7
1501 Words
“ถือเป็นของขวัญสำหรับการทำงานใหม่แล้วกันครับ”
“หนึ่งเกรงใจค่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจอาหรอก ปกติหนึ่งกับคุณยายก็ทำอาหารอร่อยๆ ให้อากับกิตกินบ่อยๆ หลายครั้งอางานยุ่งยังฝากฝังกิตเอาไว้กับหนึ่งเลย”
“อาภีมก็ซื้อของกินมาให้ยายกับหนึ่งปรุงอาหารทุกวันนี่คะ ที่บ้านเลยไม่ต้องมีค่าใช้จ่ายส่วนนี้เลย หนึ่งเลยเกรงใจไงคะ”
“เอาเป็นว่าทำอาหารอร่อยๆ ให้อากับกิตกินก็พอแล้ว”
“ว้าย!” เพราะมัวแต่คุยกัน พอเดินออกมาจากร้านทำให้ภีมพัฒน์ชนเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่ง
“อาภีม” เนตรดาวอุทานออกมา เธอถอดแว่นตากันแดดและยิ้มให้เขา ภีมพัฒน์กะพริบตาปริบๆ ก่อนที่เขาจะนึกออก เพราะไม่ได้เจอกันนานหลายปี
“ดาวเหรอ” ประโยคทักทายของเขาทำให้เนตรดาวยิ้มให้ทั้งน้ำตา ก่อนที่เธอจะรีบเช็ดน้ำตา
“อาภีมสบายดีเหรอคะ”
“สบายดีครับ”
“เอ่อ... แล้วน้องกิตล่ะคะ” คนเอ่ยถามเสียงสั่นๆ
“กิตสบายดีครับ อยากไปเยี่ยมกิตไหม” ประโยคของภีมพัฒน์ทำให้เนตรดาวรีบพยักหน้าเร็วๆ ในขณะที่หนึ่งฤทัยยืนเงียบๆ ฟังบทสนทนาของคนทั้งสอง
เธอยิ้มอย่างดีใจ เธอคือแม่แท้ๆ ของกิต หล่อนท้องตอนอายุสิบห้ากับภัทรศักดิ์ แต่เพราะยังเด็กเลยไปกันไม่รอด ทำให้ภีมพัฒน์ต้องเข้ามาอุปการะเลี้ยงดูกิตเอาไว้ และปิดเรื่องบิดามารดาที่แท้จริงของกิตเพื่อไม่ให้มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นอีก
เนตรดาวนั้นจึงซาบซึ้งใจในน้ำใจของภีมพัฒน์เป็นอันมาก เธอเองก็อยู่แต่กับยาย ไม่มีพ่อแม่ ภัทรศักดิ์เองก็ยังเด็ก เหมือนเป็นความรักที่เกิดขึ้นในวัยเรียน ภัทรศักดิ์ก็ตีตัวออกห่างไปคบกับผู้หญิงคนอื่น ซึ่งก็คือเพื่อนรักของเธอนั่นเอง ทำให้เนตรดาวนั้นเสียใจเป็นอันมาก
วันนั้นเธอตัดสินใจหนีไปตายเอาดาบหน้าพร้อมกับเงินที่ภีมพัฒน์ให้เอาไว้ใช้จ่าย เธอพอมีญาติอยู่บ้างเลยไปขอพึ่งพิง โรงเรียนเก่าเรียนไม่จบ เลยต้องไปเรียนใหม่สอบเทียบให้จบมัธยมศึกษาปีที่หก เธอไม่ได้อยากทิ้งลูก แต่เธอไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกได้ จึงทิ้งจดหมายที่เขียนเอาไว้เพียงประโยคสั้นๆ ว่าฝากลูกด้วย
ภีมพัฒน์ก็คือภีมพัฒน์เจอกันอีกครั้งเขากลับไม่ได้มีท่าทีโกรธเคืองหรือตำหนิอะไรเธอเลย
ในตอนนั้น เธอคิดตามประสาเด็กว่าภีมพัฒน์คงดูถูกว่าเธอเห็นแก่เงิน ในขณะที่ภีมพัฒน์นั้นไม่ได้คิดเช่นนั้น เขาคิดว่ายังไงก็ต้องรับผิดชอบเนตรดาวเพราะหลานชายคนเดียวทำให้เนตรดาวเสียอนาคต
“หายไปไหนมาหลายปี” ประโยคนั้นของภีมพัฒน์ทำให้เนตรดาวน้ำตาซึม จนต้องป่ายมันทิ้งอีกครั้ง
