เม็ดทรายใต้เรียวรุ้ง

ร่างสูงใหญ่ยืนลังเลอยู่ริมถนนพระอาทิตย์อยู่ครู่หนึ่ง เขาพยายามกดปุ่มบนโทรศัพท์มือเพื่อติดต่อเจ้าหน้าที่ของเขา แต่ดูเหมือนว่าคืนวันศุกร์อย่างนี้คงไม่อยากมีใครทำงานนอกเวลานัก ฝนที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย แม้ไม่รุนแรงนัก แต่ก็ทำให้รู้สึกรำคาญ ภาพคู่รักควงคู่เข้าไปในผับทำให้เขาถอนหายใจอย่างไม่รู้ตัว ห้องพักในโรงแรมสุดหรูไม่ได้เย้ายวนพออยากให้เขากลับที่พักเลยสักนิด และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาเมืองไทย จึงไม่ใช่เรื่องยากหากจะยกมือเรียกแท็กซี่สักคัน ทว่าความเปลี่ยวเหงาที่แล่นเข้าสู่จิตใจทำให้เขาตัดสินใจเดินเข้าผับเล็กๆ ริมถนนทรงเสน่ห์แห่งนี้ เสียงเพลงสไตล์บลูดังก้องผับโดยเฉพาะเสียงโซโล่กีตาร์ที่ได้ใจนักฟังให้โยกตัวตามจังหวะเพลง ร้านเล็กๆ แต่ตบแต่งอย่างมีสไตล์และดนตรีที่ไพเราะเรียกลูกค้าได้แน่นร้าน เขาพยายามมองหาที่ว่างเพื่อจะนั่งจิบเบียร์เย็นๆ สักขวดแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีโต๊ะว่างเอาเสียเลยจนกระทั่งสายตาคมกริบของเขามองเลยไปที่เคาน์เตอร์บาร์ เท้าของเขาจึงก้าวไปนั่งตรงนั้นทันที “ขอเบียร์ขวดเล็กครับ” “ว้าว! พูดไทยชัดจัง อยู่เมืองไทยนานหรือยัง”บาเทนเดอร์ หนวดเครารุงรังเอ่ยปากแซวอย่างเป็นกันเองแล้วหยิบเครื่องดื่มส่งให้ คานันยิ้มแทนคำตอบแล้วยกเบียร์ขวดเล็กขนาดพอดีมือขึ้นจิบ เขาเข้าใจวัฒนธรรมของที่นี่ดี จึงไม่รู้สึกว่าถูกละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัว ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก และรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นจนขยับปมเนกไทให้เลื่อนลงต่ำ ปลดกระดุมสองเม็ดออกเผยมัดกล้ามอย่างไม่ตั้งใจ มือใหญ่วางขวดเบียร์แล้วเสยผมรองทรงที่เริ่มยาวลงมาปรกตา ครึ่งปีแล้วที่เขาไม่ได้สวมบทบาทเป็นองครักษ์ให้องค์รัชทายาทแห่งบาฮาเนีย แต่หลังจากที่ท่านราเฟย์อภิเษกสมรสกับอารยาก็ขึ้นครองราชย์เป็นกษัตริย์แห่งบาฮาเนีย ตั้งแต่เกิดมาจนจำความได้เขาถูกปลูกฝั่งสร้างความแข็งแกร่งเพื่อเป็นองครักษ์ หน้าที่ของเขาไม่ได้เป็นแค่องครักษ์เท่านั้นแต่ก็ทำหน้าที่เป็น ‘มือขวา’ ค่อยดูแลกิจการอื่นๆ และที่ สำคัญเขาเป็นถึงพระสหายด้วย ชายหนุ่มจากดินแดนทะเลทรายหัวเราะในลำคอพลางจิบเบียร์เข้าไปอีกอึกใหญ่ ดนตรีไพเราะบรรยากาศผ่อนคลายเบียร์ขวดที่สองและสามจึงตามมาไม่ยากเย็น แต่ในขณะที่จะเรียกหาเบียร์ขวดที่สี่สายตาคมกริบสีเทาอมฟ้าก็เหลือบมองเห็นร่างสมส่วนเดินเฉียดเขาเพื่อไปเข้าห้องน้ำ เอวคอดกิ่วรับกับสะพายกลมกลึงชวนหลงใหลเพียงเห็นด้านหลังก็ปั่นป่วนอารมณ์ชายหนุ่มได้อย่างง่ายดาย เขาเผลอหัวเราะอารมณ์ของตนเอง คนที่เป็นถึง ‘ชีค’อย่างเขาไม่เคยขาดแคลนผู้หญิง ทว่าหน้าที่การงานและความรับผิดชอบของเขามีมากเกินกว่าจะมีเวลาคิดเรื่องเหล่านั้น แต่ตอนนี้เขาผ่อนคลายเป็นที่สุด ในฐานะ ‘เพื่อน’ คนหนึ่งคงไม่มีอะไรมีความสุขไปกว่าเห็นเพื่อนประสบความสำเร็จในการสร้างชีวิตครอบครัว บางที...