คุณครูคณิต

1602 Words

JOMTHAP TALK “กรี๊ดดดดดด” “นั่นใช่จอมทัพป่ะวะ?” “มาได้ไงวะ?” “จอมทัพจริงๆด้วยมึง กรี๊ดดดด” เสียงซุบซิบของพวกนักเรียนดังขึ้น เมื่อผมนั้นได้ก้าวขาเข้ามาในห้อง ในมือของผมมีแผนการเรียนการสอนที่เตรียมมา กับรายชื่อของนักเรียนที่จะต้องดูแล ความจริงผมเคยเป็นครูมาแล้วตอนเรียนจบใหม่ๆ เมื่อเกือบสามปีที่แล้ว แต่เป็นได้ไม่นานผมก็ตัดสินใจลาออกจากการเป็นครู บางคนอาจจะสงสัยว่าผมมาเป็นครูที่ปรึกษานักเรียนชั้นมัธยมปลายได้ยังไง ความจริงผมเรียนจบปริญญาตรี คณะครุศาสตร์ ตามที่ครอบครัวต้องการ แต่ผมชอบในอาชีพของนักร้องมากกว่า ผมเลยตัดสินใจมาเอาดีทางด้านบันเทิง ส่วนทางครอบครัวก็ไม่ได้ว่าอะไร แล้วเมื่ออาทิตย์ที่แล้วลุงแท้ๆของผมที่เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนเอกชนแห่งนี้ ได้ขอความช่วยเหลือจากผมเพื่อที่จะให้มาเป็นครูพิเศษดูแลเด็กๆชั่วคราว เพราะหาครูมาแทนไม่ได้จริงๆ ความจริงผมตอบปฏิเสธไปแล้ว แต่พอมารู้ว่ายัยเด็กซาลาเปานั้นเรียนอยู่ที่นี่ ผมเลยเปลี่ยนใจและตัดสินใจกลับมาเป็นครูอีกครั้ง โดยยื่นข้อเสนอเพื่อให้ได้มาเป็นที่ปรึกษาประจำชั้น ม. 6/6 ห้องที่ยาหยีเรียนอยู่ ส่วนอาชีพนักร้องผมก็ไม่ได้ล้มเลิกแต่อย่างใด ผมยังรับงานอยู่เหมือนเดิม ตอนเช้าก็เป็นครู พอตกเย็นก็เป็นนักร้องในคลับ “ผมจอมทัพ บุญยศักดิ์ จะมาเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของพวกคุณชั่วคราวครับ” ผมเอ่ยทักทายนักเรียนที่อยู่ในห้องก่อนที่จะกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็เห็นว่านักเรียนในห้องต่างจับจ้องมองมาทางผมที่ยืนอยู่ แปะ!แปะ!แปะ เสียงปรบมือพร้อมกับเสียงนักเรียนโห่ร้องดังขึ้นทันทีที่ผมแนะนำตัวเสร็จ ผมบังเอิญไปเห็นยาหยีที่กำลังมองมาทางผมพอดี สีหน้าของเธอกับเพื่อนแลดูตะลึงมากที่เห็นผมยืนอยู่ตรงนี้ เป็นอย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด “เป็นไงบ้างคะอาจารย์ มีเด็กดื้อบ้างไหม?” เสียงของท่านรองผู้อำนวยการถามขึ้น ในขณะที่ผมกำลังนั่งอ่านหนังสือทบทวนอยู่ “ไม่มีครับ เด็กๆห้องนี้น่ารักมากครับ” ผมตอบกลับพลางตวัดสายตาหันไปมองยัยเด็กซาลาเปาที่นั่งอยู่หลังห้อง ซึ่งตอนนี้ยาหยีกำลังนั่งก้มหน้าก้มตาจดอะไรบางอย่างลงในสมุดอยู่ เธอไม่แม้แต่จะชายหางตามองมาทางผม ต่างจากผมที่ชอบเผลอมองเธออยู่บ่อยๆ เธอจะรู้ตัวบ้างหรือเปล่านะ ว่าเธอน่ารักมาก มากจนผมก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่ากำลังรู้สึกยังไงกับเธอกันแน่ “งั้นฝากอาจารย์ดูแลเด็กๆด้วยนะคะ” “ครับ” ผมพยักหน้าตอบกลับ “ถ้ามีอะไรให้ช่วยเหลือก็บอกได้เลยนะคะ” ท่านรองผู้อำนวยการหันมาพูดกับผม “ขอบคุณมากครับ” ผมยิ้มกว้างตอบกลับไป พอท่านพูดจบก็หันหลังเดินออกไป จะว่าการเป็นครูนั่นมันไม่ง่ายเลยสักนิด แล้วเด็กๆไม่ค่อยสนใจสิ่งที่ผมกำลังสอนสักเท่าไหร่ เพราะพวกเขามัวแต่สนใจคนสอนอย่างผมมากกว่า ไม่ว่าจะขยับตัวไปทางไหนก็จะถูกสายตาของพวกเขาจับจ้องอยู่ตลอด ราวกับว่าผมเป็นตัวประหลาดสำหรับพวกเขา ก็อย่างว่าผมเป็นคนค่อนข้างมีเสียงชื่อ (ที่ไม่ค่อยดี) ในระดับนึง END JOMTHAP TALK แชะ! แชะ! แชะ! เสียงยัยขนมที่กำลังแอบถ่ายรูปอาจารย์ในขณะที่เขากำลังสอน เพราะตั้งแต่รู้ว่าจอมทัพ เข้ามาเป็นครูที่ปรึกษาคนใหม่ พวกเพื่อนๆของฉันก็ดูจะตื่นตัวอยากที่จะเรียนมากกว่าปกติ “มุมไหนก็ดูดีไปหมดเลยค่ะ คุณครูของหนม” ขนมยื่นรูปที่เพิ่งแอบถ่ายได้ให้ฉันดู ซึ่งฉันก็ไม่ปฏิเสธหรอกว่ารูปที่ขนมที่ถ่ายมามันดูดีจริงๆ “แกอย่าเว่อร์ไปหน่อยเลย” ฉันส่ายหัวให้กับเพื่อนสาวด้วยความท้อแท้ใจ ที่ไม่ว่าเห็นใครหน้าตาดีเข้าหน่อย ก็เคลิบเคลิ้มไปซะหมด กรี๊ดดดดดดด กรี๊ดดดดดดด นี่ไม่ใช่เสียงอะไร คือเสียงกรี๊ดของนักเรียนหญิงเพื่อนร่วมชั้นของฉันเอง ไม่ว่าจอมทัพจะนั่งหรือยืน หรือหันหลังหันหน้า ก็เรียกเสียงกรี๊ดของนักเรียนที่อยู่ในห้อง ฉันก็ไม่เข้าใจว่าพวกเพื่อนจะวี๊ดว้ายอะไรกันนักกันหนา “ยาหยี ยาหยี” “อะไรของแก?” ฉันหันไปถามยัยขนมที่จู่ๆก็เอาแต่ข้อศอกสะกิดฉัน ที่กำลังนั่งจดข้อความบนกระดานอยู่ “คาบต่อไปวิชาเคมี โดดป่ะ?” “โดดอีกแล้วเหรอ?” ฉันกระซิบถามเพื่อนเบาๆ เพราะวิชาเคมี อาจารย์ที่สอนดุมาก พวกฉันเลยชอบโดดเรียนวิชาเคมีอยู่บ่อยๆ “ไปร้องคาราโอเกะกันดีกว่า” ขนมพูดขึ้นอย่างไม่รู้สึกรู้สา “จะดีเหรอขนม ครูจอมทัพดูดุจะตาย ถ้าจับได้ต้องซวยแน่เลยง่ะ” ฉันเหลือบไปมองจอมทัพที่นั่งอยู่ที่หน้าห้อง ซึ่งมันเป็นเรื่องบังเอิญที่เข้านั้นก็มองมาทางฉันพอดี ทำให้ฉันต้องเป็นฝ่ายหลบตาเขาในที่สุด เพราะจอมทัพในโหมดอาจารย์คณิตเขาดูดุและเข้มงวดมาก ต่างจากจอมทัพที่ฉันเคยเห็น “ทำอย่างกับไม่เคยโดด” “......” ฉันเงียบพลางถอนหายใจออกมาแบบหนักๆเมื่อเห็นท่าทางและจริตจะก้านของยัยขนมที่อยากโดดเรียนเต็มทน “งั้นหมดคาบนี้เจอกันหลังอาคารสอง” ขนมกระซิบกระซาบบอกฉัน เพราะกลัวว่าจะถูกจับได้ “อืมๆ” ฉันพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงรับรู้ก่อนที่จะมองซ้ายมองขวา ราวกลับว่าเป็นความลับระดับชาติ “ยาหยี ข้อนี้ทำได้หรือเปล่า?” นี่คือเสียงของโจ้ที่กำลังใช้นิ้วสะกิดที่หลังของฉัน โจ้คือเพื่อนชายร่วมชั้นที่นั่งอยู่ที่โต๊ะด้านหลังของฉันเอง “ข้อที่สิบสองใช่ไหม?” ฉันหันหน้าไปถามโจ้ วี๊ดดดด วิวววววว ฮิ้วววววว! พอฉันพูดจบเท่านั้นแหละ เสียงเพื่อนในห้องนี่ร้องแซวดังขึ้นมาเลย