“พอยายเสีย ดาวก็ไปอยู่กับญาติค่ะ ไปเรียนต่อและสอบเข้าเรียนในเมืองได้” หนึ่งฤทัยรู้สึกคลับคล้ายคลับคราว่าเคยเห็นผู้หญิงตรงหน้านี้ที่ไหน เพราะอีกฝ่ายสวมใส่เสื้อผ้ามิดชิด ก่อนที่เธอจะนึกออก นี่คือเนตรดาวนักศึกษามหาวิทยาลัยเดียวกันกับเธอ
“ดาวอยากเจอน้องกิตจังเลยค่ะ” เนตรดาวเอ่ยขึ้นหลังจากมานั่งดื่มกาแฟกับภีมพัฒน์และหนึ่งฤทัยที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งที่บรรยากาศเป็นส่วนตัว
“ได้สิ เอาไว้เจอกัน” ทั้งสองนัดหมายกัน ในขณะที่เนตรดาวหันไปยิ้มให้แก่หนึ่งฤทัย เพราะเธอเองก็จำได้ว่าหนึ่งฤทัยเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเธอ
“เอ่อ... นี่ภรรยาของอากิตเหรอคะ” เนตรดาวเอ่ยถาม ทำให้หนึ่งฤทัยหน้าแดง
“ไม่ใช่ครับ หนึ่งเป็นแค่เพื่อนบ้านอาเท่านั้น เราออกมาซื้อของกันน่ะครับ หนึ่งกำลังจะไปเป็นเลขาของอาน่ะครับ”
“ค่ะ” เนตรดาวนัดแนะกับภีมพัฒน์เสร็จก็เอ่ยขอตัว
“อาภีมรู้จักเนตรดาวด้วยเหรอคะ” หนึ่งฤทัยเอ่ยถามเมื่อขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว
“เรื่องมันยาวมากครับ เอาไว้อาจะเล่าให้ฟังครับ เรื่องนี้มันเกี่ยวกับกิตด้วยน่ะครับ” ภีมพัฒน์พูดได้แค่นั้นจริงๆ เขายังไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของกิตมากไปกว่านี้ และหนึ่งฤทัยก็ไม่ได้เซ้าซี้เธอเข้าใจเขาดี
หนึ่งฤทัยไปทำงานกับภีมพัฒน์ในอาทิตย์ถัดมา เธอทำงานเข้าขากับเขาเป็นอย่างดี พอถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ ภีมพัฒน์ก็พากิตมาหาเนตรดาว เขาพาหนึ่งฤทัยมาด้วย และคิดว่าจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้เธอได้ฟังในวันหนึ่ง
“นี่ละ... ลูก เอ่อ... น้องกิตใช่ไหมคะ” เนตรดาวเอ่ยถามเสียงสั่นๆ น้ำตาแทบจะคลอเบ้า ในขณะที่กิตเงยหน้ามองผู้หญิงตรงหน้าด้วยท่าทีสงสัยว่าเป็นใครกัน ภีมพัฒน์นัดเนตรดาวที่ร้านกาแฟร้านเดิม เพราะร้านนี้มีขนมเค้กของโปรดของกิตด้วย จะได้สั่งขนมให้กิตรับประทานไปด้วย
“ครับน้องกิต” ภีมพัฒน์เห็นท่าทีของเนตรดาวก็นึกสงสาร แต่ก่อนที่ทั้งหมดจะได้พูดอะไรกันอีก เนตรดาวก็ถูกแฟนคลับรุมล้อมขอถ่ายรูปเสียก่อน เธอออกจากบ้านต้องสวมใส่เสื้อผ้ามิดชิด แต่แฟนคลับบางคนก็เริ่มจำเธอได้
ภีมพัฒน์ หนึ่งฤทัยและกิตถูกดันออกจากวงล้อมของแฟนคลับ ทำให้ทั้งสามต้องถอยออกมา เนตรดาวมองลูกชายตาละห้อยแต่เธอก็ต้องหันไปถ่ายรูปและแจกลายเซ็นต่อ
“พี่ดาวมีคนรุมล้อมเต็มเลยครับ” กิตเอ่ยกับบิดา ในขณะที่บิดาอุ้มเดินไปเรื่อยๆ พร้อมกับหนึ่งฤทัย
“พี่ดาวเป็นนางแบบน่ะครับ เป็นคนมีชื่อเสียงเลยมีแฟนคลับ” ภีมพัฒน์บอกบุตรชาย
“พี่เขาสวยมากเลยนะครับ เพิ่งรู้ว่าพี่ดาวเป็นญาติกับเราด้วย แต่... ก็สวยน้อยกว่าแม่หนึ่ง” คนขี้อ้อนหันไปซบหน้ากับอกกว้างของหนึ่งฤทัย
