Unwavering Love

Chapter 16

Hindi na natuloy ang pag-iikot sa mga isla nang dahil sa nangyari sa akin. Lois ordered the captain to maneuver the yatch back to the resort. Wala na rin namang nagawa sina Riley at Sabeena kundi ang sumang-ayon na lang.

Hindi ko na rin sila pinaunlakan ng tingin habang paalis sa kalagitnaan ng dagat. Pinanood ko na lamang ang mababaw na paghawi ng tubig alat sa dagat na tinatahak ng yate upang makabalik kami sa pinaggalingan. Kapag nararamdaman ko namang tumatama ang malamig na hangin ay napapakislot ako sa pagkakaupo dahil sa panginginig. Mas lalo kong ibinalot sa'kin ang tuwalyang ibinigay ni Lois upang patuyin ang sarili.

"Are you cold?" biglang marahan na tanong sa akin ni Lois.

"Sakto lang," sagot ko naman.

"I really don't know what to do with you, Nathen," he uttered before sranding up and going to the back of the yatch.

Nanaig naman ang katahimikan nang maiwan kaming tatlo. Tanging ang pag-ugong ng makina mg yate, ang medyo bayolenteng pag-ihip ng hangin at ang rumaragasang tubig nang dahil sa aming paglalayag.

Pagil na pigil ko sa pagtingin sa dalawang tahimik lamang sa kabilang sun lounger. Akala ko'y magiging matagumpay ang aking pag-iwas ngunit nabigo lamang ako.

"Nathen..."

Napalingon ako kay Sabeena na siyang tumawag sa akin. Nakaupo siya sa pagitan ng dalawang hita ni Riley na nakaupo lamang sa kanyang likuran. Kahit na ang dami pang espasyo sa lounger ay mas pinili nilang magsiksikan.

It's a good thing that I'm actually getting used to their display of affection that it doesn't have an effect on me that much. Maybe I'm already getting numb. But that's more how I like it.

Sino ba naman ang hindi gustong maging manhid na lang kung paulit-ulit lang namang nasasaktan?

If only I can run away from the pain, I would do whatever it takes to get away from it. But it look's like I'm already tied to the wheels of pain that it's taking me along, wherever it rolls. Ito ang kusang nagdadala sa'kin kung saan ako masasaktan. Para bang wala akong kawala dahil hindi lang basta ordinaryong tali na kaya kong pigtasin ang itinali sa'kin. It is some kind of unbreakable chain. Wala akong magagawa kundi ang sumunod na lang dito at tanggapin ang bawat sakit na ipinapadama sa akin.

"I'm really sorry..." Sabeena, once again, apologized to me. "I really didn't mean to harm you."

My lips parted when a tear escaped from her eyes before he started sobbing.

"Please forgive me. I'm not a bad girl," sabi pa niya sa pagitan ng kanyang pagluha.

"Yes, you're not babe. You're not a bad girl," dinig ko namang pagtahan ni Riley kay Sabeena.

Ipinulupot niya ang kanyang braso sa baywang ni Sabeena upang makulong ito sa kanyang pagkakayakap.

"Hindi naman kita sinsisi..." sabi ko na lang. "You're forgiven."

I've had enough drama in my life. Mas mabuti pang tapusin ko na ang dinadagdag niyang drama sa buhay ko kaysa magmatigas pa.

Hindi ko naman sigurado kung talaga bang sinadya niya o hindi, basta ang alam ko lang ay nasaktan niya ako.

What if Lois' not there to save me? Will she and Riley just stand there and stare at me while drowning?

Nagpapasalamat na lamang ako nang bumalik na si Lois na may dala-dala pang tuwalya. Binalingan niya ng tingin ang pinsan niyang hindi pa rin tapos sa pagluha, ngunit umiling na lamang siya at tuluyang lumapit sa akin.

Maingat niyang ibinalot sa aking katawan ang tuwalyang dala-dala niya. Hindi ko naman maitatanggi na kahit papaano'y naibsan nito ang lamig na nararamdaman ko at bahagyang nagbigay ng init sa aking katawan.

"Hope this will keep you warm somehow..." bulong niya nang maayos ang pagkakalagay ng tuwalya sa aking likod.

Bahagya ko naman siyang nilingon at ngumiti. "Salamat, Lois," pasasalamat ko sa kanya at saka mas lalong binalot sa aking sarili ang tuwalya.

He slightly chuckled. "My body can keep you warm faster than those towels, but since I respect you, I won't hug you."

