SADISM 8
1652 Words
...คู่หมั้น? ตัวฉันชาไปทั้งตัวตอนที่ได้ยินคำนี้หลุดออกจากปากของมาเรียและยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรอีกด้วย เขารู้อยู่แล้วงั้นเหรอ
“คุณซีคะ”
“อะ ...คะ ขอโทษค่ะเมื่อกี้ซีคิดอะไรเพลินไปหน่อย” ฉันสะดุ้งตอนที่มือของมาเรียแตะที่แขน พอหันไปก็เจอกับสายตาของขุนศึกพอดีแต่ฉันเลือกที่จะหลบตาและทำไม่สนใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ ...มาเรียแค่อยากจะชวนคุยเฉยๆเพราะประชุมตอนนี้น่าเบื่อมากเลยค่ะ” เธอทำหน้าทะเล้นแล้วมองไปรอบห้องด้วยสายตาเซ็งสุดขีด
“อ๋อค่ะ แหะๆ” ฉันหันไปสนใจกับเนื้อหาการประชุมต่อโดยทำเป็นไม่สนใจสายตาของเขาที่มองมาอย่างสงสัยและไม่ปกปิดอะไรเลย จนหลายครั้งที่ผู้ใหญ่บางคนมองหน้าฉันเหมือนกำลังตั้งคำถาม
“เบรกยี่สิบนาทีครับ ...ผมมีงานด่วนเข้ามาขอเวลาแปปนึง คุณมัสยาตามผมมาที่ห้องทำงานด้วยครับ” สายตาตำหนิจากเขายิ่งทำให้ร้อนๆหนาวมากกว่าปกติซะอีก
ปัง!
“เป็นอะไรของเธอวะ!” ทันทีที่ประตูห้องปิดลงขุนศึกคนเดิมก็ปรากฏตัวอีกครั้ง ...ไม่ใช่พี่ศึกแบบที่มาเรียเห็น เขาเหวี่ยงร่างของฉันให้ล้มลงที่โซฟาแล้วตะคอกเสียงลงมาเต็มที่
“ฉันเปล่า ...แค่เหนื่อยเฉยๆ”
“เหนื่อยอะไร? มันมีอะไรให้เหนื่อยมากขนาดนั้นเลย?” ฉันเงยหน้าสบตากับเขาแล้วได้แต่ส่ายหน้าไปคนเดียว ความรู้สึกทุกอย่างมันตื้อซะจนพูดอะไรไม่ออกเลย
“ฉันมีปัญหาหลายเรื่องอย่ามาสนใจเลย ...ปล่อยฉันไว้แบบนี้ดีกว่านะ” ขุนศึกขบกรามแน่นก่อนจะผลักให้ฉันนอนราบลงไปที่โซฟาแล้วดันกระโปรงให้ขึ้นมากองที่เอว
“เออ ไม่พูดก็ได้ งั้นครางเอาละกันง่ายดี!!”
“ไม่ๆๆ อย่าทำแบบนี้ ...อย่านะ” เขาโมโหจนไม่ฟังอะไรสักอย่าง แพนตี้ถูกกระชากออกเป็นสองส่วนแท่งเนื้ออันใหญ่จ่อลงมาที่ทางรักอย่างรุนแรงจนฉันแทบจะสิ้นสติ
“จะพูดดีๆหรือจะให้เอาจนกว่าจะยอมพูด ...ถ้าให้ฉันเลือกเองบอกเลยว่าเธอเดินไม่ได้อีกหลายวันแน่!”
“ฮึก ก็นายมีคู่หมั้นแล้ว ...นายก็อย่ามาทำอะไรแบบนี้กับฉันอีกเลยนะ สงสารมาเรียบ้างเธอรักนายจริงๆ” ฉันไม่ได้ร้องไห้แบบฟูมฟายแต่แค่ความรู้สึกที่มันจุกอกมันไม่ได้ไหลออกมาจนหมด
“มาเรีย? แล้วยังไงมันก็ไม่ได้เกี่ยวกันมั้ยวะ ...ฉันจะหมั้นหรือไม่หมั้นกับใครไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องใส่ใจเพราะเรื่องเดียวที่เธอต้องสนใจคือตัวฉันเท่านั้น!” เขาดึงแท่งเนื้อออกไปแล้วเดินเข้าห้องส่วนตัวไปอย่างหงุดหงิด เสียงอาละวาดทำลายข้าวของดังแว่วมาจากด้านในฉันไม่ได้เดินตามเข้าไป
“สำคัญตัวผิดไปหรือเปล่าวะซี ...สงสัยจะใช่แหละ” ฉันจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่แต่ติดที่ตรงแพนตี้ถูกกระชากขาดไปแล้วฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ไม่ได้เอาสำรองมาด้วย
ปึง!
