คุณครูคนใหม่
1450 Words
“แต่หนูไม่นอนดึก คุณ เอ้ย! พะ...พี่ไม่ต้องโทรมาหรอก” ฉันพยามเบี่ยงประเด็นเพื่อที่จะได้ไม่ต้องคุยกับเขา เพราะฉันไม่รู้น่ะสิ ว่าเขาจะมาคุยกับฉันทำไม คุยเพื่ออะไร
“งั้นรอแป๊บนึง”
สิ้นสุดคำพูดของเขา จอมทัพก็ก้มๆเงยๆกดอะไรสักอย่างในโทรศัพท์ ฉันไม่รู้ตัวว่าเผลอมองเขาไปนานเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าทำไมพวกผู้หญิงถึงได้คลั่งไคล้เขามากนัก ทุกอย่างบนใบหน้าและร่างกายของเขามันดูลงตัวไปหมด ก่อนที่ฉันจะต้องตื่นจากภวังค์เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันต้องเงียบไป
“พี่ยกเลิกงานคืนนี้ทั้งหมดแล้ว เอาเป็นว่าคืนนี้หนูคุยได้ใช่ไหม?”
“......”
ฉันเงียบพลางจ้องหน้าเขาแบบไม่เข้าใจ นี่เขาละเมออะไรของเขาอยู่ หรือเขาคิดจะจีบฉันใช่ไหม แต่คงไม่ใช่หรอก คนแบบเขาเนี่ยนะ จะมาจีบเด็กกะโปโลอย่างฉัน ก็เขาทั้งหล่อ ทั้งรวย ทุกอย่างบนตัวเขามันดูเพอร์เฟคไปหมด ผู้หญิงสาวๆสวยๆคงเข้ามาให้เขาเลือกมากมาย เขาคงไม่มาชอบเด็กบ้านๆอย่างฉันหรอกจริงไหม
“แล้วบ้านเธออยู่ไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“......” ฉันเงียบไม่ตอบอะไรกลับไป นี่ฉันฝันอยู่หรือเปล่า อาจจะเป็นเพราะพักกลางวันฉันไม่ได้งีบหลับใช่ไหม ฉันถึงมีการคิดมากจนเก็บมาฝัน
“ถามไม่ได้ยินเหรอ?”
“ดะ...ได้ยิน” ฉันสะดุ้งตอบเขาไปเมื่อได้ยินเสียงของเขาที่ดังกว่าเดิม สรุปฉันไม่ได้ฝัน เรื่องของนักร้องจอมทง จอมทัพนั่นคือเรื่องจริง
“งั้นก็บอกมาสิ ว่าบ้านอยู่ที่ไหน?”
“นะ...หนูกลับเองได้ ขอตัวก่อนนะ”
ปึ้ง!! ทันทีที่ฉันพูดจบ ฉันก็รีบเปิดประตูรถลงมาในทันทีโดยที่ไม่หันหลังกลับไปมองเขาอีก ฉันค่อยๆเลือนมือไปกุมที่หน้าอกข้างซ้ายเมื่อหัวใจของฉันมันเต้นรัวๆจนแทบจะทะลุออกจากอก เขาคิดจะทำอะไรกับฉันกันแน่
@บ้านยาหยี
ครืดดด ครืดดด เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้นในระหว่างที่ฉันกำลังคิดอะไรอยู่ ฉันนั่งจ้องมันอยู่แบบนั้นไม่กล้าที่จะกดรับสายเพราะเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ของจอมทัพจริงๆ เขาโทรมาหาฉันจริงๆเหมือนที่พูดแต่ทว่าเขาไม่ยอมจบแค่นั้น เมื่อเห็นว่าฉันไม่ยอมรับสายเข้าเลยโทรเข้ามารัวๆเลยที่นี่ จนในที่สุดฉันเลยต้องจำใจยอมรับสายเขา เพราะฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าที่เขาโทรมาหาฉันตั้งหลายสายนี่โทรมาทำไมกัน
(กว่าจะรับ) ทันทีฉันรับสาย เขาก็บ่นงุบงิบอะไรก็ไม่รู้
“เข้าห้องน้ำอยู่” ฉันแถกลับไป ความจริงไม่ได้เข้าห้องน้ำอะไรหรอก ฉันไม่กล้ารับสายเขามากกว่า
(พูดให้มีหางเสียงหน่อย ฉันเป็นพี่เธอตั้งหลายปี)
“แล้วพี่โทรมาหาหนูมีอะไร เอ่อ...หรือเปล่าคะ?”
