คืนนี้เป็นคืนที่ดี เขาได้ลองทำอะไรใหม่ๆ หลายอย่าง แต่ก็ทำให้เขาอดคิดไม่ได้เหมือนกันว่าถ้าเขาได้รับการปลดแอกเป็นไท เขาจะทำอย่างไรให้เข้ากับสภาพชีวิตใหม่ในฐานะไทได้
มันคงจะลำบากน่าดู ขนาดตอนนี้ยังลำบากเลย...
ทว่าคิดได้ไม่ทันไร สายตาก็เหลือบไปเห็นร่างของใครบางคนปรากฏให้เห็น มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นใคร ทวิชรีบส่งเสียงร้องเรียกทันที
“คุณท่าน...”
“ทำไมไม่ใส่รองเท้า”
เวหาไม่ได้ทักกลับ หากแต่ขวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นสภาพเท้าเปล่าเปลือยของเด็กหนุ่ม อีกฝ่ายยิ้มรับกว้าง ตอบรับไปอย่างสัตย์ซื่อ
“ผมกลัวเปื้อนน่ะครับ ก็เลยถอดวางไว้”
และคำตอบนั้นก็ทำให้เวหาต้องย่นคิ้วมากกว่าเดิม
“กลัวเปื้อน?”
“ก็...คุณท่านอุตส่าห์เมตตาซื้อให้ผม ผมเลยอยากรักษาให้มันใหม่น่ะครับ”
เวหาถึงกับส่งเสียงหัวเราะหึเบาๆ ในลำคอ ถ้ามันเก่าก็บอกเขาสิ จะกี่คู่ เขาก็ซื้อให้ได้ทั้งนั้น ทว่าไม่พูดอะไรออกมา ได้แต่เก็บอาการ เดินมาหยุดตรง
