บทที่2. มาในฐานะเพื่อนเจ้าสาว
1505 Words
ความรู้สึกตื่นเต้นยังคงมีอยู่แม้ว่านี่จะเป็นการเดินทางครั้งที่ 2 แล้วของเปรมวดี แต่ครั้งนี้เธอมาในฐานะเพื่อนเจ้าสาวแถมไม่ใช่เจ้าสาวธรรมดา แต่เพื่อนรักของเธอกำลังจะกลายเป็นพระชายาด้วย คิดถึงตอนนี้เปรมวดีก็อดตื่นเต้นแทนอารยา-เพื่อนสุดที่รักไม่ได้
ก่อนหน้านี้เธอมาที่ประเทศบาฮาเนียเพียงเพื่อเยี่ยมเยือนเพื่อนรักที่มีสัญญาทำงาน 2 ปีเป็นนักกายภาพบำบัด แต่เพราะทนความคิดถึงเพื่อนไม่ไหว จึงยอมทุบกระปุกออมสินซื้อตั๋วเครื่องบินเดินทางมาหาเพื่อนซี้ ซึ่งเป็นจังหวะที่อารยาต้องการความช่วยเหลือพอดี และความจริงปรากฏว่าอารยาไม่ได้เป็นนักกายภาพบำบัดธรรมดา เพราะคนที่เพื่อนมารักษาเป็นถึงกษัตริย์แห่งบาฮาเนีย ยิ่งกว่านั้นคนรักของเพื่อนก็เป็นถึงองค์รัชทายาท กว่าจะฟันฝ่าอุปสรรคนานาจนความรักเป็นที่ยอมรับก็แสนจะเหนื่อยยาก
แต่ก็นับว่าคุ้มค่าเพราะตอนนี้เพื่อนกำลังจะเข้าพิธีอภิเษกสมรสกับองค์รัชทายาทและจะกลายเป็นพระชายาในอนาคตพร้อมลูกน้อยๆ ที่รอวันลืมตาดูโลกใบนี้
เปรมวดีเผลอยิ้มออกมาคนเดียวอย่างไม่รู้ตัว นึกอิจฉาเพื่อนที่สมหวังในรักแต่ก็ยินดีกับความสุขของเพื่อน หญิงสาวรู้ดีว่าเพื่อนคนนี้เผชิญปัญหาและอุปสรรคในชีวิตมากมายเหลือเกิน และถึงเวลาที่คนดีๆ จะได้รับสิ่งดีๆ ตอบแทนความดีที่สร้างมา
“คุณเปรมวดี”
“อ้าว! คุณคานัน” เปรมวดียกมือไหว้แบบไทย ชายหนุ่มยิ้มบางๆ แล้วยื่นมือมาช่วยถือกระเป๋าเดินทางของเธอ “อารยาให้มารับหรือคะ”
“มันเป็นหน้าที่ของผมด้วย”
คานันเผยมือเชิญให้หญิงสาวเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ ท่าทางสดใสร่าเริงบวกด้วยความมั่นใจทำให้เธอแตกต่างจากหญิงสาวชาวบาฮาเนียนที่มักจะเรียบร้อยและไม่ค่อยพูดจาแต่ในความเรียบร้อยนั้นมีความแข็งแกร่งประดุจเพชรซ่อนอยู่ แต่ภาพด้านหลังเรือนร่างในชุดเดรสเข้ารูปสีชมพูอมส้มที่ให้ความสดใส ผมยาวหยักเป็นลอนถูกรวบขึ้นเป็นหางม้าเผยลำคองามระหงดูปราดเปรียวรับความร่าเริงที่เปล่งประกายในดวงตาดำวาววับคู่นั้น
“อุ๊ย! ฉันเดินเร็วไปหรือเปล่าคะ” เปรมวดีหันมาถามด้วยรอยยิ้มสดใส
“ปะ...เปล่า...เปล่าครับ” คานันถึงกับอึกอักทันทีอย่างที่ไม่เคยเป็นเมื่อเจอรอยยิ้มนั้นประทับในหัวใจ ความรู้สึกแบบนี้มันหายไปจากใจของเขานานเหลือเกิน
“ฉันอยากเจอเพื่อนเร็วๆ” เปรมวดียิ้มทะเล้น เมื่อคานันปลดล็อกประตูรถหญิงสาวก็เปิดประตูเข้าไปนั่งข้างหน้าทันที
“นั่งด้านหลังไม่ดีกว่าหรือครับ” เขาถามอย่างแปลกใจส่วนใหญ่เขามักจะกลายเป็นพลขับทุกครั้ง โดยเฉพาะผู้หญิงของเจ้านาย
“ไม่ดีหรอกคะ อย่าลืมนะคะว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้ว” เปรมวดียิ้มกว้างแล้วคาดเข็มคัดนิรภัย “หรือว่าคุณจะเก็บที่นั่งข้างหน้าไว้ให้คนพิเศษคะ?”
