บทที่ 7 พิศวาสซ่อนแค้น
มษยาพยายามจะโต้แย้งหากเธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่าการต้องลงจากรถของเคนเพื่อให้เขาดึงมือเธอเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ติดทะเลสาบซึ่งเธอไม่คุ้นเคยกับสถานที่และความรู้สึกที่ถูกชายหนุ่มจู่โจมบังคับในตอนนี้ เคนกำลังเอาแต่ใจและเธอก็ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธความต้องการของเขาอย่างไรด้วย
“เคน...คะ...”
หญิงสาวไม่ทันอ้าปากก็ถูกเขาดึงเข้าไปกอดและบดจูบอีกครั้งอย่างหิวกระหายหลังประตูบ้านปิดลงและเธอยังไม่ทันเห็นด้วยซ้ำว่าด้านในห้องรับแขกนั้นเป็นเช่นไร มษยาทั้งหวั่นกลัวและสะท้านสั่นด้วยความตื่นเต้น หัวใจของเธอรัวเหมือนกลองศึกเมื่อถูกคนตัวโตถือสิทธิ์จาบจ้วงด้วยปากและลิ้นร้อนผ่าว เคนทำเหมือนเขากำลังระเบิดจากความอัดอั้น ร่างกายของเขาเหมือนลาวาร้อนที่กำลังเผาผผลาญตัวเธอจนแทบละลาย
“ญาญ่า...พระเจ้า...”
เสียงครางลึกในลำคอที่ลูกกระเดือกไหวขึ้นลงของชายหนุ่มลอดออกจากเรียวปากหยักเร่าร้อนที่บดเบี
