ผ่านไปร่วมสัปดาห์ เด็กทาสนั่นออกจากโรงพยาบาลมาทำงานตามปกติแล้ว เวหารู้เรื่องนี้จากการรายงานของธามเท่านั้น เพราะหลังจากวันนั้นเขาก็ไม่ไปพบหน้าของทวิชอีกเลย ไม่ใช่ว่าเพราะไม่อยากเจอ แต่เขาต้องการให้ทวิชได้ใช้เวลาคิดทบทวนการกระทำของตัวเองต่างหาก ถ้าเขาไปเจอกับทาสคนนั้นบ่อยๆ เวหาก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจว่าเขาเมตตา แล้วใช้ความเมตตาของเขานี้มาปีนเกลียวขึ้นหน้าขึ้นตาเขาอีก
และดูเหมือนว่าการกระทำของเขาจะได้ผลเสียด้วย เพราะเมื่อให้ธามสอบถามไปยังหัวหน้าทาสว่าทวิชยังคงพูดพร่ำถึงเรื่องปลดแอกอีกหรือไม่ ก็ได้คำตอบว่า ‘ไม่’ อย่างชัดเจน มิหนำซ้ำยังมีท่าทางเซื่องซึมและสลดอย่างเห็นได้ชัด จากที่เป็นคนร่าเริง พูดเก่ง ก็กลายเป็นคนพูดน้อย สงบปากสงบคำไปฉับพลัน
ค่อยยังชั่ว... ไม่อย่างนั้นคงต้องสั่งสอนกันไม่จบไม่สิ้น
เวหาถอนหายใจออกมาด้วยความผ่อนคลาย คว้าบุหรี่มาจุดสูบ สายตาทอดมองออกไปยังสวนด้านนอก มองหาร่างผ่า