“นั่งทำไร! เดี๋ยวจะเริ่มประชุมอีกรอบแล้ว” ร่างสูงเดินมายืนตรงหน้าแล้วพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่ฉันทำไม่ได้ดั่งใจเขา
“ก็นายฉีกกางเกงในฉันขาดไปแล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ ...เลิกทำลายข้าวของคนอื่นซะทีได้มั้ย” เขายักไหล่อย่างไม่สนใจก่อนจะนั่งลงที่โซฟาตรงข้ามแล้วตบที่ตักตัวเองเบาๆ
“มานั่งคร่อมดิ ช้าว่ะ”
“ไม่ใช่เวลาเลย นายต้องออกไปประชุมต่อ” เขาจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดแล้วรูดซิบกางเกงออกทำให้แท่งเนื้อโผล่ออกมาสู่สายตาอีกครั้งนึง จนฉันต้องหลบตาแล้วหันไปมองที่อื่น
“ให้ไปสภาพนี้เหรอ? ...มาทำหน้าที่เธอแล้วจะได้ไปประชุมซะที” ฉันลุกขึ้นยืมแล้วหยิบหมอนปาใส่หน้าเขาก่อนจะเดินไปเปิดประตูแต่ก็โดนร่างสูงรั้งแขนไว้แล้วยัดอะไรบางอย่างเข้ามาในช่องรักของฉัน
“นายทำบ้าอะไรเนี่ย เอาออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” เขาดันฉันให้แนบกับประตูเลยทำให้ใช้เสียงมากไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าใครจะอยู่หน้าห้องบ้าง
“ถ้าเอาออกฉันจะลากเธอมาเอาต่อหน้าทีมบริหารเลยคอยดู” ฉันดึงกระโปรงปิดลงมาให้เรียบร้อยก่อนจะเดินตามเขาเข้าไปในห้องประชุม
“ผมจะเปิดสื่อประชาสัมพันธ์ของบริษัทเราให้ทุกท่านได้ชมกันนะครับ มีทั้ง.........” ไฟในห้องมืดลงและวีดีโอก็ถูกนำมาขึ้นจอฉายซึ่งค่อนข้างจะทำออกมาได้ดีเลยทีเดียว
ครืดด
“อ๊ะ อื้มม”เหมือนกับถูกไฟช็อตเล็กน้อยตอนที่บางอย่างมันสั่นอยู่ข้างใน พอหันไปก็เจอสายตาเจ้าเล่ห์ของเขาที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว
“เสียวมั้ย” ร่างสูงกระซิบเบาๆแล้วดึงกระโปรงฉันให้สูงขึ้นแต่ฉันจับมือเขาไว้ทัน ยังดีที่ทุกนสนใจกับวีดีโอตรงหน้าไม่งั้นฉันคงอายจนแทบพลิกแผ่นดินแน่
“ยะ หยุด”
“ไม่ ...จนกว่าเธอจะหายดื้อ นี่เพิ่งระดับหนึ่งเองนะ ...อยากลองระดับห้ามั้ยล่ะ” ฉันส่ายหน้าเบาๆแล้วมองตรงไปข้างเพื่อไม่ให้ผิดสังเกตุ
“จะเลิกดื้อมั้ย” ฉันพยักหน้าเบาๆ เขาเลยยอมหยุดเครื่องสั่นแล้วหันไปสนใจการประชุมต่อจนจบ
“พี่ศึกวันนี้ไปกินข้างที่บ้านกันนะคะ คุณพ่อคุณแม่ถามหาทุกวันเลย ...คุณซีก็ไปด้วยกันนะคะ” ฉันมองหน้ามาเรียอย่างลำบากใจและก็บอกปัดไปอย่างเสียดาย
“วันนี้มีถ่ายแบบต่อน่ะค่ะ ขอบคุณนะคะที่ชวนเอาไว้รอบหน้านะคะ ซีไปแน่นอน” ฉันเดินแยกออกมาโดยไม่ได้บอกลาอะไร เอาจริงๆวันนี้ไม่ได้มีถ่ายแบบหรอกแต่ฉันเพลียมากเลยอยากกลับไปนอนพักแค่นั้นเอง
ครืดดด
“อ๊า ...ทำไมมันสั่น อื้ออ”
“ใครให้เธอไปถ่ายแบบ?” ฉันทรุดตัวนั่งลงที่พื้นเพราะแรงสั่นมันเพิ่มระดับแรงขึ้นจนแทบทรงตัวไม่อยู่
