ยั่วรักนักบิด

พี่แสบ

“อ้า!” แก้วอ้าปากทำตาม เพราะอยากจะรู้

หัวอ่อนชะมัด! แสบคิดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหยิบอมยิ้ม ออกมายัดเข้าไปในปากเธอ ยัดมันเข้าไปทั้งห่อพลาสติกนั่นแหละ

“อมนี่ไปก่อนนะครับ โตกว่านี้ค่อยหาอย่างอื่นอม”

แสบหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ที่เห็นยัยตัวเล็กนั่นตาเหลือก เพราะอมยิ้มจูป๊าจุ๊ฟที่เขายัดเข้าปาก อมยิ้มแค่นั้นก็ตาเหลือกแล้วเหรอ ถ้าเจออมยิ้มใหญ่กว่านั้น หน้าตาจะตลกขนาดไหนนะ

“โอ้ย ไอ้คนบ้า แข่งครั้งหน้าอย่าได้เจออีกเลย” แก้วเดินตามแสบไปอย่างโกรธแค้น

นักแข่งที่เข้าเส้นชัยในอันดับ 1 2 3 ต่างไปยืนรับเหรียญกับเงินรางวัลที่แท่นรับรางวัล โดยไม่มีใครกล่าวทักทายใครเลย โดยเฉพาะแก้ว ไม่อยากคุยกับคนที่ยืนอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่าเธอสักนิด

“สักวันจะเอาชนะพี่ให้ได้ พี่ปากหมา”

แก้วพูดจบก็ลงจากแท่นรับรางวัล ก่อนจะเดินไปหาโค้ชที่รออยู่ แล้วขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

แสบมองไปที่เด็กคนนั้นอย่างสนใจ ยัยเด็กนี่อนาคตไกลแน่ แต่คงไม่เท่าเขา เพราะเขาไม่คิดจะยอมผู้หญิงคนนั้นหรอก ยกเว้นเมียอย่างที่พูดนั่นแหละ

แสบผิวปากอย่างอารมณ์ดี ก่อนขับบิ๊กไบค์ลูกรักกลับที่พักของตัวเอง

สองสัปดาห์ต่อมา

กรี๊ด!

อร้าย!

“พี่แสบชนะอีกแล้ว กรี๊ด!”

เสียงผู้หญิงทั้งสนาม ที่มาดูการแข่งต่างส่งเสียงกรี๊ดลั่นสนาม เมื่อรถมอเตอร์ไซ์ของแสบขับเข้าเส้นชัยไปอย่างทุกที นี่เป็นสนามที่สิบแล้วในรอบสองเดือน ที่แสบคว้าชัยชนะมาเป็นของตัวเองได้อีกครั้ง

แสบจอดรถไว้ ก่อนจะเดินถอดหมวกไปด้วย ในขณะที่มือข้างนึงรับน้ำจากผู้ช่วย ก่อนจะสาดน้ำใส่ใบหน้าหล่อเหลาดับความร้อน เท่านั้นก็ได้เสียงกรี๊ดกราดจากสาวๆ เพิ่มขึ้น

“กรี๊ด แสบ/ พี่แสบ อร้าย”

เสียงผู้หญิงพวกนั้นกรีดร้องไปทั่วทั่งสนาม แต่มันกลับไม่เข้าหูของแก้วที่อยู่บริเวณนั้นเลยสักนิด

แก้วถอดหมวกกันน็อคของตัวเองออก หลังจากแข่งเสร็จ เธอแพ้เขาอีกแล้ว แม้จะไม่ได้แข่งกับเขาทุกรอบ แต่เธอก็แพ้ทุกครั้งที่มีเขาลงแข่ง

“พี่แสบนี่ มารหัวขนจริงๆ แบบนี้เมื่อไหร่จะมีเงินช่วยโค้ชจ่ายค่ารักษาพี่ฟ้าได้”

แก้วบ่นงืมงำ พลางถอดหูฟังออก หลังๆ เธอใส่มันทุกครั้งที่แข่ง เพราะไม่อยากฟังเสียงคนเชียร์คนอื่น

