ตอนที่ 10
1092 Words
“ขอบคุณมากครับ ถ้าอย่างนั้นช่วยจัดการให้ญาญ่าด้วย...อืม...เธอออกจะตัวเล็กสักหน่อยหนึ่งนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับคุณคลีฟตัน”
พนักงานหนุ่มผมบลอนด์หน้าตาสะอาดสะอ้านเหลือบมองหญิงสาวชาวไทยที่ยืนทำหน้าแทบไม่ถูกอยู่ข้าง ๆ หนุ่มอเมริกันร่างสูงใหญ่และหล่อเหลาราวกับนายแบบโลกก่อนจะยิ้มและกล่าวว่า
“ไม่ว่าลูกค้าจะมีไซส์แบบไหน ทางเราก็มีช่างที่มีความชำนาญเพื่อความพอใจสูงสุดของลูกค้าครับ เชิญทางนี้เลยครับคุณผู้หญิง”
เมื่อพนักงานหนุ่มเชื้อเชิญเคนจึงปล่อยมือหญิงสาวให้เป็นอิสระ หากแต่ก่อนที่มษยาจะก้าวเท้าเธอต้องชะงักอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาใกล้
“ผมจะรอคุณอยู่ข้างนอกนะ”
เสียงเขาเบาเหมือนกระซิบแต่สิ่งที่ทำให้หัวใจหญิงสาวเต้นไม่เป็นจังหวะคือลมหายใจของเขาที่สัมผัสปลายจมูกโด่งเล็กขณะใบหน้าคร้ามเข้มโน้มต่ำลงไปใกล้ มษยาช้อนมองนัยน์ตาสีน้ำเงินเป็นกายลุ่มลึกคู่นั้น รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นผิดจังหวะและสะดุดลมหายใจตัวเอง เคนทำเหมือนครั้งเก่าก่อนที่เคยได้อยู่ใกล้ชิดกัน
หญิงสาวออกอาการเขินจนแก้มเป็นสีชมพูเรื่อ ๆ หากสักครู่ก็พยักหน้าและเดินตามพนักงานเข้าไปในห้องวัดตัวที่มีช่างรออยู่แล้วโดยไม่ได้หันกลับมายังเคนที่ยืนมองตามไม่วางตา ทว่าสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปในทันทีที่ร่างบอบบางหันหลังให้ สันกรามแกร่งถูกขบเบา ๆ นูนขึ้นมาและประกายตาเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้น รอยยิ้มเหยียดจุดขึ้นบนมุมปากก่อนที่เยขาจะค่อย ๆ ถอยกลับไปนั่งรออยู่ที่โซฟาภายในห้องรับรองแขกของร้านอย่างสงบ
เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงที่มษยาหายเข้าไปในห้องของช่างเพื่อวัดตัวก่อนกลับออกมาพร้อมพนักงานหนุ่มคนเดิมที่คอยดูแลไม่ห่างราวกับเธอเป็นคนสำคัญที่ต้องคอยเทคแคร์และให้ความสะดวกสบายมากที่สุด แต่มันทำให้หญิงสาวรู้สึกแปลก ๆ เพราะปกติไม่เคยเข้ามาในร้านหรูหราเสื้อผ้าแพงระยับแบบนี้ มันทำให้สาวไทยตัวเล็กเกิดความประหม่าแต่เธอก็พยายามเก็บอาการไม่ให้ตื่นเต้นมากเกินไป
“เสร็จแล้วหรือ?”
เคนถามขณะลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งสอดมือไว้ในกระเป๋ากางเกงซึ่งเป็นท่าทีเคยชินที่เขาชอบทำซึ่งมษยาจดจำได้ดีเสมอ
“เรียบร้อยแล้วนะครับ” พนักงานหนุ่มตอบเมื่อเดินมาหยุดตรงหน้าร่างสูงใหญ่พร้อมกับหญิงสาวร่างเล็กบาง “สัปดาห์หน้าผมจะให้พนักงานนำชุดของคุณผู้หญิงไปส่งที่บริษัท เราแน่ใจว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยและดีที่สุด”
“ขอบคุณมากนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ เชิญตามสบายนะครับ ผมขอตัวไปตรวจดูความเรียบร้อยอีกครั้ง”
เมื่อพนักงานหนุ่มผละออกไปเคนจึงหันไปยังหญิงสาวที่มองตามด้วยสายเหมือนมีคำถามค้างคาใจ
“มีอะไรหรือญาญ่า”
มษยาหันกลับมา เธอเม้มปากเข้าหากันแน่นก่อนตอบ
“คือ...เมื่อกี๊ช่างบอกว่าจะตัดชุดฟอร์มเป็นสูทให้สิบชุด ฉันคิดว่าคงต้องให้คุณหักค่าตัดชุดจากเงินเดือนของฉันน่ะค่ะ”
“แล้วใครบอกว่าจะให้คุณออกค่าชุดเองกันล่ะ”
“อ้าว” หญิงสาวเลิกคิ้ว “แต่นี่เป็นชุดทำงานของฉันนะคะ คุณให้ฉันมาวัดตัว อีกสัปดาห์ทางร้านจะส่งชุดกลับไปและ...”
