เด็กหนุ่มหัวเราะเจื่อนๆ ออกมาให้กับความโง่เขลาของตัวเองที่อยู่ดีไม่ว่าดีก็หาเรื่องเจ็บตัว เวหาเองก็คิดเหมือนกันว่าอีกฝ่ายช่างโง่งม อยู่เป็นนกในกรงทองดีๆ กลับหาเรื่องใส่ตัวจนต้องโดนหักปีก ใจของเวหาเองไม่ได้อยากจะทำหรอก แต่เพื่อให้ตระหนักถึงสถานะของตน เขาจำต้องทำการสั่งสอนเพื่อให้สำนึกว่าอะไรเป็นอะไร ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงทาสตรงหน้า ไม่ใช่เพราะสนใจ หากแต่เป็นเพราะเขาต้องรักษาสมดุลให้กับชนชั้นของตัวเอง ดังนั้นจึงต้องสั่งสอน ไม่อย่างนั้นถ้าเขายอมโอนอ่อนให้กับทาสหนึ่งคน ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นหรือมองข้ามใครสักคนที่กล้ามาขึ้นหน้าขึ้นตาเขา ทาสทั้งหมดก็จะลุกฮือขึ้นมาเพราะเห็นว่าเขาอ่อนแอก็เป็นได้
ทว่า...ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกขุ่นใจนักที่เห็นทวิชในสภาพนี้ ยิ่งเห็นแววตาเศร้าสลดของอีกฝ่ายที่พยายามฝืนยิ้มให้เขาอยู่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหลุบสายตามองไปทางอื่นเล็กน้อยเพื่อรวบรวมสติ เมื่อกลับคืนสู่ปกติก็เหลือบมาจั
