Stone Series 3: Reyna ng Kasutilan

KABANATA 2

IRINA P.O.V

Pagkapasok ko sa classroom namin, saktong pagdating din ng teacher namin. Buti na lang at di ako late, pero ramdam ko pa rin ang mga tingin ng ibang kaklase ko na parang hindi na sanay makita ako sa klase. Nakaupo ako sa likod habang hinihintay ang announcement ni Sir.

"Good morning, class," bungad ni Sir habang tinatanggal niya ang bag sa kanyang balikat. "I have some important news for today. Ngayon ang schedule natin para sa feeding program sa elementary school. Kailangan natin mag-volunteer, so lahat tayo ay pupunta mamaya pagkatapos ng klase para maghanda ng mga pagkain para sa mga bata."

Nagkatinginan ang mga kaklase ko. Halatang marami ang hindi ready sa announcement na ‘to. Tumahimik ang buong classroom saglit bago nagsalita si Carla, ang laging aktibo pagdating sa mga ganitong activities.

"Sir, ano pong oras magsisimula?" tanong ni Carla habang nagsusulat ng notes sa notebook niya.

"Magsisimula tayo ng 1 PM, right after lunch break," sagot ni Sir. "Ang elementary students ay darating by 2 PM, so kailangan handa na lahat by then."

Narinig ko ang isang buntong-hininga mula sa tabi ko. Si Jake, na kilala sa pagiging tamad sa mga extracurricular activities, ay halatang hindi excited. "Feeding program na naman? Ang init-init pa naman ngayon," reklamo niya nang pabulong.

Ngumiti ako at bumulong pabalik, "Uy, Jake, baka makarma ka niyan. Tulong-tulong lang, kaya ‘yan."

Umiling lang siya. "Alam mo naman ako, Irina. Hindi ako para sa mga ganito. Pero sige na nga, tutal required naman tayo."

"At least hindi na tayo magle-lecture mamaya," sabat ni Marie, na nasa unahan ko. "Kaysa naman nasa classroom lang tayo buong araw, mas okay na 'to. At least, makatulong din tayo."

Pagkatapos ng instructions ni Sir, nagsimula na ang klase. Pero habang tinuturo niya ang lesson sa financial management, hindi ko maiwasang mag-isip kung paano namin ihahanda ang lahat mamaya. Hindi ko pa talaga nasubukan sumali sa feeding program, so first time ko ‘to.

Pagdating ng lunch break, nagsama-sama kami ng ilang kaklase ko para magplano. Sila Carla, Marie, Jake, at ako ang unang nagsimulang mag-usap tungkol sa mga kailangang gawin.

"Okay, so sino sa inyo ang pupunta sa kusina para maghanda ng pagkain?" tanong ni Carla, na halatang nag-take charge na sa situation.

"Not me," mabilis na sabi ni Jake. "Hindi ako marunong magluto, baka masunog ko pa ‘yung pagkain. Saka, allergic ako sa kusina."

Tumawa kami lahat. "Allergic daw," sabi ni Marie, habang umiiling. "Sige, ako na lang magluluto kasama ng iba pang volunteers."

"Ako naman sa mga bata. Mag-aassist ako sa kanila mamaya," sabi ko, trying to sound helpful.

"Perfect," sagot ni Carla, tumingin sa akin at ngumiti. "You’re good with kids naman, di ba?"

Tumango ako. "Oo naman. Besides, mas gusto ko ‘yun kesa magluto."

"Okay, so set na tayo," sabi ni Carla. "Si Jake... well, kahit ano na lang siguro gagawin mo."

"Tagakuha ng tubig?" biro ni Jake, sabay ngisi. "Pwede na ‘yun, simple task. Hindi ko masusunog ang tubig, promise."

"Fine, ikaw na bahala sa water station," sabi ni Carla, tumatawa. "Siguraduhin mo lang na walang bata ang mauuhaw."

Lumipas ang oras ng lunch break nang mabilis, at dumiretso kami sa venue kung saan gagawin ang feeding program. Habang papunta kami, nararamdaman ko ang excitement na may halong kaba. Hindi ko alam kung ano ang magiging role ko exactly sa mga bata, pero gusto kong subukan.

