ลูส ลูเธอร์

1175 Words
ในคืนเดียวกันทางด้านลูส ที่กลับมายังคอนโดที่พักส่วนตัว รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของลูสตลอดเวลา ในขณะที่กำลังแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ โดยที่ในมือถือรูปของ อนาสตาเซีย เบนเน็ต  “นายแน่ใจเหรอครับ?...ไม่มีใครกล้ามีเรื่องกับคนตระกูลนี้...แปลกนะครับ ทั้งๆที่พวกเขาไม่มีประวัติเสียๆหายๆในทางไม่ดีมากกว่าห้าสิบปี...แต่กลับเป็นที่เกรงกลัวและเกรงใจ ของคนที่รู้จักพวกเขา...ไม่มีใครอยากเป็นศัตรูกับคนตระกูลนี้” ลูสย้อนคิดคำพูดของครูก้า เพราะเขาเองไม่ใช่ว่าจะไม่รู้กิตติศักดิ์เหล่าขุนพลของตระกูลนี้ เขาแค่ไม่เคยสนใจมาก่อน แต่เพียงได้เห็นอนาสตาเซียครั้งแรก เขาคงต้องเข้าถ้ำเสือเพื่อหวังลูกเสือที่ไม่ทิ้งลายความเป็นเสือสาวไว้เลย เพราะภาพการต่อสู้ของเธอยังฝังอยู่ในความทรงจำของเขามากพอๆกับความสดใสแต่ไม่ไร้สมองของเธอ “ก็อก ก็อก...คุณอา” ลูสกลับเข้าสู่ห้วงปัจจุบัน เมื่อเสียงเมแกนหลานสาววัยสิบเก้าเคาะเรียกอยู่หน้าห้องน้ำ “เมแกน...” ลูสที่สวมเสื้อคลุมอาบน้ำเดินออกมาจากห้องน้ำ  “คุณอาเป็นยังไงบ้าง?”เมแกนเอ่ยถามเรื่องที่ลูสถูกลอบดักทำร้าย “อาไม่เป็นไร...ว่าแต่เราเถอะมาหาอาค่ำมืดดึกดื่นแบบนี้ คิดว่าคนอย่างอา จะเป็นไรไปง่ายๆเหรอ”ลูสพูดพร้อมกับกุมศีรษะเล็กของหลานสาว “อารู้มั้ยคะว่าเป็นพวกไหน?” “อื้ม...อาไม่อยากให้เมแกนมาที่นี่บ่อยๆเข้าใจมั้ย...อาไม่อยากให้ศัตรูของเรารู้ว่าเราเป็นอาหลานกัน...เมแกนจะไม่ปลอดภัย” “ไม่รู้แน่นอน...อาดูสิ” เมแกนพูดพร้อมกับหมุนตัว เพราะเธอแต่งตัวเป็นเด็กหนุ่มที่มีหมวกเก็บผมยาวไว้ “เรานี้น่า!...ดื้อเป็นที่หนึ่งเลย...” “อา!…คืนนี้เมแกนนอนที่นี่นะ...พรุ่งนี้อาอยากทานอะไรเดี๋ยวเชฟมือหนึ่งจัดเต็ม...” “ก็ต้องแบบนั้น...ดึกแล้วอาไม่ให้กลับ...อะไรก็ได้...แต่พรุ่งนี้เราต้องกลับเข้าใจมั้ย”เมแกนยิ้มพร้อมทำความเคารพแบบที่ทหารเขาใช้กับผู้บังคับบัญชา “ได้ครับ” ลูสยิ้มให้กับเมแกนที่เป็นญาติเพียงคนเดียวของเขา ที่เขากลับไปรับเธอมาจากเมืองดับลินแห่งสาธารณรัฐไอร์แลนด์เมื่อหลายปีก่อนเมื่อพี่ชายเขาเสียชีวิตอย่างมีเงื่อนงำ ที่ถูกสร้างสถานการณ์ว่าเกิดการปล้นบ้าน พี่ชายของเขาหรือพ่อของเมแกนเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจที่มีความตรงไปตรงมา