เรียกร้องความสนใจ #1
1223 Words
เวลาผ่านมาหลายวัน เสียงงอแงงัวเงียเล็กน้อยของแก้มหวานนั้นดังขึ้นมาให้ได้ยินจากบนเตียงนอนสีชมพูของเธอ ร่างแบบบางกำลังนอนห่มผ้าห่มผืนหนาไว้ ขณะที่บนหน้าผากมนมีแผ่นเจลแปะลดไข้ปิดเอาไว้
"แค่ก ๆ ปวดหัว… ทำไมมันปวดแบบนี้…"
"เมื่อตอนเช้าก็ยังดี ๆ อยู่เลยนี่คะหนูหวาน" ฝ่ามือหนาของรามวางลงบนศีรษะของแก้มหวานเบา ๆ เมื่อเช้าเธอยังกระโดดโลดเต้นสนุกสนานอยู่เลย ทว่าพอตกเย็นกลับบอกเขาว่าเหมือนจะไม่สบายเสียอย่างนั้น
"แต่ตอนนี้มันปวดหัว มึนหัวไปหมดเลยค่ะพี่ราม" เสียงอ้อน ๆ เอ่ยขึ้นพร้อมกับขยับตัวไปหนุนที่ขาของราม พลางถูไถใบหน้าไปมาเหมือนลูกแมวตัวน้อย ชายหนุ่มลูบศีรษะเธอเบา ๆ พร้อมกับมองด้วยสายตาอ่อนโยน
"จะนอนหรือว่าจะไปหาหมอดีคะ"
"ไม่ไปนะคะ หนูหวานไม่อยากไปค่ะ เดี๋ยวโดนเข็มฉีดตูด" แก้มหวานรีบส่ายหน้าปฏิเสธไปมา
"งั้นก็ต้องนอนพักผ่อนค่ะ อีกสี่ชั่วโมงค่อยตื่นขึ้นมากินยาใหม่นะคะหนูหวาน" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างนึกเอ็นดู
"แล้วพี่รามยังจะไปทำธุระอยู่ไหมคะ" ผ่านมาหลายวันแล้วรามก็ยังยุ่งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ขนาดวันนี้เป็นวันหยุดของเขาแท้ ๆ ก็ยังไม่วายมีธุระอีก แก้มหวานอุตส่าห์คิดว่าจะได้อยู่กับเขาทั้งวันทั้งคืนเพราะวันนี้เธอไม่มีเรียนเหมือนกัน ทว่าสุดท้ายเขากลับบอกว่ามีงานและก็อาจจะกลับมาตอนเช้าเลยด้วย
"ต้องไปสิคะ งานนี้สำคัญมาก พี่ไม่ไปไม่ได้หรอกค่ะหนูหวาน" รามอธิบาย
"แล้วหนูหวานจะอยู่กับใครล่ะคะ เป็นไข้แบบนี้พอนอนตอนกลางคืนก็คงฝันร้ายอีก แล้วพี่รามก็บอกว่าจะกลับตอนเช้าเลยด้วย" แก้มหวานเอียงตัวเข้าหาร่างสูง
"งั้นให้พี่เรียกแม่นมมานอนเป็นเพื่อนนะคะ" ชายหนุ่มเสนอ แก้มหวานส่ายหน้า
"ไม่เอา"
"แล้วจะให้พี่ทำยังไงล่ะคะหนูหวาน หื้มมม" รามโน้มหน้าลงจุมพิตที่หน้าผากหญิงสาวแผ่วเบา
"หนูหวานอยากให้พี่รามดูแลค่ะ" แก้มหวานบอก สิ่งที่เธอต้องการคือขอแค่รามอยู่กับเธอและรักเธอคนเดียว
"แต่วันนี้พี่มีงานค่ะ" รามบอก หากไม่มีงานเขาก็ไม่อยากออกไปข้างนอกเหมือนกัน
"พี่รามจะไปออกงานกับผู้หญิงคนนั้นอีกแล้วเหรอคะ" แก้มหวานผงกศีรษะขึ้นมา พลางขมวดคิ้วยุ่งหน้ามุ่ยไม่พอใจ
"ไม่เอาสิคะหนูหวาน อย่าหยาบคายแบบนี้สิคะ” รามส่ายศีรษะเมื่อได้ยินสรรพนามที่แก้มหวานเรียกผู้หญิงที่เขาจะออกไปพบด้วย
"หนูหวานจะเรียกแบบนี้ หนูหวานไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น" เธอไม่ชอบใจเลยสักนิดที่เขาควงผู้หญิงคนนี้ออกงานหลายครั้งหลายครา ซ้ำยังตกเป็นข่าวด้วยกันอีกด้วย เธอเห็นกี่ครั้งก็ไม่พอใจ หงุดหงิดไปหมด
"ไม่น่ารักเลยค่ะ" รามดุเสียงเข้ม
"ฮึ ไม่น่ารักแล้วพี่รามจะไม่รักไม่สนใจหนูหวานแล้วใช่ไหมคะ”
รามวางมือลงบนศีรษะเล็ก พลางลูบไปมา
"ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยค่ะ ไปกันใหญ่แล้ว"
"จริงเหรอคะ" คราวนี้แก้มหวานถามเสียงอ่อน