“ยะ หยุด อื้ออ ไม่ไหว อ๊า” ฉันกระตุกอย่างแรงก่อนจะปล่อยน้ำหวานออกมาอย่างท่วมท้นแต่เขาก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะหยุดเลยจนฉันต้องรีบดึงมันแล้วโยนทิ้งไปทางอื่น
“วันนี้ต้องไปกินข้าวที่บ้านของมาเรียกับฉันเพราะถ้าเธอไม่ไปฉันก็จะไม่ไปเหมือนกัน”
“แล้วมันมาเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณซะหน่อย”
“แน่ใจ? ...เลือกเอาจะไปหรือไม่ไป แล้วอย่าคิดว่าฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอต่อหน้ามาเรียนะ ลุกขึ้นยืนแล้วไปแต่งตัวให้ดีๆ” เขาเดินออกไปรอที่ด้านนอก ส่วนฉันน่ะเหรอ ...ก็ต้องรีบแต่งตัวแล้วเดินตามเขาไปยังไงล่ะ
ระหว่างทางมาเรียชวนขุนศึกคุยอย่างร่าเริง ส่วนเขาก็ยิ้มรับและตอบคำถามเธออย่างสุภาพน้ำเสียงเขามันแฝงไปด้วยความอบอุ่นอย่างเต็มเปี่ยมเลย
“สวัสดีครับคุณอา” ฉันยกมือไหว้พ่อแม่ของมาเรียอย่างนอบน้อม คนพ่อดูจะมีเมตตามากแต่กับคนแม่ฉันว่าไม่ใช่เพราะตั้งแต่ฉันเดินเข้าบ้านมา เธอเอาแต่มองมาที่ฉันแบบตาขวางและไม่พอใจสุดๆ
“อาไม่รู้ว่าศึกจะพาพนักงานมาด้วย เลยไม่ได้เตรียมอาหารไว้ ...ต้องขอโทษด้วยนะหนูอาจจะต้องไปนั่งกินในครัวแล้วล่ะจ๊ะ” ทุกคนหันมองหน้าเธออย่างตกใจเพราะไม่คิดว่าจะพูดกับคนที่เพิ่งเจอกันแรงขนาดนี้
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้กะจะมาทานอยู่แล้วพอดีเจ้านายให้มาเป็นเพื่อนตอนแรกก็ไม่เข้าใจแต่ตอนนี้พอจะรู้แล้วล่ะค่ะ ...ขอตัวนะคะ” ถ้าคิดว่าจะมาข่มฉันง่ายๆก็ฝันไปเถอะ ฉันจงใจยกมือไหว้พ่อของมาเรียคนเดียวแล้วหันไปบอกขุนศึกว่าจะขอรออยู่ด้านนอก
...ฉันแอบเห็นรอยยิ้มพอใจของพ่อมาเรียตอนฉันเถียงแม่ของเธอกลับ
“ทำไมมานั่งคนเดียวอ่ะ” ผู้ชายคนนั้นนั่งลงข้างๆฉันตรงริมสระน้ำ ยิ้มเขาดูพิมพ์ใจสุดๆไปเลย
“ฉันไม่ชอบอะไรที่มันวุ่นวายและเรื่องเยอะ ซึ่งคุณผู้หญิงของบ้านนี้เป็นแบบนั้นฉันเลยเลือกที่จะเดินออกมาดีกว่าที่จะไปต่อล้อต่อเถียงกับเธอต่อ” ปกติฉันเป็นคนพูดตรง ๆอยู่แล้วด้วยถ้าเจอสถานการณ์แบบนี้ฉันคงโดนยัยคุณนายนั่นตบหน้าหันแน่ ๆ
“พูดตรงดีแฮะ ...ฉันชักจะถูกใจเธอแล้วดิ ชื่อไรอ่ะ ...ฉันว่าหน้าเธอโคตรคุ้นเลย”
“ฉันเป็นนางแบบไม่แปลกหรอกที่นายจะคุ้นหน้าฉัน”
“ไม่ได้คุ้นที่หน้าเธอเหมือนนางแบบตาคุ้นที่หน้าเธอเหมือนกับแม่ของลูกฉันมากกว่า” ฉันมองหน้าเขาแล้วหยุดขำออกมา สายตาเจ้าชู้ปนขี้เล่นถ้าเป็นคนอื่นคงระทวยไปแล้วแต่นี่เป็นฉันไง ...ไม่ง่ายหรอกนะ
“มุขนี้เล่นมากี่คนแล้วเนี่ย”
“เยอะแล้วแหละแต่จะหยุดที่เธอเป็นคนสุดท้าย”
“เหมือนได้รับเกียรติสูงสุดเลยค่ะ ฮ่าๆ”
“ทำอะไรกัน!!”
- Writer
