“ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไร อยากถามอะไรผมอีกไหม แต่เตรียมใจไว้หน่อยนะกับคำตอบที่จะได้รับ”
นี่เธอต้องกลับไปคิดใหม่หมดเลยหรือเปล่ากับคำพูดและการกระทำทุกอย่างของอาจารย์ดลวัฒน์ว่ามันชวนให้คิดไปในทางตรงข้ามขนาดไหน
เพราะเชื่อในความเคร่งขรึมตอนเป็นอาจารย์ ญานิศาเลยไม่ทันคิดว่าที่เขาถามชื่อเพราะอยากรู้จัก ถ้าอย่างนั้น ‘ของฝากคนไข้’ ก็คงไม่ได้มาจากที่ไหนไกลนอกจากเขาเดินเข้าไปซื้อที่เซเว่นแล้วเอามาหลอกสินะ ที่มาบังคับให้เธอนั่งตากยุงอยู่รอตั้งตีหนึ่งตีสองก็เพราะเป็นห่วงจะมาส่ง นี่เธอเริ่มรับไม่ได้แล้วนะกับคำตอบที่เขาพูดมาได้หน้าตายว่าที่ตามมาช่วยเธอทันวันนั้นเพราะยังไม่สบายใจที่เห็นหน้าหงอยๆ เรื่องแม่ของเธอเลยมารอดูอยู่ที่หอพักตั้งแต่เลิกงาน แล้วตลอดหนึ่งเทอมที่เธอไม่ได้เจอหน้าเขา ก็ใช่ว่าเขาจะไม่ได้เห็นหน้าเธอ เพราะเขาก็แอบมาดูอยู่บ่อยๆ
“อาจารย์รู้ไหมคะว่าตัวเองน่ากลัวชะมัด” นี่ถ้าไม่ได้รู้เช่นเห็น