Napailing na lamang ako sa kanyang biro. I'm really thankful that Lois' with us today. Kahit papaano'y nawala ang pangamba at takot ko. I think I just found someone that I can finally trust in this new world that I've put myself into.

Nang makabalik ng resort ay hindi roon nagtapos ang pagiging maalaga ni Lois sa akin. He brought me to the resort's infirmary. Sinabi kong ayos na kung sa housekeeping quarters na lamang ako magpahinga ngunit hindi siya pumayag.

"38.9," the nurse at tue infirmary stated as soon as she took the digital thermometer off my underarm. "Inumin mo na lang ang gamot na 'to pagkatapos mong kumain."

Inabot sa akin ng nurse ang gamot at agad namang sinilip ni Lois kung ano 'yon.

"Magpahinga ka na muna riyan para hindi na tumaas pa ang lagnat mo," sabi niya.

Ngumiti naman ako sa kanya. "Salamat."

Isang ngiti at tango na lang ang isinagot niya sa'kin at saka umalis na.

"You're temperature quite high," Lois suddenly said.

Napatingin naman ako sa kanya na nag-aalalang nakatingin sa'kin.

"You need to take the medicine as soon as possible..." he trailed off before standing up from his seat. "Just wait here. I'll ask the hotel's kitchen to quickly prepare a food for you, para makainom ka na ng gamot."

Bago pa ako makaangal ay agad nang naglakad palabas ng infirmary si Lois upang gawin ang gusto niyang mangyari.

Napabuntong hininga na lamang ako ako. Inangat ko ang aking kamay upang pakiramdaman ang aking palad ang temperatura ko.

Napakagat ako sa aking ibabang labi nang maramdamang mainit nga ako. Dala na rin siguro ng pagkabasa sa dagat at pagkatuyo nang dahil sa malamig na hangin kaya lumala ang aking lagnat.

I wondered if my idleness because of my fever will be deducted to my salary. Sana ay hindi dahil bawat kusing ay importante upang mabayaran ko ang utang ng mga magulang ko sa mga Palermo.

Mamaya kapag medyo bumaba-baba na ang lagnat ay magpapatuloy ako sa pagtatrabaho. Hindi pwedeng buong araw lang ako nakahiga at walang ginagawa. I don't want to prolong this agony anymore.

Napahinto lamang ako sa pag-iisip nang biglang bumukas ang pintuan. Agad ko itong nilingon at nabigo sa pag-aakalang nakabalik na si Lois sapagkat ang tumambad sa akin ay si Riley.

Mayroon siyang dala-dalang tray kung saan may nakalagay na mga pagkain. Walang kibo siyang lumapit sa'kin at inilapag ang tray na dala sa table at saka inilapit sa'kin. Nakita ko rin ang dalawang piraso ng magkaibang gamot na nakalagay sa maliit na platito. Ang isa sa gamot na naroo ay katulad ng ibinigay sa'kin ng nurse.

Hindi ko maiwasan ang pagsikip

ng aking puso habang pinapanood siyang inaayos ang dala-dalang pagkain para sa akin.

I don't want to assume things because what his doing is giving me mixed signals. All of that happened earlier in the yatch why he is doing this?

Kung kanina ay wala siyang kibo at tila walang pakialam sa'kin kahit pa nalagay na ako sa kapahamakan. Dahil ba nakokonsensya na siya sa ginawa ng kanyang pinakamamahal na si Sabeena? Kaya niya ginagawa 'to?

"Anong ginagawa mo?" garalgal ang aking boses nang tanungin ko siya.

"I figured that you're still not eating," he calmly said and before wiping the utensils with tissue paper. "You need to eat first before you drink these meds. Mabisa 'to kapag may lagnat. I also added medicine for cough and cold, para maagapan at hindi ka na magkaroon pa ng ubo at sipon."

I bit my lower lip, while staring at him.

For a second, I felt like my Riley finally came back. But I was woken up by the pinch of pain in my heart that he's not mine anymore.

"Bakit pa kasi pumasok ka pa?" bigla niyang tanong at kumunot sng noo habang nilalagyan ng extra cream ang fruit salad na nakalagay din sa tray. "You should've just stayed at home if you're not feeling well."

"I need work. How can I repay you if not," I stated.

"That's not an excuse, not to take care of yourself. Health is more important more than anything," pangaral niya sa akin bago nilingon.

