ใช่ว่ารักแล้วต้องยอม

บทที่ 1/2

คำพูดของคุณหนูผู้สูงศักดิ์ดังก้องอยู่ในหูของซูเมิ่ง ราวกับเสียงระฆังที่ดังก้องในใจ นางนิ่งอึ้ง ปล่อยให้คำพูดเหล่านั้นทิ่มแทงจิตใจอย่างไร้ทางป้องกัน ทุกคำที่ออกจากปากของหญิงสาวตรงหน้าล้วนเต็มไปด้วยความจริงที่ซูเมิ่งไม่อาจปฏิเสธได้

“เจ้ามิรู้ตัวเลยงั้นหรือ” เสียงเย็นชานั้นดังขึ้นอีกครั้ง แฝงไปด้วยความเหยียดหยาม “หากเขารักเจ้าจริง เขาคงไม่ทิ้งเจ้าไว้ที่เรือนนอกเมืองเช่นนี้ เจ้าคิดหรือว่าการอยู่ที่นี่เป็นสิ่งที่เจ้าควรภาคภูมิใจ มันคือความอับอายที่เจ้าเองยังไม่รู้ตัว”

ซูเมิ่งก้มหน้าลง นางรู้สึกเหมือนเลือดในกายถูกแช่แข็ง ความจริงที่นางหลีกเลี่ยงมาตลอดถูกลากออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน จางเมิ่งอาจมีเมตตาต่อนาง แต่ไม่เคยมีความรักใดที่เขามอบให้ เงินและการดูแลที่เขาให้ก็เป็นเพียงความรับผิดชอบที่เขารู้สึกจำเป็นต้องทำ เพราะนางไร้ที่ไปและเขาเป็นคนช่วยชีวิตนางเอาไว้

นางเคยคิดว่าแม้จะเป็นเพียงอนุที่อยู่ห่างไกล แต่ก็ยังมีที่ยืนอยู่ในหัวใจของเขา แต่วันนี้นางได้รู้แล้วว่าความคิดนั้นเป็นเพียงความเพ้อฝัน ความจริงคือเขาไม่ต้องการให้ใครรู้ถึงการมีอยู่ของนาง นางเป็นเพียงความลับที่เขาต้องปกปิด ไม่ใช่เพราะความรัก แต่เพราะความอับอายที่นางอาจนำมาให้เขา

“เจ้าต้องการเท่าไร ห้าร้อยตำลึงพอหรือไม่ ข้าจะให้คนมอบให้เจ้าในวันนี้ แล้วเจ้าก็ไปจากเมืองจางเจียเจี้ยเสียก่อนที่ท่านพี่จางเมิ่งจะกลับมา ข้าจะถือว่าเรื่องระหว่างเราจบสิ้นกันเพียงเท่านี้” คุณหนูผู้สูงศักดิ์ย้ำอีกครั้ง น้ำเสียงของนางเด็ดขาดและไม่เปิดโอกาสให้ซูเมิ่งได้ปฏิเสธ

"ข้า... ข้าไม่ได้ต้องการเงิน ข้าเพียงแต่..." ซูเมิ่งตอบอย่างยากลำบาก ความอับจนที่นางรู้สึกนั้นกลืนกินเสียงของนางจนเกือบจะหายไป นางไม่มีที่ไปจริง ๆ และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหากต้องจากไปแล้ว นางจะมีชีวิตต่อไปได้อย่างไรในโลกที่ไม่รู้จัก

"เพียงแต่เจ้าไม่อยากจากไป ใช่หรือไม่" คุณหนูผู้เย่อหยิ่งถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความสะใจในที "เจ้าคิดจะเกาะติดท่านพี่ข้าไว้เพื่อความอยู่รอด แต่ข้าบอกเจ้าไว้เลยว่าไม่มีทาง ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าเข้ามาแทรกกลางระหว่างเรา การที่ข้ามาขอร้องเจ้าในวันนี้เป็นเพราะข้าเห็นแก่ความเป็นหญิงสาวเช่นเหมือนกัน แต่ถ้าเจ้าดื้อรั้น ข้าจะไม่ลังเลที่จะใช้วิธีอื่น"

คำขู่ของนางทำให้ซูเมิ่งสะท้านในใจ นางรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้พูดเล่น ความกลัวเริ่มกัดกินจิตใจจนเกือบจะร้องไห้ แต่นางกลับพบว่าตัวเองไม่มีน้ำตาอีกแล้ว นางถูกบังคับให้ต้องเผชิญกับทางเลือกที่โหดร้าย และรู้ดีว่าต่อให้พยายามยื้อแค่ไหน ผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิม

"ข้า...จะไป" นางตอบอย่างเบาหวิว ราวกับคำพูดนั้นเป็นเพียงเสียงกระซิบของลมที่พัดผ่านไป แต่ภายในใจนางรู้สึกเหมือนหัวใจถูกฉีกขาด นางไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่น้อย ไม่มีบ้าน ไม่มีความรัก และไม่มีอนาคต นางรู้สึกเหมือนถูกผลักดันให้เดินไปตามเส้นทางที่ถูกลิขิตไว้แล้ว แม้ว่าจะเป็นทางที่นำไปสู่ความเดียวดายและความทุกข์ยากก็ตาม

"ดี เจ้าคิดถูกแล้ว" คุณหนูตอบกลับด้วยรอยยิ้มเย็นชา "ข้าจะให้คนจัดการเรื่องนี้ทันที เจ้าควรเก็บของและเตรียมตัวออกเดินทางเสียรุ่งสางข้าจะให้คนมาพาเจ้าเดินทางออกจากเมือง แล้วอย่าได้กลับมาที่เมืองจางเจียเจี้ยนี้อีก ไม่เช่นนั้นอย่าโทษข้าว่าโหดร้าย"

ซูเมิ่งพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ ขณะที่นางหันหลังเดินออกไป นางรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบถล่มทลายลงมา แต่นางก็ไม่มีทางเลือกอื่น นางต้องจากไป เพื่อให้ตัวเองพ้นจากความทรมานนี้ แม้ว่าจะเป็นการหลบหนีไปสู่ชีวิตที่ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรต่อไปก็ตาม