EP.06
995 Words
‘ข้ารู้จักแม่ข้าดี แม่จะไม่มีทางให้ใครมาลูบคมแน่นอน ไอ้มังกรมันผูกใจเจ็บที่แม่ข้าเลือกแด๊ดไม่เลือกมัน มันเลยกัดข้าไม่ปล่อย และถ้ามันอยากกัด ข้าก็จะให้มันกัด มันอยากให้ข้าค้ามนุษย์ ข้าก็จะค้าอย่างที่มันต้องการ และแกก็มีหน้าที่ซ้อนแผนมัน กัดมันให้จมเขี้ยวด้วย อย่าให้มันมาทำเรื่องชั่วๆ บนแผ่นดินไทยได้อีก’
เขาตัดสินใจเป็นสายให้กับตำรวจเพราะมั่นใจว่าชื่อ ‘เสีย’ ที่ขจรไปไกลของเขาจะดึงให้พวกค้ามนุษย์เข้ามาหา คนพวกนั้นไม่สนใจหรอกว่าอะไรจะจริงอะไรจะปลอม ขอแค่มีเรือประมงยอมพาแรงงานต่างชาติข้ามเข้ามาในไทย แลกกับค่าตอบแทนมหาศาลหากพาคนเหล่านั้นไปส่งยังจุดหมายได้สำเร็จ และแน่นอนว่าในกระบวนการนั้นมีชื่อเฮียมังกรเป็นเครือข่ายใหญ่อยู่ด้วย หากตำรวจทลายเครือข่ายของเฮียมังกรได้สำเร็จ เมื่อนั้นชื่อเสียงที่กลายเป็นชื่อเสียจะกลับคืนมาสู่ ‘บุญโชคช่วย’ ได้อีกครั้งอย่างแน่นอน
ดวงตาคมเข้มมองตรงไปยังอาณาจักรบุญโชคช่วยอย่างมุ่งมั่น สิ่งที่ตาและยายสร้างมาให้แม่ ก่อนจะตกมาเป็นของเขา จะต้องคงอยู่ และเจริญรุ่งเรืองด้วยมือของเขา ไม่ใช่พังไม่เป็นท่าเพราะไอ้แก่ผูกใจเจ็บนั่น และเขาก็รู้ว่าจะแก้เผ็ดไอ้เฮียมังกรได้จากสิ่งไหนเป็นสิ่งแรก แหล่งข่าวและอาจเป็นแผน 2 ที่จะทำให้ไอ้มังกรกระอักเลือด
เอกสารมากมายที่กองรวมกันอยู่บนโต๊ะทำงานทำให้ใบหน้าสวยหวานเต็มไปด้วยแววยุ่งๆ เพราะข่าวที่หามาได้นั้นมันคล้ายเป็นการตัดตอนความผิดของแพปลาบุญโชคช่วยไปอย่างง่ายๆ แค่บอกว่าเป็นเพียงการกล่าวของเจ้าของเรือประมงโดยขาดหลักฐานเท็จจริงว่า ‘นายหัวไกร’ แห่งแพปลาบุญโชคช่วยนั้นทำผิดจริงหรือไม่
เมื่อปี 2551 มีข่าวรถห้องเย็นของแพปลาขนาดใหญ่ทางใต้ลอบขนส่งแรงงานต่างชาติจากจังหวัดหนึ่งไปอีกจังหวัดหนึ่ง ส่งผลให้แรงงานเหล่านั้นขาดอากาศหายใจจนเสียชีวิตถึง 54 ศพด้วยกัน ทั้งที่แพปลาแห่งนี้เคยมีประวัติลักลอบขนแรงงานในปี 2539 จนทำให้ไฟคลอกแรงงานต่างชาติเสียชีวิตถึง 39 ศพมาแล้ว
เกือบ 100 ศพที่ต้องสังเวยให้กับความโลภของคนบางกลุ่ม แล้วทำไมถึงไม่มีใครจัดการอะไรที่ดีกว่านี้ ทำไมถึงมีแต่ข่าวค้ามนุษย์เพิ่มขึ้นทุกวัน รวมทั้งครั้งนี้ด้วยที่ทำไมเจ้าของแพปลาบุญโชคช่วยจึงพ้นผิด หรือเพียงเพราะบังเอิญที่ครอบครัวของเขานั้นเป็นผู้มีอิทธิพลในชุมชน เป็นคนที่ทำดีบังหน้า ชอบสร้างวัด สร้างโบสถ์ ให้ทุนสนับสนุนโรงเรียนและเด็กด้อยโอกาสต่างๆ เพียงหน้ากากนักบุญน่ะเหรอที่ทำให้นายหัวไกรพ้นผิดไปง่ายๆ
