ตอนนี้เวหาเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งทีเดียว เขาก็ลืมคิดไปว่าถึงทาสจะนับเลขได้ แต่ก็ใช่จะรู้ว่าตัวเลขแต่ละตัวเขียนอย่างไร บนตั๋วเบี้ยมีตัวเลขอยู่ ในเมื่อเขียนไม่ได้ อ่านไม่ออก ทวิชก็ไม่กล้าเสี่ยงเพราะกลัวว่าจะถูกเอาเปรียบจนตัวเองต้องเดือดร้อน
ก็เรียกได้ว่าฉลาดอยู่...
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้เวหาคลายความหงุดหงิดได้เลย ตอนนี้ไม่ได้หงุดหงิดทวิชแล้ว หากแต่หงุดหงิดพ่อค้าที่รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นทาสไม่มีการศึกษา ทว่าไม่ยอมสอนหรืออาสานับตั๋วเบี้ยให้ เขาจึงเปิดประตูลงจากรถ คว้าแขนของเด็กหนุ่มไว้ทันควัน
“เมื่อกี้ไปซื้อที่ร้านไหน”
“คุณท่าน...”
“ฉันถามว่าไปซื้อที่ร้านไหน”
ทวิชชี้นิ้วไปยังร้านสะดวกซื้อที่อยู่ไม่ไกลนัก ก่อนที่เวหาจะลากตัวเขาให้เดินตามไปอย่างรวดเร็ว พอเข้ามาในร้านได้ พ่อค้าก็เอ่ยต้อนรับ จากนั้นก็กลืนเสียงลงคอเมื่อสบดวงตาเกรี้ยวกราดของลูกค้าในชุดสูทหรูหรา ประจักษ์ได้ทันทีว่าคนที่มาให
