Call me jomthap

1392 Words

JOMTHAP TALK “เป็นอะไรของมึง อารมณ์ดีอะไรแต่เช้า?” เสียงของไอ้เจที่เดินเข้ามาใหม่ หลังจากที่ผมวางสายจากเด็กคนนั้น “เปล่าไม่มีอะไร” ผมตอบกลับพลางคิดถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ที่ผ่านมา ยัยเด็กซาลาเปาคนนั้นถือว่ากล้ามากนะที่ตัดสายผม ผู้หญิงส่วนมากมีแต่อยากเข้าหาหรืออยากมาทำความรู้จักกับผม แต่แปลกที่เด็กคนนี้ไม่ได้เป็นแบบนั้น มันเลยทำให้ผมรู้สึกอยากรู้จักเธอ “เมื่อคืนมึงได้ไปต่อกับเอวาป่ะ?” ไอ้เจถามขึ้นอีก เอวาที่มันพูดคือหญิงสาวในแวดวงไฮโซที่มาติดพันผมนี่แหละ แล้วเธอคนนี้ก็เป็นคนรับสายโทรตอนที่ยัยเด็กซาลาเปาคนนั้นโทรมา ในขณะที่ผมยังนอนหลับอยู่ ถามว่าผมรู้ได้ยังไงว่าเด็กคนนั้นโทรมา ก็เบอร์โทรผมมีแค่ไม่กี่คนที่รู้จัก แล้วเธอก็เป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมให้เบอร์โทรไป “อืม” ผมตอบสั้นๆ เพราะหลังจากเสร็จงานเมื่อคืนผมก็ไปดื่มกับเอวาต่ออีกนิดหน่อยแล้วก็ไปจบที่เตียงเหมือนทุกคน “คนนี้เป็นไง!?” “เฉยๆ” ผมตอบตามความรู้สึก ผมกับเอวาไม่ได้มีความรู้สึกหรือความสัมพันธ์อะไรกันเกินเลยมากกว่านั้น แล้วผมก็ไม่คิดจะมี เธอมาเสนอตัวให้ผม ผมก็เลยสนองกลับก็แค่นั้น “กูอยากรู้จริงๆว่าผู้หญิงแบบไหนที่จะมาหยุดเสืออย่างมึงได้” ไอ้เจพูดขึ้นพลางแสยะยิ้มมองหน้าผม ถามว่าผมเจ้าชู้ไหม ส่วนตัวก็คิดว่าไม่นะ ผมไม่ได้คบใคร ผมจะมีอะไรกับใครวันละกี่คนมันก็คงไม่แปลก เพราะถ้าผมเลือกที่จะมีใครสักคน ผมก็จะหยุดทุกอย่าง แต่ตอนนี้ผมยังไม่อยากจะหยุดที่ใครไง ผมชอบที่ได้ใช้ชีวิตแบบนี้ ได้ใช้ชีวิตในสิ่งที่ผมชอบ แกร่ก!! เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับไอ้ซีที่เดินเข้ามาใหม่ วันนี้มันนัดผมกับไอ้เจให้มาหาแต่เช้าเพื่ออยากที่จะคุยงานกับผมเนี่ยละ “มึึงถืออะไรมา?” ไอ้เจเอ่ยถามไอ้ซี เมื่อเห็นอะไรบางอย่างในมือไอ้ซี “ของลูกค้าลืมไว้” ไอ้ซีตอบกลับแค่นั้น ก่อนที่จะวางของสิ่งนั้นลงบนโต๊ะ ผมมองไปที่สิ่งของนั้น ก็เห็นว่ามันคือบัตรอะไรสักอย่าง “เอามาดูดิ๊” ผมพูดแค่นั้น ก่อนที่จะถือวิสาสะหยิบบัตรนั่นมาดู แต่พอได้เห็นผมก็ต้องยิ้มออกมา เมื่อบัตรนั่นมันคือบัตรนักเรียนของยัยเด็กซาลาเปา แล้วที่ผมหรือเธอว่าซาลาเปา เพราะแก้มของเธอมันกลมเหมือนอมอะไรไว้ “อะไรของมึง?” ไอ้เจถามขึ้น ก่อนที่พวกมันจะมองมาถามผมที่กำลังนั่งมองบัตรนักเรียนของเธออยู่ อายุแค่สิบแปด ริอาจจะมาเที่ยวผับเที่ยวบาร์ ท่าทางยัยเด็กซาลาเปาคนนี้จะแสบไม่เบา “เดี๋ยวกูเอาไปคืนเจ้าของให้เอง” ผมบอกพวกมันก่อนที่จะนึกหาอะไรสนุกๆทำ “มึงรู้จักด้วยอ่อ?” ไอ้ซีถามขึ้นอีก “ตอนนี้ไม่รู้ แต่อนาคตไม่แน่” ผมตอบกลับพวกมันก่อนที่จะหยัดตัวลุกขึ้นเดินออกมาจากตรงนั้น END JOMTHAP TALK “ยาหยี นั่นบัตรนักเรียนแก ไปอยู่ที่จอมทัพได้ไง?” เสียงของขนมดังขึ้นในขณะที่ฉันก้มๆเงยๆ กำลังเก็บของใส่กระเป๋านักเรียนเตรียมตัวกลับบ้าน “ห๊ะ! แกว่าอะไรนะ?” ฉันทวนถามยัยขนมขึ้นอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ก็บัตรนักเรียนฉันหายไป “แกดูนี่” ขนมยื่นโทรศัพท์ให้ฉันดู ก่อนที่จะเห็นบัตรนักเรียนของฉันโชว์หราอยู่ในไอจีของนักร้องคนนั้น บัตรนักเรียนของฉันไปอยู่กับเขาได้ยังไง แถมเขายังลงประกาศตามหาเจ้าของอย่างฉันอีกด้วย ฉันไม่รอช้ารีบเดินออกมาจากตรงนั้นพลางกดโทรศัพท์ต่อสายตรงหาเขาทันที เพราะฉันต้องการบัตรของฉันคืน “ฮัลโหล บัตรนักเรียนนั่นเป็นของหนู” (ทำไมโทรมาช้า?) “.....” ฉันเงียบให้กับคำถามของเขาที่ถามกลับมา ก็คำถามของเขามันแปลกพิลึกชอบกล (พี่รออยู่ที่หน้าโรงเรียนแล้ว รีบมา) “นะ...