ตอนที่ 9
1073 Words
พอได้ยินเช่นนั้นมษยาก็หันซ้ายหันขวาด้วยความตกใจและไม่ต้องรอคิดนานก่อนรีบเปิดประตูก้าวขึ้นไปนั่งบนเบาะข้างคนขับ เคนเร่งเครื่องเบา ๆ ก่อนพารถทะยานออกไปจากที่นั้น เขาหันมาทางหญิงสาวที่เหลียวมองข้างหลังเหมือนเธอกังวลใจ
“ญาญ่า”
“ขา...”
มษยาหันกลับมาตามเสียงเรียกแต่ก็ต้องชะงักอีกครั้งเพราะพึ่งนึกได้ว่าตอนนี้สถานะระหว่างเธอกับบุรุษผู้อยู่หลังพวงมาลัยไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว เธอหลงลืมตัวขานรับเหมือนเมื่อครั้งเก่าก่อนที่ชอบขานเวลาเขาเรียกแบบหวาน ๆ หญิงสาวรีบก้มหน้ามองมือตัวเองที่ประสานกันบนตักทว่าเคนกลับยิ้มให้ขณะพารถแล่นฝ่าการจราจรคับคั่งใจกลางกรุง
“ร้านที่คุณจะไปอยู่ไม่ไกลจากที่นี่หรอก เดี๋ยวผมจะพาคุณไป”
เธอเหลือบมองเขาอีกครั้ง “เคนคะ...เอ้อ...มันอาจจะเป็นการรบกวนคุณมากเกินไป”
“ผมกำลังจะผ่านไปทางนั้นพอดี แฟล็คชิพสโตร์ของเวอร์ซาเช่”
“คุณรู้ได้ยังไงคะ?”
“ก็ผมเป็นคนออกคำสั่งโดโรธีให้สั่งคุณไปเอง”
มษยาถึงกับนิ่งเงียบ จริงซีนะ...เธอน่าจะนึกออกว่าเขาเคยบอกกับเธอก่อนหน้านี้แล้วว่าจะให้ช่างตัดชุดให้
“แต่มันเป็นร้านที่หรูมาก ๆ เลยนะคะ ที่จริงแล้วฉันไปสั่งตัดที่ร้านใกล้บ้านก็ได้”
“ร้านในเขตแบลแอร์น่ะหรือ...นั่นก็มีแต่ร้านหรู ๆ เหมือนกันนะ อย่าลืมสิว่าบ้านผมก็อยู่แถวนั้น”
ชายหนุ่มกล่าวโดยไม่ได้หันมามองใบหน้าของหญิงสาวที่นัยน์ตาคู่งามฉายความรำลึกถึงความทรงจำของตัวเองอีกครั้ง เธอเกือบลืมไปแล้วว่าเคนมีเคหะสถานอยู่ในละแวกเดียวกับเธอ เพียงแต่บ้านของเขาไม่ควรเรียกว่าบ้าน เพราะมันใหญ่โตเท่าคฤหาสน์สมกับฐานะของอภิมหาเศรษฐีอันดับต้น ๆ ของอเมริกา
“ผมดีใจนะญาญ่า ที่เราได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง”
เคนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลขณะชะลอความเร็วเมื่อรถติดไฟแดงตรงสี่แยก รถหยุดนิ่งกับที่แต่หัวใจของมษยากลับโบยบินไปไกลกับความฝันที่เคยสูญสลายไปจนสิ้น ทว่าบัดนี้ราวกับมีบางอย่างนำพามันกลับมาอีกครั้ง ความทรงจำงดงามที่เธอปรารถนาได้เก็บเกี่ยวมันไว้อีกครั้ง
เธอค่อย ๆ หันไปข้าง ๆ และก็เห็นใบหน้าคร้ามเข้มของเคนที่หันมองเธออยู่ นัยน์ตาสีน้ำเงินลึกล้ำดุจท้องฟ้าเหนือมหาสมุทรในยามค่ำคืนนั้นสะท้อนอยู่ในดวงตาของเธอที่เริ่มมีน้ำรื้นขึ้นมา มษยากดปลายนิ้วเข้าหากันและรู้สึกถึงแรงเต้นของหัวใจหวิวหวั่น เขากำลังจ้องมองมายังเธอ และต่างคนต่างเงียบกระทั่งหญิงสาวเอ่ยขึ้น
“ค่ะ...ฉันก็ดีใจนะคะที่เราได้เจอกันอีก”
“ญาญ่า...ผมแค่อยากรู้ว่า...”
