แม้ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามาหาทำไม แต่มีสัญชาตญาณของความรู้สึกบางอย่างในตัวกำลังร้องบอก มันรัวและเร็วเกินกว่าที่เธอจะควบคุมได้ ญานิศารู้สึกชัดเจนถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่เปลี่ยนไปจนต้องบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ ระหว่างมองตัวเลขบนแผงบอกลำดับชั้นในลิฟต์เคลื่อนลงมาจากชั้นสิบ อีกไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำเธอจะได้เจอเขา ได้เห็นหน้าเขา คนที่บอกหัวใจไม่ให้คิดถึง แต่ก็แอบคิดถึงอยู่ทุกวัน
“อาจารย์คะ” เสียงจากด้านหลัง เรียกให้คนกำลังยืนพิงประตูรถหันกลับไปมอง
เธอยกมือไหว้ แต่เขาไม่ได้ยกมือขึ้นรับไหว้ ไม่แม้กระทั่งพยักหน้ารับ ดลวัฒน์เก็บโทรศัพท์มือถือที่เปิดเช็คอีเมลฆ่าเวลาใส่ลงกระเป๋ากางเกงแล้วเดินมาหาสาวน้อย
“ทำอะไรอยู่ ปล่อยให้ผมรอตั้งนาน”
เหมือนอาจารย์กำลังต่อว่า แต่โทนเสียงเนื้อเสียงที่เขาใช้แม้ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองหน้าตรงๆ แต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกว่ามันดุเหมือนคำพูดเลยสักนิด
“เอ่อ คือ ข
