ปลายทางแห่งรัก

ตอนที่3

รถสปอร์ตคันหรูที่มีขายอยู่ในประเทศเพียงไม่กี่คันขับเคลื่อนเข้ามาในอาณาเขตของคฤหาสน์หลังใหญ่ สองข้างทางตกแต่งด้วยไฟประดับสวยงามตระการตา มีบ่อน้ำพุขนาดใหญ่จัดวางตกแต่งไว้ตรงบริเวณด้านหน้า สองขาก้าวลงจากรถหลังจากที่ขับเข้ามาจอด ใบหน้างดงามราวกับดั่งรูปปั้นอมยิ้มอย่างมีความสุขกับค่ำคืนพิเศษที่ได้ไปสวีทหวานกับแฟนสาวที่คบหากันมานานตั้งหลายปี

"ยิ้มปากกว้างขนาดนี้ คงไปหามันมาสินะ"เมื่อเดินพ้นผ่านประตูหน้าบ้าน เสียงเรียบนิ่งติดไม่พอใจก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ปฐพีถอนหายใจก่อนจะหมุนตัวไปหาผู้เป็นแม่ที่ยืนกอดอกอยู่ด้านหลัง

"คุณแม่ยังไม่นอนอีกเหรอครับ"

"เหอะ แม่คงนอนไม่หลับหรอกนะดิน ถ้าลูกยังเที่ยวไปคลุกคลีกับผู้หญิงไม่มีอะไรดีอย่างนางนั่น"เธอไม่เข้าใจลูกชายเพียงคนเดียวเอาเสียเลย ทั้งที่มีผู้หญิงมากมายที่เหมาะสมกับลูกชาย ไม่ว่าจะเป็นทั้งหน้าตา การศึกษา ชาติตระกูล แต่ไม่รู้ทำไมลูกชายของเธอจึงไปคว้าใครเอามาเป็นคนรักก็ไม่รู้ มองดูก็รู้ว่าหวังจะปอกลอกลูกชายของเธอ

"ทำไมครับแม่ ทำไมแม่ถึงจงเกลียดจงชังฟ้านักหนา แค่ฟ้าไม่ได้มีฐานะเหมือนกับเราแค่นั้นหรอกครับ"

"ใช่ แม่ไม่ชอบมัน มันไม่มีอะไรเหมาะสมกับลูกเลยสักนิดดิน จนก็จน มันไม่สามารถทำให้ชีวิตของลูกดีขึ้นถ้าลูกยังขืนคบกับมันต่อไป"ปฐพีมองหน้าของผู้เป็นแม่ด้วยสายตาปวดร้าว ตั้งแต่ที่เขาเกิดมาผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแม่คนนี้คอยเอาแต่ขีดเส้นให้เขาเดินไปตามทางที่ท่านวางเอาไว้ ตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่เขาไม่เคยมีชีวิตอิสระเหมือนกับคนอื่น ๆ

"แต่ผมรักเธอ"

"รักเหรอ?" ผู้เป็นมารดาแค่นหัวเราะออกมาอย่างหยามหยัน บุตรชายของเธอใช้คำว่ารักกับยัยเด็กผู้หญิงต่ำต้อยอย่างนั้นเหรอ

"ใช่เรารักกัน"

"ผู้หญิงที่เพียบพร้อมร่ำรวยฐานะเท่ากันกับเราทำไมลูกถึงไม่เลือก ทำไมลูกต้องเลือกกรวดแทนที่จะเลือกเพชร เลือกกรวดที่มันไม่คู่ควรกับผู้ชายอย่างลูกเลยแม้แต่น้อย" รจนาแผดเสียงดังลั่นพร้อมกับกำหมัดแน่นอย่างโกรธจัดมองบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยความไม่พอใจ