“ปากหวานเสียจริงพ่อรูปหล่อ” หนึ่งฤทัยบีบปลายคางเล็กๆ ไปมาด้วยความเอ็นดู
ภีมพัฒน์อ่านข้อความของเนตรดาว พบกันครั้งหน้าคงต้องหาสถานที่เป็นส่วนตัวกว่านี้ ซึ่งภีมพัฒน์ก็ตอบตกลง เขาไม่เคยคิดที่จะขัดขวางแม่ลูก และอนาคตเช่นไรกิตก็ต้องรู้ความจริง ความจริงก็คือความจริง ภีมพัฒน์คิดเช่นนั้น แต่เขาจะสอนให้ลูกเข้มแข็งและยอมรับความจริงทุกอย่างให้ได้
“ไม่มีใครสวยกว่าคุณแม่หนึ่งอีกแล้วครับ” กิตพูดแล้วยิ้มกว้าง ทำให้หนึ่งฤทัยต้องหยิกแก้มเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู
อีกวันเด็กน้อยไปโรงเรียนก็กลับมาเล่าให้ฟังเสียงเจื้อยแจ้วๆ ว่าหมูหวานไม่กล้าล้ออีกว่าตัวเองไม่มีแม่
“หมูหวานไม่ล้อกิตแล้วครับว่ากิตไม่มีแม่”
“ดีแล้ว”
“หมูหวานน่ะชอบขี้โม้เรื่องแม่ แต่หมูหวานน่ะเรียนไม่เก่ง สอบได้ที่โหล่”
“แล้วน้องกิตสอบได้ที่เท่าไหร่คะ” หนึ่งฤทัยเอ่ยถาม
“สอบได้ที่หนึ่งครับ”
“โหย... เก่งมากๆ เลยค่ะ” หนึ่งฤทัยยกนิ้วโป้งให้เด็กน้อย กิตยิ้มแฉ่งอย่างภาคภูมิใจ
“เพราะคุณพ่อสอนหนังสือกิต กิตเลยเรียนเก่งเหมือนคุณพ่อครับ” กิตยืดอกอีกครั้ง ยกความดีความชอบให้บิดาที่แสนน่ารักของตัวเอง
“วันนี้อบคุกคี้ตัวหนอนไส้สับปะรดเอาไว้ให้น้องกิตด้วยนะคะ อยากกินไหม” หนึ่งฤทัยเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มขณะนั่งอยู่ในสวน บ้านของภีมพัฒน์ เธอมาสอนการบ้านให้กิต หลังจากจัดการอาบน้ำอาบท่าให้เด็กน้อยเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะออกมานั่งรับลมเย็นๆ ด้วยกันในสนามหญ้าหน้าบ้าน
“จริงเหรอครับ อยากกินมากๆ เลยครับ”
“งั้นรออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ” หนึ่งฤทัยโยกศีรษะของเด็กน้อยไปมาด้วยความเอ็นดู
“ครับ” กิตรับคำ เริ่มลำเลียงสมุดการบ้านออกมาจากกระเป๋านักเรียนของตัวเอง และเริ่มทำการบ้านรอคนที่กำลังเดินไปนำคุกกี้มาเสิร์ฟให้
“ว้าว! หอมแล้วก็น่ากินจังเลยครับ” กิตร้องขึ้นมาด้วยความหิวเมื่อคุกกี้ตัวหนอนไส้สับปะรดถูกวางมาตรงหน้า
“ผมกินได้เลยไหมครับ”
“กินได้เลยค่ะ” เด็กน้อยนำคุกกี้เข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ ก่อนจะยกนิ้วโป้งให้พี่สาวคนสวย เพื่อบอกว่าอร่อยมากๆ
“อร่อยไหมคะ”
“ยกนิ้วโป้งให้เลยครับ อร่อยมากๆ ครับ”
“วันนี้มีการบ้านวิชาอะไรบ้างเอ่ย”
“มีหลายวิชาเลยครับ” เด็กน้อยเอ่ยตอบ ในขณะที่หนึ่งฤทัยเริ่มสอนการบ้านกิตเหมือนเช่นเคย
“จ๊ะเอ๋” เสียงคุ้นเคยที่ดังขึ้นทำให้คนทั้งสองหันไปมอง รอยยิ้มกว้างของภัทรศักดิ์ทำให้กิตร้องขึ้นอย่างดีใจ
“พี่ภัทร” กิตนั้นเข้าใจว่าตนเองกับภัทรศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน จึงเรียกอีกฝ่ายว่าพี่
- Writer
