เธอพูดจบ
“แล้วพี่หมายถึงอมอะไรละ ถ้าไม่ใช่เหรียญ” แก้วมีสีหน้าสงสัย
“ก็อม!… อ้าปากสิครับถ้าอยากรู้” แสบบอกเด็กน้อยตรงหน้า ที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะเกิน 17 หรือไม่ก็เกินแล้ว แต่สาวเจ้าหน้าเด็กเกินกว่าอายุจริง