(ก็บอกไปแล้วไง ว่าอยากคุยด้วย)
“......” เงียบ! ฉันเงียบไม่พูดอะไรต่อ ถ้าเกิดว่าจอมทัพไปพูดกับยัยขนมแบบนี้ มีหวังยัยนั่นคงดีใจจนสลบไม่ฟื้นไปสามวันสี่คืน แต่ฉันไม่เหมือนยัยขนมไง ฉันเลยไม่ตื่นเต้นหรือรู้สึกอะไรกับคำพวกนี้ที่หลุดออกมาจากปากเขา ดูเขากับฉันสิ มีอะไรที่เข้ากันได้บ้าง อายุห่างกันตั้งสิบปี แถมเขายังเป็นถึงนักร้องดังมีชื่อเสียงในระดับนึง แล้วตัดภาพมาที่ฉัน (-_-)
(แล้วทำอะไรอยู่?)
“ดูทีวีค่ะ”
(ไม่ทำการบ้านหรือไง?)
“วันนี้ไม่มีการบ้านค่ะ”
(เธอมีแฟนหรือเปล่า?)
“อะไรนะคะ?” ฉันทวนถามขึ้นเมื่อได้ยินไม่ค่อยชัด
(ฉันถามว่าเธอมีแฟนหรือเปล่า?)
“เอ่อ...” ฉันอึกอักเมื่อจู่ๆเขาก็ปาคำถามที่ฉันไม่คิดว่าเขาจะถาม
(คือว่าฉันชะ...ไอ้จอมทัพมึงว่างป่ะ) จอมทัพพูดไม่ทันจบ เสียงของใครบางคนก็ดังแทรกขึ้นมา
“......”
(งั้นแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวทักไลน์ไป) เขาพูดแค่นั้นก่อนที่จะวางสายจากฉัน
แต่ผ่านไปไม่นานเสียงข้อความไลน์ของฉันก็ดังขึ้นในระหว่างที่ฉันกำลังดูสารคดีสัตว์โลกที่แสนน่ารักของฉันอยู่ ฉันใช้มือควานหาโทรศัพท์ก่อนที่จะกดอ่านเมื่อเห็นว่าเป็นจอมทัพที่ส่งข้อความมาหาฉันรัวๆ
LINE
JOMTHAP : sent fhoto...
JOMTHAP : โทษทีพอดีส่งผิด
ME : ....
JOMTHAP : แล้วนี่ทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่นอนอีก?
JOMTHAP : อย่านอนดึกล่ะ เดี๋ยวไปเรียนสาย แล้วเจอกันพรุ่งนี้
ME : ....
ฉันได้แต่กดอ่านไลน์ที่จอมทัพส่งมาแต่ไม่ได้ตอบอะไร ก็เขาบอกว่าแค่ส่งผิด เขาไม่ได้ตั้งใจทักมาหาฉันตั้งแต่แรก ฉันเลยไม่ตอบกลับ แต่ฉันกลับรู้สึกตะหงิดใจที่เขาพูดทิ้งท้ายมันหมายความว่าไง ที่บอกว่าเจอกันพรุ่งนี้ ใครจะไปอยากเจอเขากัน ต่างคนต่างอยู่น่ะดีแล้ว แล้วฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงยังไม่เลิกยุ่งวุ่นวายกับฉันสักที
เช้าวันต่อมา...
“ยาหยี ตื่นได้แล้วลูก”
“ยาหยี ยาหยี ตื่นหรือยัง?”
