SADISM 10

1657 Words

“ทำไมฉันมานอนตรงนี้อ่ะ ...นี่กี่โมงแล้วเนี่ย” ฉันจำได้ว่าก่อนหน้านี้หนีไปนอนที่โซฟาข้างนอกนี่นาแล้วทำไมถึงมานอนอยู่บนเตียงได้เนี่ย แถมตอนนี้ฟ้ามืดตื๋อเลย “สองทุ่ม” “ห๊ะ! สองทุ่ม! ...ตายแล้วทำไมนายไม่ปลุกฉันอ่ะ” ฉันเด้งตัวขึ้นมาด้วยความรวดเร็วก่อนจะรีบวิ่งออกไปเก็บกระเป๋าเพื่อเตรียมจะกลับบ้านแต่ก็โดนร่างสูงรั้งแขนเอาไว้ก่อน “ทำไมเธอหนีไปนอนข้างนอก?” ฉันเลือกที่จะไม่ตอบคำถามแล้วดึงแขนให้หลุดแต่เขาก็เหมือนจะไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น “ถ้าไม่ตอบวันนี้ก็นอนที่นี่แหละ ...ถ้าโกหกฉันเธอรุ้ใช่มั้ยว่าจะเจออะไร” “รู้แล้วไม่เห็นต้องขู่เลย ...ตอนที่นายนอนหลับมีผู้หญิงโทรมาโวยวายเรื่องงานแต่งของนายกับมาเรีย แล้วเธอก็บอกว่าเป็นเมียนาย แต่ฉันไม่ได้พูดอะไรออกไปนะ” เขาหรี่ตาแล้วเลื่อนหน้าเขามาใกล้ๆจนฉันต้องดันเขาให้ออกห่างมากกว่านี้ “นั่นไม่ใช่เหตุผล” “ฉันแค่ไม่ชอบ! ไม่ชอบที่โดนกวนเวลานอนเพราะเมียนายโทรมาถี่มาก ...นั่นแหละคือเหตุผล” “ไม่ใช่ว่าหึง? แอบตาแดงๆด้วยนี่นา ...ร้องไห้เหรอ” “ไม่ได้ร้องไห้! จะร้องทำไมล่ะ นายจะไปมีเมียกี่สิบกี่ร้อยคนก็เรื่องของนายสิ หนีฉันจะกลับบ้าน” น่าโมโหจริงๆเลย เอาแต่ทำหน้าเจ้าเล่ห์อยู่นั่นแหละ ฉันดันเขาให้หลีกทางก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูโดยมีร่างสูงเดินตามมาติดๆ “หึงบ่อยๆนะฉันชอบ ...เพราะต่อไปนี้ฉันก็จะหึงเธอแล้วเหมือนกัน” เขากระซิบที่ข้างหูแล้วเดินนำไปที่รถ น้ำเสียงทุ้มๆยังดังก้องอยู่ในหูฉันอยู่เลย “ใครเขาไปบ้าหึงนายกันเล่า!” “นอนได้แล้ว ...นี่มันดึกแล้วนะ” ศึกเดินเข้ามานั่งข้างๆแล้วแย่งชีทเรียนไปอ่าน “งื้อ เอาคืนมายังไม่ได้ทำรายงานเลย” เขาชูมันไว้เหนือหัวแล้วเดินเข้าห้องนอนไป ฉันจะไม่ตามไปถ้ามันไม่ใช่เอกสารสำคัญจริงๆเนี่ย “นี่มันตีสองแล้วเธอควรนอน” เขาชี้ไปที่นาฬิกาซึ่งมันก็บอกเวลาตีสองอย่างที่เขาพูดแต่งานนี้มันก็สำคัญมากไง “ฉันนอนพอแล้ว ขอคืนเถอะนะ” เขาส่ายหน้าแล้วเอามันไปวางไว้ที่หลังตู้เสื้อผ้าแบบทุกครั้งที่ชอบทำ แล้วตัวเองก็เดินไปนอนแล้วปิดไฟ “ศึกมันมืด! เปิดไฟเดี๋ยวนี้เลยนะ” เงียบกริบ! ไม่มีแม้แต่เสียงหายใจ ฉันค่อยๆคลำไปตามกำแพงแล้วลากเก้าอี้มาวางไว้ที่ตู้ด้วยความทุลักทุเล ก่อนจะปีนมันขึ้นไปแล้วเอามือคลำๆหาชีทเรียน “เจอแล้ว! ว๊าย!!” ทำไมไม่เจ็บล่ะ ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็เจอกับหน้าหล่อๆที่ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดเพราะฉันขัดคำสั่งของเขา “รอบหน้าถ้าเธอตกมาแล้วหน้าฟาดพื้นฉันจะไม่ช่วย” เขาวางตัวฉันลงแล้วเดินหนีไปนอนที่เตียงก่อนจะหันหลังให้ “เดี๋ยวมานอนแปปเดียวขอทำรายงานก่อน” “ทำไปเลยนะทั้งคืนอย่ามานอนเตียงเด็ดขาด ถ้ามานอนจะโยนเธอลงไปนอนที่พื้นให้ดู” เขาเอาผ้าห่มคลุมหน้าแล้วพูดเสียงอู้อี้ ฉันเลยเดินออกมาเพื่อที่จะนั่งทำรายงานต่อแต่ก็สงบได้ไม่ถึงสิบนาทีเพราะ.... ตุบ ตับ ปึง ปัง “ศึก!! ซีจะไม่ไหวแล้วนะ เลิกกวนกันซะทีสิ” “ก็เมื่อไหร่จะไปนอนล่ะ” “งานเสร็จเมื่อไหร่ก็ไปนอนเมื่อนั้นแหละ ...ยิ่งโดนกวนแบบนี้ก็ยิ่งเสร็จช้าเข้าไปอีก” “ก็คนมันนอนไม่หลับ! ฉันอยากนอนกอดเธอโว้ย” แล้วเราทั้งคู่ก็ต่างเงียบใส่กัน ขุนศึกก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าเพิ่งหลุดปากพูดเรื่องบางอย่างออกมาเลยรีบหันหลังแล้วเดินเข้าห้องนอนไปเลย “เมื่อกี้พูดว่าอะไรอ่ะ ...ทำไมต้องเขินด้วย อุ๊บ” ฉันที่เดินตามเข้าไปเพื่อจะล้อกลับโดนล็อคตัวแล้วประกบปากเข้ามาอย่างร้อนแรง ลิ้นหนาเกี่ยวอย่างลึกซึ้งปรับเปลี่ยนจังหวะตามใจชอบของเขาแต่ฉันเนี่ยแหละที่จะแย่ กว่าศึกจะปล่อยให้ฉันเป็นอิสระได้ก็เกือบจะแย่เหมือนกัน “ไหนดูดิ๊ ว่าตอนนี้ใครเขิน” “นิสัยไม่ดี ...ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ” เขายกมือขึ้นเหนือหัวทั้งสองข้างแล้วปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ “งั้นเดี๋ยวช่วยทำ ...อยากนอนกอดเมียจะแย่แล้ว” เขาหยิบรายงานเข้าไปในห้องนอนทิ้งให้ฉันยืนหน้าแดงกับคำพูดของเขาอยู่คนเดียว “...คนบ้า ยิ่งทำแบบนี้ฉันก็ยิ่งหลงนายเข้าไปใหญ่น่ะสิ ขี้โกง” ถึงแม้ว่ามันจะผิดก็เถอะแต่ฉันก็ขอให้ตัวเองมีความสุขกับชีวิตตอนนี้หน่อยเถอะนะ ถ้าถึงเวลาแล้วเดี๋ยวฉันจะถอยไปเอง “ดีที่วันพรุ่งนี้เป็นวันหยุดไม่งั้นเมียได้โดนตีแน่เพราะนอนดึก” ศึกเอาดินสอทัดหูตัวเองแล้วใช้ด้ามปากกาชี้มาที่หน้าฉัน “ทำไมต้องเรียกเมียด้วย ไม่ชินเลย” “งั้นถ้าไม่ให้เรียกเมียแล้วให้เรียกไร? ...ศึกพูดจริงนะเรื่องนั้นอ่ะ” อยู่ๆเขาก็เปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองเฉย แล้วสายตาก็เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาเลย “ระ เรื่องไหนจำไม่ได้ ไม่ต้องพูดแล้ว” ฉันปิดปากเข้าด้วยมือของตัวเอง มือหนารวบเอวฉันเอาไว้แล้วกระตุกให้เข้าไปใกล้มากกว่าเดิมจนหน้าเราห่างกันแค่คืบเดียว “พูดหน่อยก็ดีนะ ...เพราะศึกจริงจังมาก!” เขายีหัวฉันแล้วเดินออกนอกห้องไป ทิ้งให้ฉันยืนหน้าแดงอยู่คนเดียวที่ตรงนั้น มือจับที่หัวใจไว้แน่นมากๆเพราะมันเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมานอกอกอยู่แล้ว ...