การตอบรับอย่างไม่ประสาทำให้เวหาดันร่างนั้นไปจนแผ่นหลังชิดกับต้นไม้บริเวณนั้น มอบจุมพิตดูดดื่มให้อย่างไม่อาจละโดยง่าย
ทวิช...เรียนรู้ที่จะตอบสนองแล้ว แม้ว่าการตอบกลับจะเป็นไปอย่างงกๆ เงิ่นๆ ก็ตาม แต่เขาก็รู้ดีว่าหากเขาทำอย่างนี้ เจ้านายของเขาจะใจดีกับเขามากกว่าเดิม และที่สำคัญคือมันทำให้เวหาพอใจ ซึ่งก็เป็นอย่างนั้น เวหาพอใจเป็นอย่างมาก เขาละริมฝีปากไปพรมจูบทั่วใบหน้า ลากไล่ไปทั่วลำคอ ก่อนจะส่งเสียงจิ๊จ๊ะเมื่อพบว่าปลอกคอที่แสดงความเป็นทาสเกะกะริมฝีปากของเขาอยู่ ทำให้เขาต้องเลื่อนกลับไปดูดกลืนริมฝีปากสีสวยนั่นอีกครั้ง
นานแสนนาน... ชิมรสชาติหอมหวานราวกับจะครอบครองทุกสิ่งที่ทวิชมีทั้งหมด
กระทั่งพอใจ เวหาก็ละริมฝีปากออกไปเล็กน้อย ก่อนกระซิบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเมื่อเห็นดวงตาคู่สวยปรือจับจ้องเขา
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”
“เรื่องอะไรเหรอครับ”
“ฉันจะไม่สอนให้เธอเต้นรำเป็นเพื่อไปเต้นกับคนอื่น”
“...”
