แก้มหวานอ่อยราม #2
1370 Words
เช้าวันต่อมา เมื่อรถคันหรูของรามวิ่งมาจอดหน้าตึกเรียน แก้มหวานก็หันไปหาเขาพร้อมกับถามย้ำให้แน่ใจ
"วันนี้พี่รามจะมารับหนูหวานจริง ๆ ใช่ไหมคะ จะไม่มาบอกทีหลังว่าติดงานหรือยุ่งแน่นะคะ"
"ค่ะ พี่ไม่ผิดคำพูดแน่นอนค่ะ" รามสัญญา
"ถ้าอย่างนั้นพี่รามหอมแก้มหนูหวานก่อนที่จะลงจากรถได้ไหมคะ" แก้มหวานขอร้องด้วยแววตาออดอ้อน ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเริ่มเรียนของเธอ เธอให้เขามาส่งก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง
"หนูหวานคะ" เสียงทุ้มคล้ายจะดุอีกครั้ง แก้มหวานก้มหน้าลง
"ก็ถ้าหนูหวานเป็นฝ่ายหอมเองพี่รามก็ไม่พอใจอีก แล้วพอหนูหวานจะขอให้พี่รามหอมแก้มหนูหวานแทนก็ไม่ได้เหรอคะ"
"เราโตเป็นสาวแล้วนะคะ แล้วเราก็ไม่ใช่พี่น้องสายเลือดเดียวกัน หนูหวานจะใกล้ชิดกับพี่แบบเดิมไม่ได้อีกแล้วนะคะ ต้องระวังตัวให้มากขึ้น” รามพยายามหลีกเลี่ยงเพราะยิ่งโตเธอก็ยิ่งสวย เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน หลายครั้งที่เขาแทบจะห้ามใจตัวเองไม่ไหวด้วยซ้ำ เขาไม่อยากเป็นสมภารกินไก่วัดหรอกนะ และนี่ก็เพื่อความปลอดภัยของแก้มหวานเองด้วย
"เข้าใจแล้วค่ะ” หญิงสาวพูดเสียงเบาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย การที่เธอรู้จักกับเขามานานถึงสิบเอ็ดปีนี่มันไม่มีความหมายกับเขาเลยอย่างนั้นเหรอ…
"มันไม่ใช่แบบที่หนูหวานคิดนะคะ" รามเอ่ยขึ้น แก้มหวานเบะปากแล้วสบตาเขา
"แล้วมันเป็นแบบไหนเหรอคะ"
"ที่พี่ทำแบบนั้นก็เพื่อหนูหวานนะคะ พี่หวังดีกับหนู" รามเอื้อมมือไปจับพวงแก้มของเธอแล้วบีบเบา ๆ
"หนูหวานอยากทำทุกอย่างแบบตอนเด็ก ๆ ค่ะ” หญิงสาวยังคงยืนกราน รามที่หมดหนทางสู้จึงต้องยอมตามใจเธอด้วยการเลื่อนใบหน้าเข้าไปหอมแก้มเธอทั้งสองข้าง
"พอใจหรือยังคะ หื้ม เลิกเบะปากได้แล้วค่ะเดี๋ยวไม่สวยหรอก" รามบอก มันก็แค่หอมแก้มเองคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง…
"พี่รามประชดเหรอคะ ไม่เต็มใจที่จะหอมแก้มหนูหวานใช่ไหมคะ" แก้มหวานเงยหน้าขึ้นมอง
"เต็มใจสิคะ"
ได้ยินอย่างนั้นพลันสีหน้าของแก้มหวานก็เปลี่ยนไปเป็นระรื่น
"จริง ๆ นะคะ"
"จริงค่ะหนูหวาน ลงไปได้แล้วค่ะเดี๋ยวเข้าเรียนคาบแรกไม่ทันนะคะ" รามมองเวลานาฬิกาข้อมือของตัวเอง แก้มหวานพยักหน้า
"เที่ยงนี้รอทานขนมบุหลันดั้นเมฆนะคะ หนูหวานจะตั้งใจทำสุดฝีมือให้พี่รามเลยค่ะ" เธอส่งยิ้มแฉ่ง พอคิดว่าจะได้ทำอะไรให้ราม เธอก็รู้สึกมีความสุขมาก ยิ่งเวลาที่ได้รับคำชมจากเขาก็ยิ่งทำให้เธอใจฟูและอยากทำนู่นทำนี่ให้เขาทานอีกเยอะแยะไปหมด โดยเฉพาะขนมไทยของโปรดของเขา
"พี่เชื่อว่าฝีมือของหนูหวานต้องอร่อยมากแน่ พี่จะรอทานนะคะ" เขาชอบขนมไทยมากจริง ๆ ต่อให้ร้านจะไกลแค่ไหนเขาก็ดั้นด้นไปหามาทานจนได้เพราะเขาขาดของหวานไม่ได้ ดีที่ตอนนี้แก้มหวานเรียนด้านนี้โดยตรง เขาจึงไม่จำเป็นต้องออกไปหาทานข้างนอกให้ยุ่งยากอีก
"โอเคค่ะ งั้นหนูหวานไปก่อนน้า" แก้มหวานยิ้มแก้มปริหลังจากได้รับกำลังใจในการทำขนมมาถึงสองฟอด ใบหน้าของเธอสดใสร่าเริงขึ้นเป็นกอง รามมองตามแผ่นหลังบางของเธอที่เดินไปและไม่วายหันมาโบกมือให้เขาอีกรอบ จนกระทั่งร่างบางหายเข้าไปในตึกแล้ว เขาจึงเคลื่อนออกจากมหาวิทยาลัยไป
