ถึงจะรู้ว่าการปรนนิบัติรับใช้นายในฐานะทาสส่วนตัวเป็นอย่างไรแล้ว แต่ก็ไม่มีวันไหนที่ทวิชได้รับใช้ตามหน้าที่ที่ควรจะเป็นเลยสักวัน แน่ล่ะว่าเขาเองก็ไม่พร้อม แต่ถ้านายต้องการ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องยอมจำนน
หากแต่เวหากลับไม่หือไม่อือกับเรื่องนี้ วันทุกวันเมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์ เขาก็สั่งให้ทวิชบีบเนื้อนวดตัวไปตามประสาเท่านั้น ไม่เคยปริปากพูดหรือทำตามใจตนเลยสักครั้ง
เป็นแบบนี้ก็ทำให้ทวิชโล่งใจอยู่หรอก เพราะอย่างน้อยก็ทำให้เขามีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจ แต่พอคิดดูดีๆ แล้ว ท่าทางนิ่งเฉยของเวหาก็น่ากังวลอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน กอปรกับที่ทวิชฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าก่อนที่ตนจะรับปากมาเป็นทาสส่วนตัว เวหาได้วางเงื่อนไขไว้อย่างไร
‘…แต่ถ้าทำให้ฉันพอใจไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าจะได้อะไรแลกเปลี่ยน’
เสียงของเวหาในวันนั้นลอยไปมาในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ถ้าทำให้พอใจไม่ได้ เขาก็คงไม่มีโอกาสได้ออกไปโบยบินที่ท้องฟ้าด้านนอกเลยสินะ
ท