เธออยากฟังเสียงคนโห่ร้องอย่างดีใจตอนเธอเข้าเส้นชัยบ้าง แต่ยังไม่เคยเลยสักครั้ง เพราะผู้ชายที่ยืนเก็กหล่อ อ่อยผู้หญิงทั้งสนามนั่นแหละ

แสบคือคู่แข่งตลอดกาลของเธอ งานไหนที่มีเขาเธอไม่เคยจะชนะ ไม่ว่าการแข่งรถ หรือสกิวปาก

“แหวะ ก็แค่หล่อ แต่แม่งปากหมา ไม่รู้มีดีตรงไหน” แก้วเดินมาหาโค้ชตัวเอง วันนี้เธอพลาดเงินรางวัลทุกอย่าง เพราะมือข้างขวาเธอเจ็บ มันบิดรถไม่ถนัดนัก แต่เธอก็ฝืนแข่ง เพราะค่ารักษาของพี่ฟ้าแฟนโค้ช

“แก้ว บอกแล้วว่าไม่ให้แข่ง” โค้ชรีบเดินไปหาเธอก่อนที่เธอจะเดินมาถึงเขาด้วยซ้ำ พลางมองมือขวาที่เธอถอดถุงมือออกแล้วอย่างเป็นห่วง

“อีกนิดเดียวแล้วนี่ค่ะ แก้วดีใจนะคะที่อาการแฟนโค้ชดีขึ้นมากแล้ว” แก้วไม่สนใจมือตัวเองสักนิด เธอพูดอย่างยิ้มแย้มให้คนตัวสูง ที่มีแสบมองดูอยู่ไกลๆ

“งั้นเรากลับกันเถอะนะ อ่อ นี่บัตรเชิญงานเลี้ยงคืนนี้ งานนี้งานใหญ่ลองไปร่วมงานดูนะ เผื่อสนุก” โค้ชยื่นบัตรงานเลี้ยงให้เธอ เป็นงานของนักแข่งนี่แหละ มันเป็นโอกาศดีถ้าจะไปเจอคนใหม่ๆ

“ทำไมมีสองใบค่ะ” แก้วเคียงคอถามอย่างสงสัย ทำไมโค้ชเอามาให้เธอหมด เขาไม่ไปเหรอ

“ชวนเพื่อนไปก็ได้ พี่ต้องไปดูฟ้า จบงานแล้ว เลิกเรียกโค้ชได้แล้วน่า” ชายร่างสูงยีหัวแก้วอย่างเอ็นดู วันนี้เขาต้องไปหาแฟน อาการเธอดีขึ้นแล้ว อีกไม่นานก็น่าจะออกจากโรงบาลได้แล้ว

“ค่ะพี่บาส” แก้วเดินคู่ไปกับบาสที่อายุมากกว่าเธอเกือบ10 ปี

วันนี้เธอไม่ได้ใช้รถตัวเองแข่ง เพราะเธอขับมันล้มก่อนหน้านั้นจนมือเจ็บ ดีนะไม่เป็นอะไรมาก มีแค่มือที่ใช้ค่ำรถไม่ให้ล้มแรงกว่านี้เท่านั้นที่มันบวม

แก้วอายุแค่ 17 แต่เธอรักความเร็วมาก เพราะเคยซิ่งไปโรงเรียนที่อยู่ห่างออกไปหลายกิโล แก้วต้องช่วยแม่ทำงานตอนเช้า เธอเลยไปโรงเรียนสายแทบทุกวัน ดีที่ได้มอไซด์คู่ใจขับพาไปอย่างเร็ว เธอจึงทันเรียนคาบแรกเสมอ

ตั้งแต่นั้นมาแก้วก็รักความเร็วมาตลอด จนพี่บาสที่เห็นความสามารถ ชวนแก้วไปฝึกตั้งแต่ 15 และยกรถแข่งคู่ใจของตัวเองให้แก้ว ผ่านมา2 ปีแล้ว ฝีมือเธอดีกว่าเมื่อก่อนเยอะมาก แต่ก็ยังไม่มากพอ เธอยังเอาชนะใครคนนั้นไม่ได้

……………….

