ตลอดระยะทางที่ขับรถจากใจกลางกรุงเทพฯ จนมาถึงบ้านเกิดของเปรมวดีใช้เวลาราวสามชั่วโมงเศษ แม้จะไม่ไกลเมืองหลวงนักแต่หญิงสาวก็ไม่ยอมให้หนุ่มอาหรับเป็นพลขับแม้ว่าเขาจะอาสาก็ตามที
“ฉันไม่ไว้ใจพวกที่ขับรถยุโรป”
“ผมขับรถพวงมาลัยขวาได้นะ”
คานันหัวเราะในลำคอ เขายอมรับว่าการนั่งเฉยๆ มีคนขับรถให้ย่อมสบายกว่าการเป็นฝ่ายควบคุมรถเสียเอง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อยากเอาเปรียบหญิงสาวให้เป็นฝ่ายขับรถคนเดียวเพียงเพราะเธอระแวงว่าเขาจะไม่รู้กฎจราจรของคนเอเชีย
“เดี๋ยวถึงเวลาขอความช่วยเหลือแล้วฉันจะบอกคุณเองแหละ” เปรมวดีทำจมูกย่นเธอเสียเวลากว่าจะฝ่าการจราจรจากกรุงเทพฯ อยู่เกือบหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ แต่เมื่อออกมาชานเมืองได้สำเร็จการเดินทางผ่อนคลายมากขึ้น
“ผมจะรอให้คุณใช้งานนะครับ”
“เอ่อ! ถ้าถึงบ้านฉันแล้วห้ามทำตัวสนิทสนมกับฉันนะ!”
“ยังไงครับ” คานันทำหน้างงกับคำพูดของหญิงสาว
“ก็...” เปรมวดีอ้ำอึ้งพยายามหาคำอธ
