ร่างบางยืนง้างมือหลายครั้งอยู่หน้าห้องของเขา เพราะต้องการสมบัติชิ้นสุดท้ายที่ยายทิ้งไว้ให้เลยบากหน้ามา แม้จะรู้ชะตากรรมอาจโดนเขาดูถูก เหยียดหยามอีกก็ได้
ก๊อก ก๊อก
ในที่สุดตัดสินใจเคาะลงไป ริมฝีปากเม้มสนิทความกังวลเกาะกุม สูดหายใจเข้าปอดปรับสีหน้าตนเองเพื่อเตรียมรับมือกับเขา
เสียงเคาะประตูยามวิกาล ทำให้ธานต์เมธาที่กว่าจะข่มตาหลับได้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ร่างสูงค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเปิดประตู เมื่อมองเห็นผู้มาเยือน คิ้วหนาจึงเลิ่กขึ้นด้วยความแปลกใจ
“เธอมาทำอะไร” ชายหนุ่มถามเสียงห้วน
“ฉันต้องการสร้อยคอของฉันคืน”
“เธอกล้าดียังไงมาขอสร้อยเธอคืน ทั้งๆ ที่เธอทำให้ฉันกับพ่อต้องทะเลาะกัน ไม่มีหัวสมองหรือไง!” เขาเข่นเขี้ยว ดูสีหน้าศัตรูไม่รู้ร้อนหนาว ยังกล้ามาขอของตัวเองคืน ทั้งที่เป็นเหตุทำให้เขากับพ่อปะทะคารมกันเสมอ หล่อนไม่มีจิตสำนึกหรือไง บางทีหล่อน อาจกำลังสะใจอยู่ลึกๆ ก็เป็นได้
“แ