การเดินทางมาดูงานครั้งนี้ก็เป็นการพักผ่อนที่ดีที่สุดเท่าที่เคยมีมา หญิงสาวคนเดิมเดินกลับออกมา ร่างเย้ายวนเฉียดแผ่นหลังของเขาปลายนิ้วของเธอแตะไหล่กว้างเบาๆ ราวกับเขาเป็นเพียงรูปปั้นหินที่มีไว้ให้เธอพยุงตัวเพื่อเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ แต่ดวงตาของคานันต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าหญิงสาวนั่งเพียงลำพังแต่มีขวดเบียร์ขนาดใหญ่ที่ว่างเปล่าถึงหกขวด และดูเหมือนว่าไม่ใช่เพียงเขาเท่านั้นที่สนใจหญิงสาว หนุ่มๆ มากหน้าหลายตาพยายามจะเข้าไปเกี้ยวแต่ดูเหมือนหญิงสาวจะมีสติมากพอที่จะโบกมือไล่หนุ่มๆ เหล่านั้น ในแสงสลัวที่กะพริบตามจังหวะดนตรีทำให้คานันต้องเพ่งสายตามากขึ้นเมื่อรู้สึกคุ้นเคยกับใบหน้ารูปไข่และผมยาวหยักศกของเธอ “ให้ตายเถอะ!!!” หญิงสาวรู้สึกรำคาญผู้ชายมากหน้าหลายตาที่พยายามเข้ามาขายขนมจีบ วันนี้...คืนนี้...เธอจะเมาให้ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง เธอจะไม่สนใจใครอีกแล้ว นี่มันครั้งที่เท่าไหร่กันนะ ครบ 12 พอดีเลยใช่ไหม ตั้งแต่เกิดมาจนเป็นตัวเป็นตนอายุ 24 ปีเต็มอย่างนี้ เธออกหักไปตั้ง 12 ครั้ง! เธอกับความรักดูเหมือนจะไม่เข้าคู่กันเลยสักนิด ผิดหวังมาตั้งแต่เป็นนักเรียนอนุบาล 1 จนกระทั่งขณะนี้ อุตส่าห์คิดว่าคนนี้คงล้างอาถรรพ์ได้สำเร็จแต่ก็แห้วรับประทานอีกแล้ว ทำไมนะ ทำไม ทั้งๆที่ที่เธอก็ไม่ได้หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่เสียหน่อย รูปร่างออกจะเป็นที่ใฝ่ฝันของผู้ชายแม้กระทั่งสาวหล่อทั้งหลายก็ยังมาจีบ แต่ทำไมคนที่เธอรักถึงคบกันได้ไม่นานทุกทีไป คิดถึงตอนนี้หญิงสาวก็อยากร้องไห้ แต่ความเป็นคนใจแข็งไม่ยอมให้ใครเห็นความอ่อนแอของตัวเองได้ง่ายๆ ทำให้เธอเลือกที่จะยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม แล้วใบหน้างามก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา เมื่อเธอนึกถึงการใส่ชุดสวยเป็นเพื่อนเจ้าสาว เธอได้ทำหน้าที่นี่ถึงสามครั้งแต่ไม่มีครั้งไหนประทับใจเท่ากับงานแต่งงานของเพื่อนรักที่ผ่านมาเมื่อครึ่งปีก่อน พิธีแต่งงานตามธรรมเนียมอาหรับ เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าวันที่จำใจพา ‘ลูกค้า’ รายหนึ่งที่ติดใจฝีไม้ลายมือของเพื่อนและทาบทามให้ไปทำงานเป็นกรณีส่วนตัวครั้งนั้น