"จริงสิคะ หนูหวานของพี่น่ารักที่สุด และพี่ก็รักหนูหวานมากที่สุด แต่ที่พี่บอกว่าไม่น่ารักมันเป็นเพราะเขาแก่กว่า หนูต้องเรียกเขาดี ๆ ค่ะ พี่ไม่อยากให้คนอื่นมองว่าหนูหวานไม่มีมารยาท” รามสอนด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ก็หนูหวานไม่ชอบ และพี่รามก็ห้ามชอบเธอด้วย” แก้มหวานพูดอย่างเอาแต่ใจ
"แต่พี่อายุเยอะแล้วนะคะ เธอเองก็อายุใกล้เคียงกับพี่” รามตอบ ทำเอาแก้มหวานเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วเม้มริมฝีปากแน่น
"พี่รามกำลังจะบอกว่าพี่รามชอบเธอเหรอคะ"
"เปล่าค่ะ" รามส่ายหน้า คำตอบของเขาทำให้หญิงสาวโล่งอก
"ดีจังเลยค่ะ หนูหวานนึกว่าพี่รามจะชอบเธอเสียอีก”
"หนูหวานนอนพักผ่อนนะคะ ตื่นมาจะได้หายไว ๆ" รามจัดท่านอนให้แก้มหวานก่อนจะห่มผ้าให้เธอ จากนั้นเขาก็กอดเธอเอาไว้หลวม ๆ พร้อมกับลูบหลังเธอไปมา
"อย่าเพิ่งรีบไปนะคะ" แก้มหวานอ้อน พร้อมทั้งกอดรัดเขาแน่นราวกับกลัวว่าจะหายไปไหน
"นอนนะคะหนูหวาน ฝันดีค่ะ" รามบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จากนั้นทั้งสองก็เงียบจบบทสนทนากันลงเพียงแค่นี้ จนเวลาผ่านไปสักพักหนึ่งรามก็เห็นว่าลมหายใจของหญิงสาวนั้นเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ เขาจึงค่อย ๆ ดึงตัวเองออกจากอ้อมแขนเธอ แล้วขยับตัวให้เบาที่สุดไม่ให้เธอรู้ตัว
หลังจากที่ออกจากห้องของแก้มหวานมาแล้ว รามก็กลับห้องไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกจากบ้านไปตามนัด ความจริงแล้วเขารู้ดีว่าแก้มหวานแกล้งป่วยเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เขารู้ดีว่ามันเป็นหนึ่งในวิธีที่เธอชอบใช้กับเขามาตั้งแต่เด็ก ๆ ในเวลาที่ไม่อยากให้เขาไปไหน
“หนูหวานเด็กแสบ” พอนึกถึงเธอ เขาก็พึมพำออกมาเบา ๆ
"คุณรามพูดว่าอะไรนะคะ" เสียงของหญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเอ่ยถามขึ้น รามส่ายหน้าและปฏิเสธ
"เปล่าครับ มะนาวอิ่มหรือยัง" เขาเอนพิงหลังเข้ากับเก้าอี้ พลางเอื้อมมือไปหยิบแก้วไวน์ชนแก้วกับสาวสวยตรงหน้า
"อิ่มแล้วค่ะ คุณรามบอกว่าคืนนี้อยู่ได้ยาวเรื่องจริงหรือเปล่าคะ" มะนาวถาม เธอคือนางแบบสาวสวยที่รามควงคู่ออกงานด้วยบ่อยครั้ง เธอเป็นผู้หญิงที่มีหุ่นเซ็กซี่และมีหน้าตาสวยคม
"ตอนแรกก็ใช่ครับ แต่ตอนนี้ผมไม่ว่างแล้วครับ คงอยู่นานไม่ได้” รามปฏิเสธอย่างสุภาพ
"มะนาวคิดว่าคืนนี้จะได้อยู่กับคุณรามทั้งคืนเสียอีกค่ะ” เธอตัดพ้อออกมา
"เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้านเองครับ” รามส่งยิ้มบาง ๆ รับรู้ถึงจุดประสงค์ของนางแบบสาวตรงหน้าเป็นอย่างดี เธอยิ้มตอบยั่วยวนเขา
"มะนาวดีใจที่ได้มาทานดินเนอร์กับคุณรามนะคะ" เธอว่า ก่อนจะตั้งท่าลุกขึ้น "ถ้าอย่างนั้นมะนาวขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"
"ครับ" รามพยักหน้า เขาใช้หางตามองตามร่างบางไปก่อนจะหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงตัวเองขึ้นมา พบว่ามีข้อความห้าสิบกว่าข้อความจากแก้มหวานที่ส่งมารัว ๆ ทั้งแบบพิมพ์และแบบเสียง อีกทั้งยังมีวิดีโออีก ชายหนุ่มรีบตอบกลับไปว่ากำลังจะกลับทันที
- Writer
