เรียกร้องความสนใจ #2
1029 Words
มะนาวที่กลับจากเข้าห้องน้ำนั้นมานั่งได้เกือบห้านาทีแล้วทว่าบทสนทนาบนโต๊ะอาหารยังคงเงียบ เธอเห็นรามก้มหน้าพิมพ์ยิก ๆ อยู่ในโทรศัพท์แล้วก็อดถามไม่ได้
"มีอะไรหรือเปล่าคะคุณราม"
"เปล่าครับ พอดีผมคุยกับแก้มหวานอยู่" รามตอบออกไป ความสัมพันธ์ของเขากับแก้มหวานนั้นเป็นที่รับรู้กันดีของคนรอบตัว ทุกคนรู้ว่าเขาคือผู้ปกครองที่ดูแลน้องสาวของเพื่อนสนิทต่อ
"คุณรามกับน้องแก้มหวานอยู่บ้านหลังเดียวกันเเหรอคะ" มะนาวถาม
"ครับ" รามปิดโทรศัพท์เมื่อพิมพ์เสร็จ
"แล้วคุณรามจะให้น้องแก้มหวานไปอยู่ที่อื่นตอนอายุเท่าไหร่เหรอคะ" มะนาวถามออกมาด้วยความข้องใจ
"ให้แก้มหวานไปอยู่ที่อื่นเหรอครับ" รามเลิกคิ้วมองนางแบบสาว เขาไม่รู้ว่าเธอต้องการจะสื่ออะไรกันแน่
"ก็คุณรามกับน้องแก้มหวานไม่ใช่สายเลือดเดียวกันนี่คะ คุณรามคงไม่ได้คิดจะให้น้องแก้มหวานอยู่กับคุณรามไปตลอดหรอกใช่ไหมคะ" มะนาวถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ หากแต่รามกลับเงียบไม่ตอบ เเขาไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลยเพราะแก้มหวานกลายมาเป็นคนสำคัญในชีวิตเขาไปแล้ว มะนาวจึงถามขึ้นอีกถามด้วยน้ำเสียงกดดัน "หมายความว่าถ้าคุณรามแต่งงานมีลูก ก็จะยังให้น้องแก้มหวานอยู่ด้วยเหรอคะ"
"ผมเลี้ยงเธอ ดูแลเธอมาตั้งแต่เด็ก ผมคงไม่ยอมปล่อยเธอไปอยู่ข้างนอกหรอก” รามเลี้ยงแก้มหวานมาด้วยความทะนุถนอม ประคบประหงมมาเป็นอย่างดีตลอดสิบเอ็ดปีที่ผ่านมา มันเป็นที่แน่นอนอยู่แล้วว่าเขาไม่ต้องการให้เธอไปใช้ชีวิตลำบากอยู่ข้างนอกคนเดียว
"แล้วคุณรามแน่ใจเหรอคะว่าเธอไม่อยากออกไปอยู่ข้างนอกตามลำพัง" มะนาวว่า นี่เขาคงไม่คิดที่จะเก็บแก้มหวานเอาไว้ข้างกายตลอดเวลาหรอกใช่ไหม…
"ผมรู้ว่าแก้มหวานไม่เคยคิดอยากออกไปอยู่ข้างนอกเช่นเดียวกับที่ผมก็ไม่เคยคิดเช่นกัน อีกอย่างแก้มหวานคือคนในครอบครัวของผม เรื่องนี้คุณควรที่จะทราบไว้นะ และก็ยังมีอีกข้อที่คุณควรจะรู้…"
"อะไรคะ"
"การที่ใครจะได้มาเป็นภรรยาหรือแม่ของลูกผมก็ต้องผ่านด่านหนูหวานเสียก่อน ซึ่งผมคิดว่าคุณไม่น่าจะผ่านด่านเธอได้ ผมขอตัวก่อนครับ พอดีแก้มหวานไม่สบายอยู่" รามลุกออกจากเก้าอี้ทันที
"เดี๋ยวก่อนสิคะคุณราม ! คุณรามโกรธมะนาวเหรอคะ" มานาวรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดรามจากทางด้านหลังแน่น
"ปล่อยผม !" รามกดเสียงลงต่ำ เขาไม่ชอบที่มีคนมาถึงเนื้อถึงตัวเขาก่อนได้รับอนุญาต หากแต่มะนาวไม่ยอมปล่อย
"มะนาวขอโทษค่ะ ต่อไปมะนาวจะไม่พูดเรื่องนี้อีกแล้วค่ะ"
