ศศิรญาไม่ทันได้โต้ตอบอะไรต่อเมื่อเขาก้มหน้าลงมาบดขยี้ริมฝีปากอย่างไม่ทันตั้งตัว
“อื้อ!”
ร่างบางดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอด แต่เรี่ยวแรงนั้นน้อยกว่า จากริมฝีปากเลื่อนลงสู่ลำคอระหงส์ แม้จะผลักไสแต่ไม่ยอมส่งเสียงเพื่อขอร้องให้ปล่อย ถ้าวันนี้จะต้องเสียสิ่งสำคัญในชีวิตไป หล่อนจะไม่มีวันให้อภัยผู้ชายคนนี้ไปจนชั่วชีวิต
เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มหยุดการกระทำ ร่างบอบบางเย้ายวนกลิ่นหอมอ่อนๆ จากกายสาวทำให้เลือดในกายฉีดพล่าน
แควก!
“ไม่!” ร้องออกมายกมือปกปิด
ชุดนอนถูกกระชากออกมาจากเรือนร่าง ศศิรญาปล่อยโฮสะอื้นแทบขาดใจ ร่างบางนอนนิ่งอ่อนระโหยโรยแรง หล่อนไม่สามารถต้านทานแรงเขาได้เลย
“สุดท้ายเธอก็ยอมนอนทอดกายให้ฉันฟรีๆ สินะ!”เขาเยาะ
ดวงตาเรียบมองเขาผ่านม่านน้ำตา หล่อนไม่มีวันจะให้อภัยกับสิ่งที่เขาทำเด็ดขาด
เสียงเอะอะในทำให้ธานุภาพลืมตาขึ้น รีบออกมาจากห้องนอนเพื่อไปหาต้นเสียง เจ้าของห