แก้วกลับมาถึงบ้านก็หยิบโทรศัพท์มากดหาเบอร์เพื่อน ก่อนจะกดโทรออกทันที

“จ๋าาา คืนนี้ว่างไหม แก้วจะชวนไปงานเลี้ยงรถแข่ง ไปเปล่า” แก้วรอสายไม่นาน เพื่อนเธอก็กดรับ

[ว่างมากเลย ตั้งแต่ปิดเทอมมานี่ไม่มีอะไรทำเลย] จ๋าบ่นให้แก้วฟัง จบเทอมนี่พวกเธอก็จะขึ้นม.6 แล้ว

“งั้นไปกับแก้วนะ ได้บัตรฟรีมา เจอกันคืนนี้ ไปรถจ๋านะ รถแก้วซ่อมอยู่” แก้วบอกอย่างดีใจที่มีเพื่อนไปด้วย

[เคร เจอกันเลยไหม จ๋ากำลังจะไปหาแก้วพอดี รอแปปนะ] จ๋าพูดจบก็วางสายไป

แก้วจึงไปอาบน้ำรอ ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายสามเอง แข่งตอนบ่ายร้อนมากๆ เธออยากอาบน้ำ และก็แอบตื่นเต้นนิดๆ งานนี้เป็นงานเลี้ยงครั้งแรกที่เธอได้ไป

“แม่ แก้วอยู่ไหมจ๊ะ” ไม่นานก็ได้ยินเสียงจ๋าตะโกนอยู่หน้าบ้าน

“ขึ้นมาเลยจ๋า แก้วอยู่ข้างบน” แก้วที่อาบน้ำออกมาตะโกนบอกจ๋าเสียงดัง ก่อนจะได้ยินเสียงจ๋าวิ่งตึงตังขึ้นมาบนบ้าน

“แก้ว! จ๋าขอเข้าไปนะ นั่นแก้วจะไปชุดนี้เหรอ” จ๋าเปิดประตูเข้ามาก่อนจะบอกแก้วจบด้วยซ้ำ ก่อนมองแก้วนิ่งๆ ที่เห็นแก้วใส่เสื้อยืดกับกางเกงวอร์ม

“ก็แค่งานเลี้ยงนักแข่ง แต่งแบบนี้ก็ได้ แก้วไม่ใช่เจ้าของงานสักหน่อย แค่ไปกินๆ ก็กลับ” แก้วคิดไว้แบบนั้น

“โอ้ยแก้ว มีความเป็นผู้หญิงบ้างปะเนี้ย” จ๋าบ่นเพื่อนเสียงดัง ไม่ได้ดูตัวเองสักนิด

“โอ้ยจ๋า ชุดจ๋ามันต่างจากแก้วตรงไหน” เสื้อวอร์มแขนยาวขายาว ต่างกันตรงไหน

“เอ่อวะ 55555 แล้วมันต้องแต่งแบบไหนละ” จ๋ามองอย่างสงสัย

“ไปแบบนี้แหละ” แก้วตัดสินใจ พวกเธอไม่ได้รวยพอที่จะซื้อเสื้อผ้าเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไปใส่ ชุดที่มีก็แค่ชุดกีฬาของโรงเรียน ที่พวกเธอขยันใส่มันแทบจะทุกฤดูกาล

ไม่สนใจคนรอบข้างจะมองหรอก พวกเธอมีความสุขแบบนี้ แม้เพื่อนคนอื่นจะไม่คบเพราะพวกเธอจน แต่สองสาวก็ไม่ได้แคร์สักนิด

“งานนี้กินฟรีไม่อั้นปะ”

จ๋าถามแก้วในขณะที่ขับรถเข้าไปในเมือง บ้านพวกเธออยู่ไกลตัวเมืองออกไปหลายกิโล จึงออกมาเร็วหน่อย ถ้างานยังไม่เริ่มก็เตร็ดเตร่กันแถวโลตัสนั่นแหละ ตากแอร์ฟรีให้ชุ่มปอด