Pagdating namin sa venue, nakita ko agad ang mga volunteers na nagluluto na ng mga pagkain. Nandun din ang ilang guro at ilang estudyante mula sa ibang section. Naghahanda na sila ng mga mesa, mga plato, at mga inumin.

"Okay, guys, let's get to work," sabi ni Sir habang nag-oorganize ng mga tao. "Irina, pumunta ka na sa mga bata mamaya para mag-assist, okay?"

"Got it, Sir," sagot ko, at dumiretso na ako sa area kung saan darating ang mga estudyante.

Habang naghihintay, napansin ko ang iba pang volunteers na busy sa kanilang mga tasks. Nakita ko si Marie sa kitchen area, at si Jake naman ay tumutulong sa pag-aayos ng mga mesa. Nakakaaliw makita silang lahat na nagtutulungan.

Maya-maya pa, dumating na ang mga bata. Nagkagulo bigla ang atmosphere, pero masaya ang lahat. Tumakbo ang mga bata papasok, excited na excited. Kailangan namin silang ayusin para maayos ang feeding.

"Okay, kids, line up!" sabi ko, trying to get their attention. "Isa-isa lang, ha? May pagkain para sa lahat."

May mga batang sumunod, pero meron ding makukulit na tumatakbo pa rin. Halos magulat ako sa energy nila, pero nakakatuwa din kasi parang nakikita ko ang sarili kong pagiging hyper noong bata pa ako.

"Miss, miss! Anong pagkain natin?" tanong ng isang batang babae habang hinihila ang laylayan ng shirt ko.

"Spaghetti!" sagot ko, sabay ngiti. "Masarap ‘yun, promise."

"Yay! Gusto ko spaghetti!" sabi ng bata, tumatalon-talon pa.

Nagpatuloy kami sa pagpapakain ng mga bata. Isa-isa silang pumila, at lahat sila ay masaya habang hawak ang kanilang mga plato. Nakaka-refresh na makita silang masaya, lalo na't simple lang naman ang handa namin.

Habang busy ako sa pag-assist sa mga bata, napansin ko si Jake na nagtatawa habang hawak ang isang pitsel ng tubig. Mukhang may nasabi na naman siyang joke dahil pati ‘yung ibang volunteers ay tumatawa rin.

"Jake, ano na naman kalokohan mo diyan?" tanong ko, habang lumalapit.

"Nothing, just keeping the mood light," sagot niya, trying to act innocent. "Saka tinanong lang ako ng bata kung bakit daw malamig ang tubig, sabi ko kasi galing pa ito sa Antartica."

"Grabe ka talaga," sabi ko, sabay tawa. "Baka maniwala ‘yung mga bata sa mga sinasabi mo."

"Well, at least napapatawa ko sila," sagot ni Jake, sabay kindat.

"Oo na, ikaw na ang comedian," sabi ko, habang bumalik sa pag-aassist sa mga bata.

Habang lumalalim ang hapon, natapos din namin ang feeding program. Pagod ako pero masaya, lalo na nang makita ko ‘yung mga bata na busog at nakangiti habang naglalaro. Parang lahat ng pagod namin ay nawawala kapag nakikita mong masaya ang mga taong tinutulungan mo.

Pagkatapos ng feeding, nagtipon ulit kami ng mga kaklase ko sa isang sulok para mag-usap at magpahinga.

"Grabe, ang saya ng mga bata," sabi ni Carla habang iniinom ang tubig. "Sulit ang pagod."

"Yeah, at least natapos natin ‘to nang maayos," sabi ni Marie, na halatang pagod pero nakangiti pa rin. "You did well, Irina. Parang naturingan kang kuya ng mga bata kanina."

Tumawa ako. "Kuya? Naman, Marie, ate kaya."

"Nakakatuwa kasi, Irina," singit ni Jake, "Nakita ko ‘yung isa sa mga bata, sabi pa niya, 'Ate Irina, ang saya saya ko.' Galing mo talaga!"

"Uy, huwag niyo nga akong binobola diyan," sagot ko, pero totoo, nakakataba ng puso ang mga sinabi nila. "Pero yeah, I’m glad natapos natin ‘to."