“คุณไม่ต้องจ่ายสักเหรียญ เพราะผมจะเป็นคนจัดการให้คุณทั้งหมด”
“เคน...แต่มันแพงมากนะคะ”
เขาไหวไหล่ “แล้วไง?”
“เอ้อ...ฉันแค่สงสัยว่าทำไมจะต้องเป็นร้านนี้...ร้านที่แพงขนาดนี้ ฉันหมายถึง...ฉันเป็นแค่พนักงานบัญชีธรรมดาเองนะคะ คุณไม่จำเป็นจะต้อง”
“ผมแค่อยากทำในสิ่งที่ผม...อยากทำ”
บทที่ 5 ปรารถนาหวนคืน
ชายหนุ่มดึงมือเรียวบางมากุมไว้อีกครั้งแต่คราวนี้มษยารู้สึกราวกับหัวใจของเธอดิ่งวูบลงต่ำเมื่อได้สบนัยน์ตาสีน้ำเงินทรงอำนาจคู่นั้นที่จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่งามของเธอ
“เคน...”
เสียงเบาหวิวดังลอดออกจากเรียวปากอิ่มสวย มษยานิ่งงันขณะจ้องนัยน์ตาบนใบหน้าคร้ามคมแน่วนิ่ง ใบหน้าคมคายที่แทบไม่มีอะไรเปลี่ยนไป แม้แต่แววตาของเขาก็ยังคงฉายความอบอุ่นเช่นเดิม เคนเลิกมุมปากขึ้นน้อย ๆ
“บางทีคุณอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ เรื่องราวเก่า ๆ ที่เคยเกิดขึ้นระหว่าง...เรา”
คำกล่าวของเขาทำให้หญิงสาวสะดุดลมหายใจตัวเอง สีหน้าของมษยาวูบลงอย่างเห็นได้ชัด เธอแทบไม่กล้าสบนัยน์ตาที่ยังคงอาบด้วยความอบอุ่นคู่นั้น มันทำให้ความรู้สึกผิดเสียดลงไปลึกถึงใต้จิตสำนึก หญิงสาวส่ายหน้าช้าๆ
“เคน...ฉัน...เอ้อ...”
“แต่เรื่องนั้นมันก็ผ่านไปนานแล้ว บางทีคุณอาจไม่เคยนึกถึงมันก็ได้”
“คิดสิคะ” คราวนี้เธอไม่รีรอที่จะพูด “เคนคะ...ที่ผ่านมาฉันอยากขอโทษ...ฉัน...”
จะพูดอย่างไรดี...เธออยากอธิบายออกมาเป็นคำกล่าวนับหมื่นนับล้าน หากแต่น้ำตานั่นต่างหากที่ไหลออกมาแทนคำมากมายที่อัดอั้นอยู่ในใจ เสมือนความเจ็บปวดไหลรินลงอาบแก้ม ณ ชั่วขณะความคิดอันสับสนร่างสูงใหญ่จับไหล่หญิงสาวไว้แล้วหมุนตัวเธอให้หันไปยังกระจกบานใหญ่ ภาพสะท้อนของหญิงสาวชาวไทยร่างเล็กบอบบางและชายหนุ่มอเมริกันใบหน้าคร้ามคมที่ยืนอยู่เบื้อหลังสะท้อนจากเงากระจก เคนขยับเข้าใกล้จนอกกว้างแนบชิดกับแผ่นหลังของมษยา มือหนายังแนบบนไหล่กลมกลึงภายใต้ชุดทำงาน ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาจนริมฝีปากของเขาจรดลงที่ใบหูของเธอและกระซิบเบา ๆ
“ญาญ่า...มองดูตัวเองสิ นี่คือคุณ”
“เคน...”
“สำหรับผมแล้วคุณยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย บอกผมสิว่าไม่มีอะไรในตัวคุณที่เปลี่ยนแปลงไปเลย และถ้าใช่...ผมก็แน่ใจว่าความรู้สึกของคุณจะยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเหมือนกัน”
- Writer