วันนึงฉันต้องใจเต้นเพราะคำพูดของเขาอีกสักกี่รอบนะ KS ON เชี่ย เมื่อกี้กูพูดอะไรออกไปวะ ใจแม่งเต้นโคตรแรงเลยถ้าไม่รีบเดินออกมาคงทำอะไรเห่ยๆออกไปแน่เลยกู “แม่งเอ้ย กูเป็นอะไรไปวะ” ผมนั่งลงที่โซฟาแล้วขยี้หัวตัวเองอย่างบ้าคลั่งเพราะเพิ่งทำเรื่องงี่เง่าลงไป คิดแล้วก็ใจเต้นไม่หายแต่กูจะมาหลงเหยื่อตัวเองแบบนี้ไม่ได้ Rrrrrrrr(MR) “อืม ว่า?” (ศึก! ทำไมศึกไม่รับสายมารีเลย) “ทำไมมีไร” ผมดึงโทรศัพท์ออกห่างจากหูตัวเองเพราะเสียงของผู้หญิงคนนี้แสบแก้วหูโคตรๆ (เรื่องที่มารีพูดไปศึกจะเอายังไง มารีไม่ยอมมีผัวคนเดียวกับน้องสาวตัวเองหรอกนะ!) “ฉันแคร์? ...เธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะเลือกได้มาตั้งแต่แรกแล้ว ในเมื่อตัวเธอเองยอมรับที่จะเป็นคู่นอนของฉันตั้งแต่แรกอย่ามาใช้นู่นนี่อ้างเลย” (กรี๊ดดด มารีไม่ยอม คงไม่รู้ใช่มั้ยว่ามารีทะ ...ติ๊ด) ผมตัดสินใจกดตัดสายเธอทิ้งไปโดยที่ไม่ได้ฟังประโยคที่เธอจะพูดด้วยซ้ำ ผู้หญิงเป็นห่าอะไรวะทำไมชอบกรี๊ดใส่โทรศัพท์ “...น่ารำคาญ” “เป็นอะไรอ่ะ ทำหน้ายุ่งทำไม” ผมปิดเครื่องแล้วโยนโทรศัพท์ทิ้งไปข้างหลังแล้วดึงร่างบางเข้ามากอดแนบอกไว้ “ก็เปล่าหรอก เรื่องไร้สาระแล้วตกลงเรื่องนั้นว่าไง?” ผมลูบไล้ไปที่หลังเนียนเพื่อทำลายสติที่มีอยู่ของซีให้หายไปเร็วที่สุดเพราะต้องทำให้เธอมาหลงรักผมให้ได้ ...คุณรู้ใช่มั้ยว่าเพราะอะไร “เดี๋ยวสิ ให้เวลาฉันบ้าง ..อ๊ะ อย่า” ซีเริ่มคล้อยตามก่อนจะจูบตอบผมอย่างเต็มใจ ร่างกายเริ่มโอนอ่อนตามจนผมแน่ใจแล้วว่าซีหลงสัมผัสที่ผมมอบให้ “ถ้าไม่ตอบแสดงว่าเธอตกลงนะ” ซีหลบสายตาไปมองอีกทางและไม่ยอมตอบคำถาม ผมจับเรียวขาขาวแยกออกจากกันก่อนจะแทรกตัวลงไป Rrrrrrr “ใครวะ! ไม่ใช่ของศึกอ่ะ” ผมลุกนั่งที่ข้างเตียงอย่างหัวเสียเพราะโดนขัดจังหวะซึ่งซีเองก็เหมือนว่าสติจะกลับมาเต็มร้อยแล้วด้วย “...แม่โทรมา กรี๊ดดดด” ซีกรี๊ดแล้ววิ่งไปที่ระเบียงด้วยความดีใจจนผมนี่งงหนักเลย ...แค่แม่โทรมาต้องดีใจอะไรขนาดนั้น? “แล้วทำไมคุยใครห้องไม่ได้วะ -_-” ด้วยความสงสัยผมก็เลยถือวิสาสะเดินออกไปแอบฟังสิ่งที่ซีคุยกับแม่ของตัวเอง แต่พอได้ยินแล้วกลับรู้สึกว่าโคตรคิดผิดเลยที่มายืนแอบฟังอยู่ตรงนี้ “...แล้วเงินที่โอนให้ตอนพ่อเสียล่ะมันหลายสิบล้านเลยนะ ...ไม่ใช่ซีไม่ได้หวง แม่ฟังก่อน” น้ำเสียงซีเริ่มสั่นและร้อนรนน้ำตาเม็ดเล็กๆไหลลงมาจนเปื้อนไปทั้งใบหน้าสวย “ฮึก ซีก็ลูกแม่นะ ...แม่มาหาซีบ้างสิ ซีสัญญาซีจะหาเงินให้เยอะกว่านี้แต่แม่ช่วยมาหาซีหน่อยได้มั้ย ฮือ” ผมแม่งทนไม่ไหวแล้วเว้ย! ผมเดินเข้าไปกระชากโทรศัพท์จากมือซีแล้วเปิดลำโพงไว้จนได้ยินคำพูดที่ไม่คิดว่าคนเป็นแม่จะพูดมันออกมา (ถ้ามึงเอาเงินมาให้กูไม่ได้!! อย่าหวังจะได้เจอหน้ากูอีกเลยอีทรพี!!) “ได้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาซีไปหา”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more