"Well, we’re proud of you too," sabi ni Carla. "Next time, ikaw na ang mag-lead sa ganito ha?"

"Next time na ‘yan," sagot ko, sabay kindat. "For now, pahinga muna tayo."

Natapos ang araw na masaya at puno ng mga alaala. Habang pauwi ako, naisip ko na minsan, kailangan mo lang talagang gawin ang mga bagay na may meaning. Masarap sa pakiramdam na nakatulong kami kahit sa maliit na paraan.

*********

Naglakad ako pauwi mula sa school. Ayoko nang sumakay ng tricycle o jeep, kasi mukhang maganda ang gabi. Sapat lang ang lamig ng hangin, at ang langit ay puno ng mga bituin. Gusto ko lang maglakad at mag-enjoy sa tahimik na paligid.

Habang naglalakad ako sa tabi ng kalsada, napansin ko ang pedestrian bridge na madalas kong daanan pero bihirang-bihira akong tumigil dito. Hindi ko alam kung bakit, pero bigla akong nagdesisyon na umakyat doon. Siguro, gusto ko lang makaramdam ng konting kapayapaan. Minsan, nakakapagod din kasi ang lahat ng ingay at gulo sa school, kaya naisip ko, bakit hindi ko subukang mag-relax muna?

Pag-akyat ko sa bridge, naramdaman ko agad ang malamig na hangin mula sa dagat. Oo, tama, may dagat dito sa ilalim ng bridge na ‘to, at kapag tumigil ka para sumilip sa gilid, makikita mo ‘yung alon ng tubig na tahimik na humahampas sa mga bato sa ibaba. Napakaganda ng tanawin, parang nakakalimutan ko lahat ng problema ko. Kaya naman tumigil ako saglit doon, nakahawak sa bakal ng bridge habang tinitingnan ko ang tubig.

Huminga ako ng malalim, sinusulit ang malamig na simoy ng hangin na sumasalubong sa mukha ko. Ramdam ko ang kapayapaan na kanina ko pa hinahanap. Parang kahit isang saglit lang, tumigil ang oras. Tahimik ang paligid maliban sa mahihinang tunog ng mga alon sa ilalim ng tulay. Pumikit ako ng ilang segundo, ninanamnam ang hangin. Ito ang moment na gusto kong ulit-ulitin—yung moments na tahimik, walang stress, at para bang nasa ibang mundo ka.

Habang nasa ganitong kalmadong sitwasyon, bigla kong narinig ang sunod-sunod na tunog ng cellphone ko. Nakakainis din minsan ‘tong phone ko, parang laging timing kung kelan ako nagpapahinga. Pero siyempre, kailangan kong tingnan.

Pagtingin ko, nakita ko na si Daniel at ang tatlo pang kaibigan ko—sina Marco, Troy, at Lucas—ang nagme-message. Tumawag na rin pala si Daniel nang ilang beses, pero hindi ko napansin dahil sa ingay ng hangin kanina. Nakita ko sa group chat namin na tinatanong nila kung nasaan ako.

Daniel: "Irina, where are you?"

Marco: "Bakit hindi ka pa umuuwi? May nangyari ba?"

Lucas: "Answer your phone!"

Troy: "Irina, nasaan ka? We’ll pick you up."

Napailing ako habang binabasa ‘yung mga messages nila. Minsan, sobrang protective talaga nila. Alam ko namang busy sila, pero mukhang nag-aalala na naman sila para sa akin. Hindi ko maiwasang mapangiti. Alam kong gusto lang nila akong alagaan, pero nakakatuwa lang na parang hindi sila nauubusan ng oras para sa akin.

Sumagot ako agad sa kanila para hindi na sila mag-alala pa.

Me: "I’m fine. Nasa pedestrian bridge ako malapit sa dagat."

Wala pang ilang segundo, tumunog ulit ang phone ko. Si Daniel ang unang nag-reply.

Daniel: "Wait there. We’re coming to get you."

Napabuntong-hininga ako. Alam ko na kapag sinabi nilang pupunta sila, wala na akong magagawa. Mabilis akong nag-type ulit.