หน้าโรงเรียน?” ฉันทวนถามขึ้นอีกครั้งอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง (หรือจะให้พี่เข้าไปหาอ่ะ) “ไม่ต้อง! เดี๋ยวหนูออกไปหาเอง” ฉันรีบพูดตัดบทขึ้นเมื่อสิ้นสุดคำพูดของเขาที่บอกว่าจะมาหา (พี่รออยู่บนรถบีเอ็มสีขาว) “เดี๋ยวหนูจะรีบไป” “ว่าไงยาหยี จอมทัพว่าไงบ้าง?” ขนมทำตาปริบๆนั่งมองมาทางฉันหลังจากที่วางสายจากเขาคนนั้น “เอ่อ...” “เอ้า! ว่าไง เขาว่ายังไงบ้าง?” ขนมถามขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม ไม่บอกก็รู้ว่ามันคงรอเผือกเรื่องฉันอยู่แน่ๆ “ไม่มีอะไรหรอก ฉันกลับบ้านก่อนนะ” “......” พูดจบฉันก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากห้องเรียนโดยไม่ได้ฟังว่ายัยขนมจะพูดอะไรต่อ ฉันเลือกที่จะไม่บอกขนม ก็เพราะรู้นิสัยของเพื่อนตัวเองดีว่าโอเวอร์แอคติ้งเล่นใหญ่ขนาดไหน ขืนมันรู้ว่าจอมทัพนักร้องขวัญใจของมันมาหาฉันที่หน้าโรงเรียน มีหวังคนทั้งโรงเรียนต้องรู้ด้วยแน่ๆ ฉันเลยเลือกที่จะไม่บอกความจริงกับเพื่อนไป ฉันหันซ้ายหันขวาด้วยความหวาดระแวง ก่อนที่จะเปิดประตูขึ้นมาบนรถคันสีขาวตามที่เขาบอก ก็เขาเป็นคนค่อนข้างมีชื่อเสียง ขืนไปยืนรอสุ่มสี่สุ่มห้ามีหวังได้ลงข่าวอีกแน่ๆ ฉะนั้นเขาควรรอบนรถน่ะถูกแล้ว “ไหนบัตรของหนู?” ฉันเอ่ยถามทันทีแบบไม่อ้อมค้อม “......” เขามองหน้าฉัน ก่อนที่จะยื่นบัตรนักเรียนของฉันให้ “ขอบคุณมากค่ะ” ฉันยกมือไหว้ขอบคุณที่เขาอุตส่าห์เก็บบัตรนักเรียนไว้ให้ เพราะฉันคงจะทำหล่นไว้ตอนไปที่คลับแน่ๆ “ชื่ออะไร?” เขาถามฉัน “หนูชื่อยาหยีค่ะ” ฉันก็ตอบกลับไป “อายุ18?” “ชะ...ใช่ค่ะ” ฉันพยักหน้าตอบ เขาคงจะดูวันเดือนปีเกิดของฉันจากบัตรนักเรียน เพราะในบัตรนั่นมันก็บอกหมดทุกอย่างแล้วล่ะ “ฉันห่างกับเธอสิบปี เรียกว่าพี่ก็ได้” “......” ฉันเงียบไม่พูดหรือตอบอะไรกลับไป “ไหนเรียกสิ พี่จอมทัพ” “เอ่อ...” ฉันทำหน้างง เพราะไม่เข้าใจที่เขาพูด เขาจะมาให้ฉันเรียกเขาว่าพี่ทำไม ในเมื่อฉันกับเขาไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ “เรียกสิ เรียกฉันว่าพี่จอมทัพ” “ค่ะพี่จอมทัพ” ฉันพยักหน้ายอมเรียกเขาแบบงงๆ แค่เรียกว่าพี่มันคงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้งฉันว่า “คืนนี้ถ้ากลับจากงาน เดี๋ยวพี่โทรหานะ” “ทะ...โทรทำไม?” ฉันหันขวับไปมองหน้าเขาทันทีที่พูดจบ “ก็อยากคุยกับเธอไง!” “แต่หนูไม่นอนดึก คุณ เอ้ย! พะ...พี่ไม่ต้องโทรมาหรอก” ฉันพยามเบี่ยงประเด็นเพื่อที่จะได้ไม่ต้องคุยกับเขา เพราะฉันไม่รู้น่ะสิ ว่าเขาจะมาคุยกับฉันทำไม คุยเพื่ออะไร “งั้นรอแป๊บนึง” สิ้นสุดคำพูดของเขา จอมทัพก็ก้มๆเงยๆกดอะไรสักอย่างในโทรศัพท์ ฉันไม่รู้ตัวว่าเผลอมองเขาไปนานเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าทำไมพวกผู้หญิงถึงได้คลั่งไคล้เขามากนัก ทุกอย่างบนใบหน้าและร่างกายของเขามันดูลงตัวไปหมด ก่อนที่ฉันจะต้องตื่นจากภวังค์เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันต้องเงียบไป “พี่ยกเลิกงานคืนนี้ทั้งหมดแล้ว เอาเป็นว่าคืนนี้หนูคุยได้ใช่ไหม?” “......”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more