“ทำไม...ญาญ่า...มีอะไรหรือ”
“เคนคะ ฉันต้องกลับบ้าน...นี่มัน...เลิกงานแล้วนะคะ”
“ผมยังคุยกับคุณไม่รู้เรื่องเลย”
“แต่ว่า...”
“มันต้องใช้เวลาอีกนิด”
“แค่ไหนกันคะ นี่มันเย็นมากแล้วและฉันต้องกลับบ้านนะคะ เคนขา...อย่าทำอย่างนี้เลยนะคะ”
“แบบไหน”
“แบบนี้ไงคะ...ฉันกลัวค่ะ”
“คุณกลัวอะไร”
“ตอนนี้ฉันเป็นแค่ลูกจ้งของคุณนะคะ นี่เป็นเวลาเลิกงานและฉันก็ต้อง...”
“หยุดอ้างเรื่องที่คุณต้องรีบกลับบ้าน คุณโตแล้วนะญาญ่า ผมคิดว่าที่บ้านของคุณคงไม่เป็นกังวลถ้าคุณจะกลับช้าสักนิด...หรือว่า...คุณไม่อยากอยู่กับผม”
น้ำเสียงคล้ายตัดพ้อพร้อมกับที่เขากดน้ำหนักลงบนตัวเธอ แค่เสียงวอนเว้าและแววตาคู่นั้นก็ทำให้มษยาแทบขาดใจ เธอจะปฏิเสธเขาได้อย่างไร เพราะแม้ใจหนึ่งประหวัดคิดถึงมารดาหากก็ไม่อาจต่อต้านความรู้สึกแท้จริงได้เลยว่าเธอรักผู้ชายคนนี้มากขนาดไหน
“อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ”
มษยาแตะริมฝีปากของเขาด้วยปลายนิ้วเบา ๆ