"เพราะคำว่ารักไงผมรักเธอผมไม่สนความเหมาะสมหรือความเท่าเทียม ผมรู้แค่ว่าผมรัก ผมอยู่กับเธอแล้วผมมีความสุข"ความสุขที่ตั้งแต่เล็กเขาไม่เคยได้รับจากผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ เพราะยามตื่นนอนมาทุกเช้าก็ไร้แม้แต่เงาของผู้เป็นแม่ มีแต่พ่อที่มักจะนั่งทานข้าวเช้ากับเขา และคอยไปรับไปส่งเขาที่โรงเรียนก่อนที่จะไปทำงานและรับกลับบ้านในเวลาเย็น ส่วนแม่ของเขานั้นก็เอาแต่ออกงานสมาคมกับพวกคุณหญิงคุณนาย มัวแต่สนใจหน้าตาชื่อเสียงเกียรติยศของตัวเอง มากกว่าลูกแท้ ๆ ที่มักจะรออ้อมกอดของผู้เป็นแม่หลังจากที่กลับมาจากโรงเรียน บางครั้งเขาก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเห็นหน้าแม่ของตัวเองครั้งล่าสุดตอนไหน เพราะเมื่อเวลาเขาเข้านอนทีไรนั่นมันก็เป็นเวลาที่แม่ของเขากลับเข้าบ้าน

"เหอะ ความสุขอย่างนั้นเหรอ ความสุขจอมปลอมของลูกกับนางเด็กนั่นต่างหาก ยอมรับความจริงได้แล้วปฐพี ว่านางเด็กนั่นมันไม่เหมาะกับคนอย่างลูกเลยสักนิด"

"แล้วใครครับแม่ ผู้หญิงคนไหนที่จะมาคู่ควรกับคนอย่างผม แม่ช่วยบอกผมได้หรือเปล่าครับ"ปฐพีถามเสียฉุนขึ้นจมูก เขาไม่เข้าใจเลยว่าแค่เพียงอิงฟ้าไม่ได้ร่ำรวยแม่ของของเขาถึงต้องจงเกลียดจงชังกับเธอถึงเพียงนี้เชียวหรือ

"ก็หนูปารีณา ลูกสาวของ คุณทวีไงที่เหมาะสมกับลูก"

"แต่ผมไม่ได้รักเธอ"

"แต่หนู เอ๋ เธอรักลูกและเหมาะสมกับลูกทุกอย่าง"ไม่ว่าจะการศึกษาที่จบมาจากมหาลัยที่มีชื่อเสียงแถมยังคว้าเกียรตินิยมมาเป็นที่เชิดหน้าชูตาให้ครอบครัวอีก และไหนจะมีธุรกิจฟาร์มเลี้ยงไก่เป็นของตัวเอง โดยที่มีพ่อเป็น ส.ส. ขับรถเบนซ์คันหรู คนอย่างหนูปารีณานี่สิถึงจะเหมาะสมกับเป็นลูกสะใภ้ของเธอ

"แต่ถึงยังไงผมก็ไม่มีวันเลิกกับอิงฟ้าโดยเด็ดขาด เพราะผมรักเธอได้ยินไหมครับแม่ ผมรักอิงฟ้า"ปฐพีตะโกนเสียงลั่นก่อนที่จะหันหลังเดินขึ้นบันไดโดยที่ไม่ฟังเสียงตะโกนตามหลังของผู้เป็นแม่เลยสักนิด

"แม่ไม่ยอมให้ลูกรักกับนางเด็กชั้นต่ำนั่นหรอกนะ คนที่จะมาเป็นสะใภ้ของบ้านหลังนี้จะต้องเป็นหนูปารีณาเท่านั้น"ในเมื่อลูกไม่เชื่อฟังเห็นทีเธอคงจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อเขี่ยนางเด็กคนนั้นให้ออกไปจากชีวิตของลูกชายเธอ เธอจะไม่มีวันให้ลูกชายของเธอนั้นลงไปเกลือกกลั้วกับพวกชั้นต่ำแบบนั้นเด็ดขาด ไม่มีวัน