เคนพูดไม่ทันจบประโยคก็ได้ยินเสียงแตรรถด้านหลังดังขึ้น เขาเหลือบดูกระจกมองหลังก่อนรีบเร่งเครื่องยนต์ไปข้างหน้าเมื่อมีเสียงเตือนให้รู้ว่าไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว และในห้วงเวลานั้นที่มษยารู้สึกราวกับว่าบรรยากาศเก่า ๆ กำลังเริ่มอบอวลขึ้นระหว่างเธอและเขา
เคน คลิฟตัน
ผู้ชายที่มษยาเคยคิดว่าอนาคตของเธอและเขาจะเป็นได้ แม้มันจะเป็นความฝันที่เคยดับสลายหาก ณ ปัจจุบันขณะทุกอย่างราวถูกจุดประกายแห่งความอบอุ่นขึ้นในหัวใจของเธออีกครั้ง ร่างแน่งน้อยนั่งนิ่งเงียบแม้จะยังสงสัยในคำถามของชายหนุ่มที่กล่าวค้างคาไว้ หากทว่าต่างคนก็ต่างเงียบไปกระทั่งรถคันหรูแล่นเข้าไปจอดที่หน้าตึกสูงย่านใจกลางเมืองซึ่งคนเดินไปมาพลุกพล่าน มษยาเงยหน้ามองป้ายด้านหน้าร้านขนาดใหญ่ก่อนหันกลับมายังคนอยู่หลังพวงมาลัย เธอชะงักไปเล็กน้อยเพราะขณะนั้นเคนนั่งจ้องเธออยู่ก่อนแล้ว เขาปรายยิ้มอบอุ่น
“ที่นี่ล่ะ แฟล็กชิพสโตร์ของเวอร์ซาเช่”
เขาเลิกริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มจาง ๆ มษยาประสานมือไว้บนตักแน่น
“ขอบคุณมากนะคะเคน...เอ้อ...ฉันคงไม่รบกวนคุณแล้วล่ะค่ะ เดี่ยวเข้าไปวัดตัวเสร็จแล้วก็จะโบกแท็กซี่กลับบ้านเอง”
“เราไปทางเดียวกันนี่ไม่ใช่เหรอ ผมจะรอจนกว่าคุณจะเสร็จธุระ”
“แต่ว่า...”
“ผมคิดว่าคงไม่นาน”
เขากล่าวสั้น ๆ เหมือนตัดบทก่อนดับเครื่องยนต์และเปิดประตูลงจากรถทำให้มษยาที่ตอนแรกละล้าละหลังต้องรีบเปิดประตูก้าวลงไปด้วย
“เคนคะ...ฉันว่าบางทีคุณอาจไม่จำเป็นต้องเสียเวลาก็ได้ค่ะ”
หญิงสาวยังไม่ละความตั้งใจที่จะขอร้องให้เขากลับ เธอบอกเขาขณะเดินตามร่างสูงใหญ่ที่ก้าวยาว ๆ ทำเหมือนไม่สนใจคำพูดของเธอ เคนหยุดที่หน้าร้านขณะมีพนักงานมาเปิดประตูให้ เขาหันกลับมาและทำให้มษยาตกใจด้วยการฉวยมือของเธอไปจับไว้
“ผมตั้งใจพาคุณมา มันไม่ได้เป็นการเสียเวลามากเท่าไหร่เลย และตอนนี้ผมก็ว่าง”
“แต่...”
“ผมตั้งใจ...มานี่เถอะ”
เขาดึงมือให้ร่างแน่งน้อยก้าวตามเข้าไปภายในตึกที่ได้รับการตกแต่งอย่างหรูหราอลังการสมกับเป็นร้านของดีไซเนอร์เลื่องชื่อ ขณะที่ชายหนุ่มและหญิงสาวเดินเข้าไปก็มีพนักงานเข้ามาให้การต้อนรับเป็นอย่างดี
“สวัสดีครับคุณคลีฟตัน...ที่นัดทางร้านผมเตรียมช่างไว้ให้เรียบร้อยแล้วนะครับ”
พนักงานหนุ่มในชุดฟอร์มเป็นสูทเนี๊ยบกริบเดินเข้ามาทักทายด้วยท่าทีนอบน้อมและสุภาพ แต่ท่าทางเรียบร้อยมากเกินกว่าจะเป็นผู้ชายร้อยเปอร์เซ็นต์ในความคิดของมษยา เขาทำราวกับเคนเป็นลูกค้าชั้นดีที่ต้องให้การต้อนรับอย่างดีเยี่ยม เคนยิ้มอย่างพึงพอใจขณะที่ยังจับมือเรียวของหญิงสาวร่างเล็กที่พามาไว้แน่น
- Writer