"มาแล้วเหรอแก้มหวาน" เสียงของฟ้าใสเพื่อนสนิทของแก้มหวานถามขึ้นมา แก้มหวานพยักหน้าพลางนั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ เพื่อน
"อือ นี่ฟ้ามานานแล้วเหรอ"
"สักพักแล้วละ"
"อือ คือว่าวันนี้เราจะบอกว่าเราจะทำขนมเดี่ยวนะ" แก้มหวานบอก อาจารย์ที่สอนเธอนั้นมีทางให้เลือกทั้งแบบกลุ่ม แบบคู่ และแบบเดี่ยว แล้วแต่ว่านักศึกษาอยากจะเลือกทำกับใครหรือแบบไหนก็แล้วแต่จะสะดวก
"อ้าว ทำไมอะ" ฟ้าใสถามอย่างสงสัย ปกติมีแต่เขาอยากจะอยู่กันแบบคนเยอะ ๆ ทั้งนั้น
"จะทำขนมให้พี่รามน่ะ เลยอยากทำคนเดียว" แก้มหวานว่า เธออยากจะโชว์ฝีมือของตัวเองใจจะขาด
"แก้มหวานชอบคุณรามเขามากเลยเหรอ" ฟ้าใสถาม เธอเป็นเพื่อนสนิทของแก้มหวานมาตั้งแต่มัธยมยันมหา’ลัย แล้วเธอก็ได้ยินแต่ชื่อของพี่รามจนจำขึ้นใจไม่แพ้กับชื่อเพื่อนเลยทีเดียว… ก็เล่นเอาแต่พูดถึงเช้าเย็นเสียขนาดนั้น
"ใช่ !" แก้มหวานพยักหน้าไม่ต้องคิดคำตอบให้เสียเวลา เธอจำได้ดีว่าพอตัวเองอายุสิบสองสิบสามปีก็มักจะทำท่าไม่พอใจ มองจิกใส่คนอื่นที่มายุ่งกับรามทุกคน โดยเฉพาะผู้หญิงที่เดินมาควงแขนกับเขา เธอไม่ชอบเลยสักนิด ทั้งหงุดหงิดทั้งวีนใส่ เอาแต่ใจเพราะตอนนั้นยังเด็กอยู่ ดีที่เขาไม่เคยดุหรือว่าอะไรเธอเลย ตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าตัวเองคิดกับเขาแบบไหน ทว่าพอโตขึ้นถึงได้รู้และถลำลึกมันลงไปเรื่อย ๆ
"แล้วคุณรามเขารู้ไหมว่าแก้มหวานชอบและรักเขาในอีกสถานะหนึ่งน่ะ" ฟ้าใสถามอย่างข้องใจ
"ยังไม่รู้หรอก" แก้มหวานตอบ เธอคิดว่ารามคงยังไม่รู้ เพราะถ้ารู้คงตีตัวออกห่างมากกว่านี้อย่างแน่นอน คงไม่ปล่อยให้เธอเข้าใกล้อย่างตอนนี้แน่ และนี่ขนาดยังไม่รู้นะ… ก็ยังตีตัวออกห่างจากเธอไปทีละนิดเลย ไม่อยากคิดว่าถ้ารู้แล้วจะขนาดไหน
"แล้วแก้มหวานจะอยู่สถานะนี้ไปตลอดเหรอ ข่าวที่ว่าคุณรามควงนางแบบหน้าใหม่ที่ฟ้าส่งไปให้น่ะดูหรือยัง" ฟ้าใสถาม เธอรู้ว่ารามมีข่าวเรื่องผู้หญิงไม่หยุดหย่อนเพราะเขาหน้าตาดี หล่อ รวย ครบสูตร
"ดูแล้ว" แก้มหวานตอบ ข่าวนั้นมันทำให้เธอหงุดหงิดมาก แต่เธอก็พยายามใจเย็นและคิดว่ามันคงเป็นแค่เรื่องงาน
"ปกติเธอต้องโกรธไม่ใช่เหรอแก้มหวาน” ฟ้าใสเลิกคิ้ว
"นี่ก็ไม่โกรธอยู่ แต่รู้ว่ามันคืองานเขา" แก้มหวานรู้จักแยกแยะเป็นอย่างดี ต่อให้จะหึงหวงมากขนาดไหนแต่ก็รู้จักขอบเขต ถ้ารามบอกว่างานก็คืองาน เธอจะไม่เซ้าซี้อีก
ทั้งสองคนนั่งคุยกันไปได้สักพักอาจารย์ก็เข้ามา เตรียมพร้อมที่จะทำขนมไทยโบราณเพื่อเก็บคะแนน วินาทีนั้นแก้มหวานคิดว่าจะตั้งใจทำให้เต็มที่ให้ถูกใจพี่รามจนติดใจทั้งขนมและคนทำเลย คอยดู !
โดยปกติแล้วแก้มหวานนั้นเป็นคนที่ทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่างเพราะถูกเลี้ยงดูอย่างตามใจประคบประหงมขั้นสุดโดยรามที่เลี้ยงเธอมาดุจดั่งเจ้าหญิงตัวน้อย ๆ ทว่าก็ยังมีอยู่สิ่งหนึ่งที่เธอทำได้และทำได้ดีด้วย นั่นก็คือการทำอาหาร และการทำขนมไทยของโปรดพี่ราม ที่เธอตั้งใจลงเรียนวิชานี้ก็เพราะรู้ว่าเขาชอบทาน เธอก็เลยเรียนทำขนมไทยให้เก่ง ๆ อร่อย ๆ เพื่อให้เขาชอบและติดใจในรสมือในฝีมือของเธอ
ทุกอย่างที่แก้มหวานทำนั้นมักจะนึกถึงแต่พี่รามของตัวเองเสมอ…
- Writer