จะเปลี่ยนแปลงชีวิตเพื่อนรักทั้งชีวิตเมื่อครั้งที่เธอพาชายคนนั้นไปหาเพื่อนรักเธอหวาดกลัวชายอาหรับหน้าตาดุดันแต่เพื่อนก็ยังใจเย็นที่จะพูดคุยด้วยมารยาท เธอต้องเคารพการตัดสินใจของเพื่อนการเดินทางใกล้เพื่อไปทำงานครั้งนั้นของเพื่อนรักทำให้เธอมีโอกาสได้ไปเยือนดินแดนฟ้าจรดทราย หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาเพียงลำพังและไม่สนใจใครที่เข้ามา เวลาอย่างนี้เธอควรโศกเศร้าให้โชคชะตาใช่ไหม? ทำไมเธอยังยิ้มอยู่ได้นะ เธออยากจะหาที่สักที่เพื่อปลดปล่อยอารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ข้างในถึงได้มาดื่มเพียงลำพังในร้านที่ไม่คุ้นเคยอย่างนี้ ทว่าเธอกลับยิ้มให้ความรักของเพื่อน เธอรอจะพบหน้าหลานที่เพื่อนรักสัญญาว่าอายุครบขวบปีแล้วจะพามาเยี่ยมเยือนที่เมืองไทย ชีวิตเธอก็ประหลาดอย่างนี้ เธอประสบความสำเร็จจากธุรกิจสปาและนวดแผนโบราณโดยเฉพาะลูกค้าชาวต่างชาติ ก็เพราะเพื่อนรักนั้นแหละทำให้เธอต้อนรับลูกค้าแทบไม่ทัน ต้องขยายกิจการให้ใหญ่ขึ้นเพื่อรองรับลูกค้าที่มาใช้บริการ แต่เธอไม่เคยมีความคิดจะขยายสาขาแม้ว่าจะมีชักชวนและอยากร่วมทุน ‘สปารุ้งงาม’ ที่บุกเบิกมานี่ก็พอแล้ว ธุรกิจนี้เป็นการเริ่มต้นของแม่ของเธอ หลังจากที่แม่หย่าร้างจากพ่อได้สองปี-หลังจากแม่ฟื้นจากน้ำตาและทำใจยอมรับว่าพ่อมีผู้ใหญ่ใหม่จริงๆ ไม่หวนกลับมาหาคนที่เคยทุกข์และสุขร่วมกัน แม่ซึ่งเคยมีฝีมือนวดกดจุดก็ไปเรียนเพิ่มเติมและใช้เงินก้อนสุดท้ายปรับปรุงบ้านตัวเองเป็นร้านนวดแผนโบราณ เธอซึ่งมีแววแม่ค้ามาตั้งแต่เด็กก็ช่วยงานของแม่ด้วยความสนุกสานและค่อยๆ ปรับเปลี่ยนและตบแต่งร้านใหม่จนกลายเป็นสปาและนวดแผนโบราณ จนกลายเป็นร้านสปาที่มีลูกค้าแน่นร้านในปัจจุบัน ‘รุ้งงามสปา’ ไม่ใช่เป็นเพียงร้านสปาและนวดแผนโบราณเท่านั้น เป็นมากกว่าแหล่งรายได้ที่ทำให้เธอได้ไปเรียนโรงเรียนดีๆ และมหาวิทยาลัยเอกชน แต่เป็นสถานที่ที่แม่เริ่มต้นชีวิตใหม่ แม่นำพาหญิงสาวที่ไม่มีงานทำหรือประสบชะตากรรมเดียวกันมาทำงานด้วยกัน “การทำงานทำให้เรารู้สึกว่าตัวเองมีค่า” เธอจำได้ว่าแม่พูดอย่างนั้น...ที่นี่จึงเป็นเหมือนสถานบำบัดจิตใจของคนด้วย เบียร์ขวดที่เท่าไหร่แล้วนะ? หญิงสาวถามตัวเองในใจและคิดว่าถ้ามากไปกว่านี้เธอคงหอบหิ้วเอาร่างกายกลับบ้านไม่ไหวแน่ มือเรียวยกขึ้นเรียกเรียกเด็กเสิร์ฟมาเช็คบิล แต่มีมือใหญ่มาจับข้อมือของเธอไว้ก่อน “จะรีบกลับแล้วหรือครับ ยังไม่ดึกเท่าไหร่เลย” ผู้ชายแปลกหน้าที่มั่นใจในเสน่ห์ของตัวเอง ขณะที่ปากขยับพูดมือของเขาก็ไต่มาตามท่อนแขนเนียนนุ่มที่โผล่พ้นแขนเสื้อของเธอ “มันเรื่องของฉันเกี่ยวอะไรกับคุณ” “โธ่! อย่าพูดจาตัดเยื่อใยขนาดนั้นซิครับ ผมอยากเกี่ยวกับคุณอยู่นะ” ชายหนุ่มตากรุ้มกริ่มเขาพยายามจะโอบกอดร่างที่อ่อนปวกเปียก “ปล่อยนะ!” ครั้งนี้เธอรู้สึกตกที่นั่งลำบากเข้าให้แล้ว ร่างกายไม่สามารถขยับได้ตามต้องการไร้เรี่ยวแรงที่จะขัดขืน ในสติที่พร่าเลือนเธอรู้สึกว่าร่างที่รวบไว้ในอ้อมอกที่รังเกียจ! “ปล่อยผู้หญิงคนนี้เถอะ” น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยแทรกเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มในร้าน “เรื่องอะไรวะกูเจอผู้หญิงคนนี้ก่อน” จากผู้ชายมาดอ่อนหวานกลายเป็นซาตานทันที “ก็ไม่เรื่องอะไรหรอกครับ” คานันถอนหายใจหนักๆ “ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่คุณจะหิ้วไปได้ง่ายๆแบบนี้” ‘ก็เจ้าหล่อนเป็นถึงพระสหายของพระชายา จะปล่อยเลยตามเลยทำไม่รู้ไม่ชี้ได้ยังไงกัน’ “อย่ามาสอดเรื่องผัวเมีย!” “เท่าที่รู้ผู้หญิงคนนี้ยังไม่ได้แต่งงานนะครับ” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจ ก็เธอคนนี้เป็นเพื่อนรักของพระชายาถ้าเกิดแต่งงานแล้วมีหรือพระชายาจะไม่ร่วมงานแต่งงาน “มึงจะสอดรู้มากไปแล้ว!” ชายหนุ่มหงุดหงิดจนขว้างหมัดใส่แต่อีกฝ่ายกลับหลบได้หน้าตาเฉย เขาหลบอีกหลายหมัดก่อนจะเป็นฝ่ายยกมือใหญ่กางออกรับหมัดไว้ในอุ้งมือแล้วออกแรงบีบอย่างแรงจนอีกฝ่ายทำหน้าเหยเกออกมา ผู้คนในร้านต่างมุงดูอย่าสนใจกว่าดนตรีที่เล่นสดในร้านเสียอีก “อยากได้ก็เอาไปเลย!!!” คานันถอนหายใจหนักๆ เขาเป็นผู้ชายก็จริงแต่ไม่เคยทำตัวไม่ให้เกียรติผู้หญิงขนาดนี้ เมื่อไม่มีใครกล้าสอดเท้าเข้ามายุ่ง เขาเรียกเก็บเงินทั้งสองโต๊ะแล้วให้พนักงานเรียกแท็กซี่ให้ เขาพยุงร่างเนียนนุ่มออกมาหน้าร้านด้วยความหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะกลายเป็นกลองรบ “บ้านคุณอยู่ไหนครับคุณแป๋ม” เขาถามซ้ำหลายครั้งแต่ดูเหมือนหญิงสาวจะไร้สติแล้ว ร่างอิ่มที่แสนเย้ายวนอ่อนปวกเปียกราวขี้ผึ้งรนไฟ “จะไปไหนดีครับ” พนักงานในผับถามเมื่อเรียกแท็กซี่ให้เรียบร้อยแล้ว “ไปโรงแรม...” เขาเอ่ยชื่อโรงแรมหรูที่พักอยู่ใจกลางเมือง เอาเถอะ! เขามาเมืองไทยบ่อยก็จริง และเคยเจอพระสหายของพระชายาถึงสองครั้งแต่เขาก็ไม่รู้ว่าเธอพักอยู่ที่ไหน สายตาคนขับแท็กซี่มองผ่านกระจกส่องหลังแล้วยิ้มที่มุมปาก คานันไม่ชอบสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เลยแต่ที่นี่ไม่ใช่ประเทศของเขาจะทำอะไรไปก็ไม่ใช่ที่ และนี่เป็นเรื่องส่วนตัวไม่ควรให้เป็นเรื่องระดับประเทศ เขาถอนหายใจหนักๆ อีกครั้งเมื่อศีรษะได้รูปเอนซบบ่าของเขา ลมหายใจอุ่นๆ ผสานกลิ่นหอมอ่อนๆ ทำให้อารมณ์ของเขาปั่นป่วนจนเริ่มจะหายใจอึดอัด “คุณทำให้ผมย่ำแย่แล้วนะคุณเปรมวดี”.