มษยาร้องห้ามปรามด้วยเสียงสั่นพร่า มันเบามากและไม่อาจหยุดจุมพิตรุ่มร้อนจากริมฝีปากที่บดเบียดอยู่กับปากของเธอได้ อารมณ์ของเคนพลุ่งพล่านอย่างหนักและเธอปรารถนากอดเขาคืนกลับอย่างเหลือเกินแต่หญิงสาวต้องรีบดึงสติกลับมาเมื่อนึกได้ว่าในนี้คือลิฟท์ของผู้บริหาร ร่างน้อยหายใจหอบเมื่อเขาถอนลิ้นและปากออกแต่ไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระจากท่อนแขนแกร่งที่รัดแนบแน่น
“เคน...ดะ...ได้โปรดเถอะนะคะ”
“ไม่...ญาญ่า”
เขาปฏิเสธเสียงพร่าทว่าหน่วงหนัก นัยน์ตาสีน้ำเงินอัดแน่นด้วยความต้องการยามนื้อตัวกำยำเบียดแน่นอยยู่กับร่างนุ่มในอ้อมกอด
“ผมต้องคุยกับคุณให้รู้เรื่องวันนี้”
“เราค่อยคุยกันเถอะนะคะ นี่มันที่ทำงาน...ฉัน...ฉัน...”
เสียงหวานหอบพร่าและยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรลิฟท์ก็เลื่อนลงไปถึงชั้นล็อบบี้ เสียงสัญญาณเตือนของลิฟท์ที่ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มผละห่างจากหญิงสาวแต่พอประตูเปิดออกเคนก็ดึงมือของเธอให้เดินตามเขาออก