My lips parted when he turned to me. Ang kanyang mga malalim na mga mata ay namumungay habang nakatingin sa akin. I was frozen as I held my breath while staring into his eyes—those eyes that never showed emotion ever since we'd met again... but here they are, showing more than I could've asked for. Never thought that he would show concernment and solicitude, when he was being cold and stoic the whole time earlier.

Nag-iwas naman ako ng tingin sa kanya. Naiinis ako. I shouldn't feel this way. Not when he's also making someone else feels this. Not when I'm not the only one.

"You should eat now before it gets cold," he told me.

Hindi ako kumibo o gumalaw upang kainin ang kanyang dinalang pagkain para sa'kin.

"Do... Do you want me to feed you?" he asked, and it made me look at him again.

Ang nananalaytay kanina na balak kong hindi siya kausapin o kibuin man lang ay natabunan ng galit at inis na nararamdaman ko para sa kanya.

"Bakit ko 'to ginagawa?" mariin kong tanong sa kanya.

Napaawang ang kanyang labi sa aking biglang tanong, ngunit agad niyavrin itong tinikom.

"Bakit hindi ka makasagot?" hamon ko sa kanya. "Sabihim mo sa'kin kung bakit, Riley! Kanina ay wala kang kapaki-pakialam sa akin. I almost drowned, but you just stood there watching me got eaten up by the deep water and even defended your girlfriend—"

"She said she was sorry," he cut me off. "Sadyang gano'n lang talaga siya. She never meant to purposely hurt you."

Napatigil ako sa pagsasalita at hinayaan ang sarili kong kumalma habang namumuo ang luha sa aking mga mata.

Of course... He would still defend her no matter what. Maybe he's just here for me as someone who was part of his past.

"Do you know how I scared I was?" halos pumiyok ang aking boses. "Akala ko panonoorin niyo lang akong hayaang lumubog—"

"I would never do that—"

"Yeah right," I said sarcastically. "But I'm thankful that Lois was there to save me," I added.

Muling napahinto sa pagsasalita si Riley at bumagsak ang kanyang balikat.

"You know how to swim..." he whispered. "I know how much you love to swim because you're good at it. Kahit gaano pa 'yan kalalim ay kaya mong languyin. That's why I let you swim. I never thought that you're hurt and drowning. But when I finally realized abd was about to save you... You were right. Lois was there to save you."

I want to fire him back but it's just like I don't have the strength to do so. I know how to swim, no question about that, but he doesn't consider the "caught off guard" first thing. It's not excuses that I am a pro when it comes to swimming, pero kapag ba kinain ako ng pating sasabihin pa rin niyang marunong naman akong lumangoy kaya di na niya ako niligtas?

He sighed and stood up fron his seat.

"I can't save you," he said. "I shouln't save you. Not when..." he trailed off and just shook his head. "But fück! Here I am still concerned for you... Forget it. Just eat and take care of yourself by drinking those meds."

Bago pa siya makaalis ay muling bumukas ang pintuan. Napatingin ako kay Lois na may dala-dala ring tray at agad dumirekta kay Riley ang tingin. Napaawang ang aking bibig ng makita kong kasunod niyang pumasok si Tita Edith.

"Oh my God, Nathen!" punong-puno ng pag-aalala ang boses ni Tita Edith nang mabilis na naglakad patungo sa akin.

Agad niyang pinakiramdaman ang aking temperatura.

"Sabi ko naman sa'yo at hindi ka na dapat pumasok ngayon," marahang pangaral niya sa akin. "Masakit ba amg ulo mo?"

Tipid naman akong umiling kay Tita na sobrang nag-aalala sa akin.

"Nandito ka pala, Riley," dinig kong sabi naman ni Lois.

"I just..." Riley took a deep breath. "I just brought Nathen some food to eat. I'm the reason why she's here in the first place."

"Okay... But you don't have to, you know. Kinuhanan ko na rin siya ng pagkain," sabi naman ni Lois.

"That's great then. She can eat everything to gain lots of strength," sabi na lamang ni Riley.

"Well, I think you should go now. Hinahanap ka ni Sab sa'kin nang makasalubong ko. You should go and find her," Lois told Riley.

Muli namang nilamutak ang aking puso. Akala ko'y manhid na ako pero tila may nararamdaman pa rin akong sakit.

"I will," agad na sabi ni Riley. "Excuse me."

Narinig ko ang pagbukas-sara ng pintuan at napabuntong hininga na lamang ako.

That's it Riley. You belong to her so please, stop finding me again, or trying to save me like you're planning to do earlier.

Don't save me if you're not planning to make me feel safe until the end because you have someone else to protect.