ฉันค่อยๆตื่นลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงปลุกของยายที่ดังขึ้นอยู่ภายนอกห้องเหมือนทุกวัน ฉันอาศัยอยู่กับยายแค่สองคน ส่วนพ่อกับแม่ของฉันเสียชีวิตตั้งแต่ฉันเกิดได้ไม่กี่เดือน จะมีก็แต่ยายที่คอยชุบเลี้ยงฉันมาตั้งแต่เด็ก ส่วนทางบ้านของฉันก็เปิดร้านมินิมาร์ท ฐานะก็ปานกลางไม่ได้จนหรือรวย
“ตื่นแล้วยาย” ฉันตะโกนตอบกลับด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ก่อนที่จะค่อยๆหยัดตัวลุกขึ้นเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน
@HugoSchool
“เป็นอะไรของแก วันนี้ดูร้อนรนแปลกๆ?” ฉันถามขนมที่เอาแต่นั่งหันซ้ายหันขวาอยู่ไม่เป็นสุข ตั้งแต่ฉันมาถึง
“ก็วันนี้อาจารย์ที่ปรึกษาคนใหม่จะมาไง ฉันก็เลยตื่นเต้น”
“......” ฉันเงียบพร้อมคิดตามที่ขนมนั้นพูด ใช่จริงๆด้วย วันนี้จะมีที่ปรึกษามาใหม่ ฉันลืมไปได้ยังไง แต่ช่างมันเถอะ เวลานี้คงไม่มีอะไรที่สำคัญไปมากกว่าการงีบหลับของฉัน ก็เมื่อคืนฉันเผลอตัวดูสารคดีดึกไปหน่อย เลยทำให้ฉันเกือบมาโรงเรียนสายเลยน่ะสิ
“กรี๊ดดดดดด”
“นั่นใช่จอมทัพป่ะวะ?”
“มาได้ไงวะ?”
“จอมทัพจริงๆด้วยมึง กรี๊ดดดด”
เสียงเพื่อนร่วมห้องของฉันกรีดร้องดังขึ้นระงม ทำให้ฉันที่กำลังแอบงีบหลับอยู่หลังห้องต้องสะลึมสะลือค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาเพื่อดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันค่อยๆปรับสายตาพลางใช้มือขยี้ตารัวๆ แต่แล้วฉันก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นบุคคลที่มาใหม่ที่ยืนอยู่หน้าห้อง
“จะ...จอมทัพ อย่าบอกนะว่า...”
“ผมจอมทัพ บุญยศักดิ์ จะมาเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของพวกคุณชั่วคราวครับ”
“กรี๊ดดดดดดด คุณครูขาาาาาา” เสียงของขนมและเพื่อนร่วมห้องดังขึ้น ทันทีที่เขาพูดจบ ก่อนที่ขนมจะบิดซ้ายบิดขวามองว่าที่ที่ปรึกษาคนใหม่อย่างเคลิบเคลิ้ม
“......” งง! ส่วนฉันได้แต่งงเต๊กชะงักนั่งนิ่งค้างกลางอากาศ นี่ฉันฝันกลางวันอยู่หรือเปล่านะ จอมทัพเนี่ยนะจะมาเป็นที่ปรึกษาห้องฉัน เขาเป็นนักร้องไม่ใช่เหรอแล้วทำไมถึงมาเป็น...
“แกช่วยตบฉันแรงๆทีขนม ตอนนี้ฉันกำลังคิดว่าฉันกำลังฝัน...”
เพียะ!! ฉันพูดไม่ทบจบ ฝ่ามือของเพื่อนรักก็ฟาดเข้ามาที่กกหูฉันเต็มๆแบบเน้นๆไม่ออมแรง ถ้าขนมมันจะตบฉันแรงจนเบ้าตาจะหลุดขนาดนี้ ทำไมมันถอดรองเท้ามาตบซะยังจะดีกว่า ตบมาได้ไม่เกรงใจเซลล์สมองของฉันเลย
“ที่นี่รู้หรือยังว่าฝันหรือเรื่องจริง?” เสียงของยัยขนมเอ่ยถามขึ้น ก่อนที่ฉันจะค่อยๆตั้งสติแล้วมองหน้าจอมทัพที่ยืนอยู่หน้าห้อง ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันไม่ใช่ความฝัน จอมทัพเขาคือที่ปรึกษาคนใหม่ของฉัน...
- Writer