“ผมไม่มีหรอกครับ” เขาหัวเราะออกมา เคลื่อนรถออกไปตามถนนที่ประดับประดาอย่างสวยงามเพื่อเตรียมรับงานอภิเษกสมรส
“จริงอะ! คุณออกจะแฮนซัมขนาดนี้” หญิงสาวหัวเราะเสียงใส แต่สายตาจ้องมองภาพร้านรวงสองข้างทาง ไม่จริงจังกับคำถามของตนเองนัก
ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอรู้สึกแปลกใจที่ความเหนื่อยล้าจากการงานมลายหายไปสั้นเพียงได้อยู่ใกล้ๆ หญิงสาวคนนี้ แม้ว่าจะพบเจอกันเมื่อครั้งก่อนได้พูดคุยกันไม่มากนัก แต่หญิงสาวก็ทำท่าสนิทสนมกับเขาราวกับรู้จักกันมานานนับปี น่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกรำคาญเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่พยายามทำตัวสนิทสนมกับเขาทั้งที่พยายามจะตีสนิทกับเขาเพื่อเข้าถึงองค์รัชทายาทและใกล้ชิดเขาเพราะหวังความร่ำรวย หากแต่เขาไม่เคยรู้สึกระแวงหญิงสาวคนนี้เลยแม้แต่น้อย หรือเพราะเป็นพระสหายของว่าที่พระชายา หรือเพราะว่าเธอไม่เคยแสดงท่าทีพิเศษกับเขาเลย
นอกจากมิตรไมตรีที่หญิงสาวชาวไทยหยิบยื่นให้ ความจริงใจที่สื่อออกมาจากรอยยิ้มและแววตาของเธอที่เขารู้สึกได้ว่า มันไม่มีความเสแสร้งมาเจือปน
“งานใหญ่กว่าที่คิดอีกแหะ ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าที่เตรียมมาจะเข้ากับงานหรือเปล่า” เปรมวดีพึมพำกับตัวเองแต่คนข้างๆ ได้ยินเขาจึงยิ้มออกมา
“ไม่เป็นไรนี่ครับ เดี๋ยวเก็บกระเป๋าแล้วผมจะพาไปห้องเสื้อก็ได้”
“ไม่ได้หมายความอย่างนั้นคะ” เปรมวดีรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ “ฉันกลัวว่าเสื้อผ้าของตัวเองจะไม่เหมาะกับประเพณีของที่นี่”
“อ้อ! เรื่องนั้นเอง” คานันพยักหน้าเข้าใจ “คุณอารยาให้ช่างเสื้อเตรียมชุดไว้ให้แล้ว รอแต่คุณแป๋มมาลองชุดถ้าไม่พอดีค่อยแก้ให้กระชับ”
“เป็นเพื่อนที่รู้ใจจริงๆ” เธอยิ้มออกมาอย่างหมดกังวล “ลำพังเจ้าสาวก็ยุ่งเรื่องของตัวเองมากพออยู่แล้วยังมีเวลาเตรียมเรื่องอื่นให้เพื่อนอีกแหะ”
“ไม่ใช่แค่คุณแป๋มหรอกครับ องค์หญิงจัสมินก็ด้วย รายนั้นก็เอาแต่มุ่งมั่นงานจนลืมแม้กระทั่งชุดของตัวเอง”
“แต่องค์หญิงจัสมินก็ท่าทางจะเป็นผู้หญิงคลั่งงานอยู่หรอกนะ” พูดออกไปแล้วเปรมวดีก็ยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง “ตายจริง! ฉันนินทาองค์หญิงอยู่หรือนี่”
“ถ้าพูดในทางที่ดีก็ไม่น่าจะเรียกว่านินทาได้นะครับ”
“จริงด้วย” หญิงสาวหัวเราะเสียงใสออกมา “เป็นผู้หญิงเก่งที่น่าอิจฉาในความสามารถจริงๆ ที่สำคัญกว่าคือความเก่งนั้นนำมาพัฒนาประเทศด้วย”
“รู้ละเอียดจังนะครับ”