จะไม่แซวได้ยังไง เพราะเพื่อนในห้องต่างจับฉันกับโจ้ให้เป็นคู่จิ้นกันน่ะสิ “จะร้องแซวทำไม เราเขินนะ” โจ้พูดขึ้นพลางยิ้มกริ่มมองมาทางฉันด้วยสายตาหวานหยดพร้อมบิดซ้ายบิดขวา เดี๋ยวก่อนนะ! ไอ้ประโยคนี้ ควรเป็นฉันที่พูดดีกว่าไหม (-_-) “......” ฉันได้แต่ยิ้มแห้งเกาหัวด้วยความงง จะว่าชินแล้วก็ได้นะ พอหมดคาบเรียน ฉันก็เดินไปส่งงานตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็จะมีแต่อาจารย์จอมทัพที่เอาแต่มองฉันอยู่แบบนั้น ฉันรีบเอามือลูบหน้าตัวเองพร้อมก้มมองสำรวจการแต่งตัวอย่างถี่ถ้วน เพราะบางทีบนร่างกายของฉันมันอาจจะมีสิ่งแปลกปลอมติดอยู่หรือเปล่า จอมทัพเลยมองสำรวจฉัน “ไอ้นั่นแฟนเธอเหรอ?” จอมทัพถามขึ้นด้วยเสียงที่ไม่ดังมาก ถ้าไม่ตั้งใจฟังดีๆ แทบจะไม่ได้ยินเลยด้วยซ้ำ แต่สายตาของเขายังคงตรวจงานที่ฉันเพิ่งส่งไป เขาไม่ได้เงยมามองหน้าฉันเลยสักนิด “ห๊ะ! อาจารย์ถามว่าอะไรนะคะ?” ฉันทวนถามขึ้นอีกครั้ง เพราะเมื่อกี้ ฉันได้ยินไม่ค่อยถนัดเลยจริงๆ “แค่ตอบมาว่าใช่หรือไม่ใช่!” “......” ฉันยืนเงียบ พร้อมใช้สติค่อยๆเรียงลำดับประมวลผลเหตุการณ์ คำพูดของเขาที่ใช้ถามฉันเมื่อกี้ ปึ้ง!!! เสียงอาจารย์จอมทัพวางหนังสือกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรงดังขึ้นสนั่น เมื่อฉันยืนเงียบไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ทำให้เพื่อนในห้องต่างหันมามองฉันที่ยืนอยู่เป็นตาเดียว “มะ...ไม่ใช่ค่ะ หนูยังไม่มีแฟน” ฉันสะดุ้งแล้วตอบกลับแบบอัตโนมัติด้วยความตกใจ ก่อนที่จะเลิ่กลั่กมองซ้ายมองขวา “......” “แล้วอาจารย์จะถามทำไมคะ?” ฉันถามกลับไป เพราะฉันนั้นขี้สงสัยแล้วก็อยากรู้ว่าทำไมเขาถึงชอบถามอะไรแบบนี้กับฉัน “แล้วถามไม่ได้หรือไง?” เขาถามฉันกลับ แต่ก็ยังคงก้มหน้าก้มตาตรวจงานให้ฉันอยู่แบบนั้น ถ้าคนไม่สังเกตุก็คงไม่รู้ว่าฉันกับเขากำลังคุยอะไรกัน “แล้วอาจารย์ล่ะ มีแฟนหรือยังคะ?” ฉันตัดสินใจถามเขากลับ ก่อนที่เขาจะหยุดนิ่งชะงักแล้วเงยหน้าขึ้นมามองฉันแทน จอมทัพเขาไม่ตอบอะไรกลับมา แต่เลือกที่จะมองหน้าฉันอย่างเดียว ครืดดดด! เสียงสั่นของโทรศัพท์ฉันมันดังครืดคราดอยู่ในกระเป๋า ก่อนที่ฉันจะรีบเบี่ยงตัวเดินออกจากตรงนั้นมา เพราะยัยขนมคงจะส่งข้อความมาตามฉันแล้วแน่ๆ แต่ปรากฎว่าไม่ใช่ขนมที่ส่งข้อความมา คนที่ส่งมาคือจอมทัพ ฉันเกาหัวด้วยความงงงวย ก่อนที่จะตัดสินใจกดอ่านข้อความนั้น เพราะฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะส่งข้อความมาทำไมทั้งๆที่อยู่ใกล้กันแค่นี้ LINE JOMTHAP : ฉันมีแฟนแล้ว ME : .... JOMTHAP : ก็เธอไงแฟนฉัน! ME : ....

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more