“ผู้มีอิทธิพล เชอะ! รวยแล้วทำอะไรก็ได้งั้นสิ เกลียดนักไอ้พวกค้ามนุษย์ เห็นมนุษย์เป็นผักเป็นปลา อยากจะดูน้ำหน้าคนใจคอโหดร้ายนัก หน้าตาจะเหมือนคน มีหูตาจมูกเหมือนกันหรือเปล่า ทำไมถึงได้ใจร้ายผิดมนุษย์มนา คอยดูนะฉันนี่แหละจะกระชากหน้ากากของพวกแกออกมา ทำเป็นคนดีใจบุญสุนทาน ที่แท้ก็ร่ำรวยมาจากการค้ามนุษย์ คนชั่วช้า”
ปณาลีได้แต่เข้นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่คนเดียวขณะฝ่ามือกวาดข้อมูลทั้งหมดนั้นใส่กระเป๋าผ้าขนาดใหญ่ หลายวันที่ลงมาตามข่าวของแพปลาบุญโชคช่วย แต่ก็ดูเหมือนว่าจะคว้าน้ำเหลว เพราะข้อมูลที่ได้นั้นมีแต่ความไม่แน่ใจ รวมทั้งคำเยินยอสรรเสริญราวกับว่าเจ้าของแพปลานั้นมีบุญคุณอันใหญ่หลวงต่อคนในพื้นที่ เป็นพ่อพระที่หล่อเหลาราวเทพบุตร
‘นายหัวน่ะใจดี คอยช่วยเหลือชาวบ้านไม่ได้ขาด’
‘โรงหมอน่ะอยู่ไกล คนจนไม่มีรถราจะพาไปได้ ก็ได้นายหัวนี่แหละที่ให้หยิบยืมรถให้พาคนเจ็บไปหาหมอ’
‘ฉันน่ะไม่มีปัญญาจะส่งลูกเรียน นายหัวท่านก็ให้ทุน ไม่อย่างนั้นอีสาวนี่คงไม่ได้เรียนต่อ’
และเมื่อเธอสอบถามเรื่องข่าวก็จะมีบ้างก็แค่ไม่กี่คนที่ไม่แน่ใจจนถึงกับไม่เชื่อว่าคนหล่อๆ อย่างนายหัวไกรจะกล้าทำเรื่องร้ายกาจอย่างนี้
‘ฉันไม่แน่ใจหรอกว่านายหัวจะทำหรือเปล่า แต่คนรูปหล่อใจดีอย่างนายหัวก็ไม่น่าจะทำอย่างนั้นได้’
‘ไม่มีทางที่นายหัวจะทำอย่างนั้นหรอก นายหัวรวยจะตาย ถ้าทำอย่างนั้นจะช่วยเหลือพวกเราทำไม ท่านเก็บเงินไว้ไม่ดีกว่าเรอะ’
“หล่อ เชอะ! จะดีแค่ไหนกัน คนหล่อทำผิดไม่ได้เหรอไง รู้หน้าไม่รู้ใจ”
เมื่อคิดถึงสิ่งที่ได้จากการสัมภาษณ์ที่แทบจะไม่สร้างประโยชน์อะไรได้เลยปณาลีก็ได้แต่บ่นพึมพำทำปากยื่นปากยาวกับตัวเอง พลางเก็บข้าวของอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร อาชีพนักข่าวทำให้เธอไม่สนใจกับรูปร่างหน้าตาของอาชญากร เพราะเห็นมานักต่อนักแล้วว่า รูปร่างหน้าตาไม่มีผลต่อความเลวที่วิ่งวนอยู่ในจิตใจคนชั่วเหล่านั้นเลยสักนิด
เห็นมามากแล้วที่ผู้ต้องสงสัยหน้าตาเหมือนมหาโจร แต่คนกระทำผิดกลับเป็นคนหน้าตาดีที่คาดไม่ถึง เธอจึงเลิกใส่ใจกับรูปร่างหน้าตาภายนอกของใครอีก เข้าตำรา ‘รู้หน้าไม่รู้ใจ’ คนเราจะดีชั่วต้องเรียนรู้กันไป ไม่ใช่แค่มองว่าหล่อก็จะเหมาว่าเขาดี ไอ้ประเภท ‘หล่อ ร้าย อันตราย’ น่ะมีถมไปในสังคมสมัยนี้
- Writer