“ยัยยาโทรมาเล่าให้ฟังนะคะ” เธอยิ้มทะเล้นแลบลิ้นออกมา
“คงจะเครียดนะครับ ดีแล้วที่คุณแป๋มมาเป็นเพื่อนคุณอารยา”
“ไม่ใช่เครียดหรอกคะ ตื่นเต้นมากกว่าแต่ก็เป็นความรู้สึกที่ผู้หญิงทุกคนอยากเป็น”
“เอ่อ...ผมไม่เข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงหรอกครับ” เขาพูดแก้เก้ออกมา “แล้วคุณแป๋มเมื่อไหร่จะมีข่าวดีละครับ”
“ก็รออยู่เหมือนกันแหละคะ”
หญิงสาวหัวเราะน้อยๆ แล้วเสมองสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่นอกหน้าต่างรถ จะบอกใครได้ไงว่า ผู้หญิงที่แสนเพอร์เฟคอย่างเธออกหักรักคุดมากี่ครั้งแล้ว เหมือนอาถรรพ์ยังไงไม่รู้ ถ้าช่วงที่ความรักหวานชื่นชีวิตการงานจะยุ่งเหยิง ต่างถ้าดวงความรักเข้ามุมอับเมื่อไหร่ การงานของเธอจะสว่างสดใส ทำไม๊...ทำไม มันไม่มาพร้อมกันทั้งสองอย่างก็ไม่รู้ หรือแบบนี้ที่เขาเรียกว่า ‘ได้อย่างเสียอย่าง’ ใช่ไหมนะ?
เพราะว่าเพื่อนรักได้กลายเป็นซินเดอเลร่าในยุคดิจิตอล ทำให้ร้าน ‘รุ้งงามสปา’ พลอยมีลูกค้าจากแดนอาหรับเพิ่มขึ้นจนต้องขยับขยายเพิ่มเนื้อที่ให้บริการ พนักงานมีงานทำมีรอยยิ้มบนใบหน้าแต่ทว่าคนที่เธอ ‘แอบ’ คบหาเป็นคนรู้ใจกลับทำตัวเหมือนเด็ก เรียกร้องเอาเวลาจากเธอทั้งๆ ที่ตัวเธอเองก็อยากเรียกร้องเอาเวลาจากเขาเหมือนกัน ถึงแม้ว่าแม่ของเธอจะเป็นคนสมัยใหม่เปิดกว้างหากเธอจะคบหาใครในฐานะคนรัก ทว่าเพราะการผิดหวังจนไม่อยากนับครั้งนั้นทำให้เธอตั้งใจว่าถ้าคนนี้ ‘ใช่’ เมื่อไหร่ เธอจะใช้โทรโข่งเป่าประกาศให้รับรู้โดยทั่วหน้า แต่เอาเข้าใจจริงเพิ่งคบกันได้สองเดือนก็เริ่มเห็นเค้าเมฆฝนซะแล้ว
เปรมวดีรู้ดีว่าภาพลักษณ์ของเธอคือหญิงแสนจะเปรี้ยวและควงหนุ่มๆ ไม่ซ้ำหน้า ทว่าเธอก็มีเหตุผลของเธอนี่นะ...เธอจริงใจกับทุกคนจึงคบใครอย่างเปิดเผย ทว่าพวกเขาเหล่านั้นกลับมองเธอเหมือนตุ๊กตาหน้ารถ เห็นความจริงใจของเธอเป็นเพียงขนมหวาน เธอรู้สึกว่าโลกช่างไม่ยุติธรรมกับเธอเลยที่กล่าวหาว่าเธอเป็นหญิงรักง่ายหน่ายเร็ว ทั้งที่เธอจริงจังกับความรักมากจนไม่มีคำจะมาบรรยาย
คานันจอดรถนิ่งสนิทแล้วแต่ยังลังเลที่จะขยับตัวปลุกคนที่เผลอหลับใหลไปข้างๆ ซีกหน้ายามหลับดูราวเด็กน้อยไร้เดียงสา ใบหน้ารูปไข่แต่งหน้าเพียงเบาบางจนเหมือนเห็นเลือดฝาดที่แก้มเนียนนุ่ม ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นเล็กน้อยราวกับจะเชิญชวน
มือใหญ่เอื้อมไปเกลี่ยเส้นผมที่ลงมาเคลียแก้มเบาๆ ดวงตาสีเทาอมฟ้าจับจ้องที่ริมฝีปากของเธอราวกับต้องมนตร์ เขาโน้มใบหน้าลงใกล้จนได้กลิ่นหอมจากเรือนผมสลวยอย่างไม่รู้ตัว.
- Writer