Me: "You don’t have to, guys. Okay lang ako dito. I just wanted some fresh air."

Pero hindi ko na in-expect na susundin nila ako. Kilala ko na ‘tong mga ‘to—once they decide on something, hindi mo na sila mapipigilan. Tumayo ako ulit sa gilid ng tulay, sinilip ang tubig na nag-aalon pa rin sa ibaba. Parang ang peaceful ng mundo kahit ilang metro lang ang layo mula sa akin, ang mga tao naman ay busy sa mga kanya-kanyang buhay.

Maya-maya, nag-vibrate ulit ang phone ko. Mabilis na nag-reply si Marco.

Marco: "We’re already on our way. Just wait."

Sumunod si Lucas: "Yeah, huwag kang aalis diyan, princess. We’re fetching you."

Napailing ako pero ngumingiti pa rin. Wala na talagang pagbabago sa mga ‘to. Minsan, sobrang clingy nila pero, to be honest, masaya din ako na ganito sila ka-protective sa akin. Alam kong hindi ako pababayaan ng mga kaibigan ko.

Habang naghihintay ako, tinignan ko ulit ang paligid. Tahimik pa rin at malamig ang hangin. Pinipilit kong i-enjoy ang moment na ‘to, pero alam kong ilang minuto na lang, darating na sila. Pero okay lang, naisip ko. I’m lucky to have friends like them. Not everyone gets this kind of care and attention.

Makalipas ang ilang minuto, narinig ko na ang familiar na tunog ng makina ng kotse ni Troy. Tumigil sila sa dulo ng bridge, at natanaw ko agad si Lucas na unang bumaba mula sa passenger seat.

"Hey, princess," tawag niya habang naglalakad palapit. "We told you not to wander around alone at night."

Ngumiti ako, medyo nahihiya. "Sorry, I just wanted some time to think. Hindi ko naman sinasadyang mag-alala kayo."

"Well, too late," sabi ni Marco, na sumunod kay Lucas. "Nag-alala na kami. You know how we are."

Nakangiti lang ako habang nilalapitan nila ako. Dumating na rin sina Troy at Daniel, parehong nakangiti pero halatang medyo nag-aalala.

"Hindi naman masama ‘yung gusto mong maglakad-lakad," sabi ni Daniel, "pero sana nagsabi ka muna. We just want to make sure you're safe."

Tumango ako. "Okay, okay. I’ll be more mindful next time. Sorry, guys."

Hinawakan ni Troy ang balikat ko at ngumiti. "It’s okay, Irina. We’re just glad you’re safe. Pero next time, pag gusto mong maglakad sa gabi, sabihan mo lang kami. We’ll go with you."

"Or better yet," dagdag ni Lucas, "wag ka nang maglakad mag-isa. Sabihin mo lang at susunduin ka namin agad."

Natawa ako. "Grabe naman kayo. Kaya ko naman sarili ko."

"Alam namin," sabi ni Marco, tumango, "but we just don’t want to take any chances."

Nakaramdam ako ng init sa puso ko habang nakatingin sa kanila. Alam kong medyo overprotective sila, pero nagpapasalamat ako. Hindi ko man laging masabi, pero sobrang mahalaga sa akin ‘yung ginagawa nila para sa akin.

"Thank you, guys," sabi ko, habang tinitingnan silang lahat. "I’m really lucky to have you."

Nagpalitan sila ng mga ngiti, at alam kong ramdam nila kung gaano ako ka-grateful.

"Alright, enough drama," sabi ni Lucas, tumatawa. "Let’s go. Hatid ka na namin pauwi."

Tumango ako at sumakay na kami sa kotse ni Troy. Habang umaandar ang sasakyan, tumingin ako ulit sa labas at nakita ang ilaw ng mga poste ng ilaw sa bridge na naiwan namin. Sa ilalim ng tulay, patuloy pa ring umaalon ang tubig, tahimik at kalmado, pero ngayon, mas nararamdaman ko ang kapayapaan—hindi lang dahil sa tanawin kundi dahil kasama ko ang mga taong nagmamalasakit sa akin.

Habang papalayo kami, alam kong kahit saan pa ako magpunta, hindi nila ako iiwan.