"ผมบอกให้คุณปล่อย" รามเตือนอีกครั้ง และทันใดนั้นเสียงที่คุ้นหูก็ดังแทรกขึ้นมา
"นี่ใช่ไหมคะงานของพี่ราม"
ชายหนุ่มหันไปมองตามเสียงก่อนจะพบเข้ากับร่างบางที่ยืนมองอยู่
"หนูหวาน !" รามรีบกระชากและเอามือของมะนาวออกจากตัวด้วยความรุนแรง จนทำเอาข้อมือของนางแบบสาวขึ้นเป็นรอยแดงและเซไปจนเกือบล้ม
"ไหนบอกว่าไม่ได้ชอบเธอไงคะ” แก้มหวานมองทั้งสองคนด้วยน้ำตาคลอ พูดเสียงสั่นด้วยความเสียใจ
"หนูหวานคะ" รามรีบเดินเข้าไปหาแก้มหวานทันที เขาไม่รู้ว่าเธอมาที่นี่ได้ยังไง แต่แล้วเธอก็ถอยห่างออกไป ทำเอาใจแกร่งของเขากระตุกสั่น
"อย่ามายุ่งกับหนูหวาน" แก้มหวานมองรามด้วยความเสียใจ เธอรู้ตัวดีว่าไม่มีสิทธิ์ห้ามเขาเรื่องความรัก แต่เธอแค่อยากให้เขาบอกเธอบ้างว่ากำลังรักใครหรือชอบใครอยู่ ไม่ใช่ปิดบังไว้เพราะมองว่าเธอเป็นคนนอกแบบนี้
"หนูหวานรู้ได้ยังไงคะว่าพี่อยู่ที่นี่" รามถามขึ้นมา เขาจองห้องส่วนตัวไว้ ดังนั้นไม่มีทางที่จะมีภาพหลุดจากคนอื่น หรือนักข่าวอย่างแน่นอน
"ก็ลงรูป ฮึก ! อวดสถานะกันแล้วไม่ใช่เหรอคะ…" แก้มหวานพูดเสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้างด้วยความเศร้าเสียใจ
"กลับบ้านเรากันเถอะค่ะ” รามเอ่ยขึ้นมา รู้สึกไม่สบายใจที่เห็นน้ำตาเธอไหลไม่หยุด
"จะมาห่วงหนูหวานทำไมคะ ขอโทษที่มาขัดจังหวะเวลาสวีตของพี่รามนะคะ ไปใช้เวลากับแฟนพี่เถอะค่ะ” เธอพูดเองก็เจ็บเอง
"พี่ยังไม่มีแฟนค่ะหนูหวาน และเรื่องรูปพี่ก็ไม่ได้เป็นโพสต์เสียหน่อย พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ ก็แค่มาดินเนอร์ทำความรู้จักกันเฉย ๆ ไม่ได้มีอะไรนอกเหนือจากนั้นเลยค่ะ” รามพยายามอธิบายให้เธอเข้าใจ
"จะมาบอกหนูหวานทำไมล่ะคะ พี่รามจะรักจะชอบใครหนูหวานก็ต้องดีใจและยินดีด้วยอยู่แล้ว" แก้มหวานบอก เธอยิ้มทั้งน้ำตา แสดงความยินดีแม้ว่าในใจจะไม่ยินดีด้วยเลยก็ตาม
"หนูหวานคะ..."
"หนูหวานกลับบ้านก่อนนะคะ เชิญพี่รามดินเนอร์ต่อได้เลยค่ะ” แก้มหวานพูดเสร็จก็หันหลังกลับทันที
"ไม่ค่ะ พี่จะกลับบ้านด้วย” รามยืนกราน
"ไม่ต้องทำให้ตัวเองลำบากใจหรอกค่ะ หนูหวานไม่อยากเป็นภาระของใคร” แก้มหวานเดินออกไปทั้งน้ำตา ตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วที่เธอมักตามอาละวาดไล่ผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้รามออกไป เพราะเธอคิดว่าผู้หญิงพวกนั้นจะมาแย่งเขาไปจากเธอ ทว่าตอนนี้เธอโตแล้ว เธอควรรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์นั้นแล้ว และเธอก็ควรจะเข้าใจในสถานะของตัวเองได้แล้ว…
- Writer