ลูสไม่เชื่อว่าจะเป็นการปล้นธรรมดา แต่คนที่รู้เรื่องดีที่สุดก็คือหลานสาวเขาคนนี้ที่ดูภายนอกเธอจะเข้มแข็ง สดใส ร่าเริง แต่เมื่อไหร่ที่ถามถึงพ่อของเธอ เมแกนจะเปลี่ยนเป็นอีกคนทันทีแบบหน้ามือเป็นหลังมือ และนั้นทำให้ลูสเชื่อว่าเมแกนเห็นคนที่ฆ่าพ่อของเธอ และเธอพยายามจะปิดกั้นความทรงจำภาพเหล่านั้น เพราะความทรงจำนั้นทำให้เธอร้องไห้แบบหยุดไม่ได้...สำหรับเมแกนแล้วลูสจึงเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เธอมีอยู่และดูจากความกังวลเมื่อเธอรู้ว่าเขาถูกลอบทำร้าย เป็นการบ่งบอกเขาอ้อมๆว่า เธอเมแกน ลูเธอร์ ไม่แข็งแรงและเข้มแข็งมากพอที่จะทนรับกับเรื่องที่ต้องสูญเสียใครไปอีกแล้ว “ทานอะไรมาเหรอยัง...ถ้างั้นไปนอนได้แล้ว” ลูสเอ่ยถามเมื่อได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าก็ออกคำสั่งต่อทันที “ฝันดีนะคะคุณอา” เมแกน ‘จุ๊บ’ แก้มลูสเบาๆ และขอตัวไปนอน ด้วยใบหน้าความโล่งใจและดีใจอย่างมาก ‘เวลาปัจจุบัน’ ลูส ลูเธอร์ที่เงยหน้าขึ้นมาหลังจากเสียงประตูปิดลงอีกครั้ง   และแน่ใจว่าในห้องแห่งนี้ที่ตัวเองถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่อยู่เพียงลำพัง เขาย้อนคิดไปเมื่อสามสิบหกชั่วโมงก่อน ที่เขาได้รับข้อความจากอนาสตาเซีย “รออยู่ที่ร้าน XXX...” ร้านอาหารที่ถัดจากโรงละครที่อนาสตาเซียเป็นนักแสดงอยู่ ห่างไปอีกสองบล็อค ร้านเล็กๆ ที่ตอนนั้นเขาคิดว่าข้อความนั้นมาจากอนาสตาเซียจริงๆไม่ได้คิดเอ๊ะ!ใจ ว่าเป็นการแฮกเข้าระบบจาก  อดัม เบนเน็ต พ่อของเธอนั้นเอง  ลูส มักจะอยู่ตามลำพังเหมือนคนธรรมดาทั่วไป แต่คนอย่างลูสไม่ง่ายที่จะไปปรากฎตัวตามสถานที่ต่างๆ ลูสเป็นคนระมัดระวังตัวเองตลอดเวลา แต่...ตั้งแต่ที่เขาได้เจอกับอนาสตาเซียคืนนั้น ความสนใจที่เขามีให้     อนาสตาเซียแน่นอนไม่ใช่แค่สนใจ รวมถึงความประทับใจในตัวเธออย่างมาก ทำให้ลูสเปลี่ยนวิถีของตัวเองไปทันที เพราะอนาสตาเซียไม่ใช่แค่    น่ามองน่ารักเพียงหน้าตาของเธอ เธอมีเสน่ห์ในแบบของเธอที่ดึงดูดสายตาและหัวใจของเขาได้อย่างรวดเร็ว ลูส เข้าชมการแสดงที่อนาสตาเซียร่วมแสดงด้วย เดอะมิวสิคัล (The Musical) ละครเวทีในรูปแบบละครเพลง ที่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยสนใจ แต่เพราะ อนาสตาเซีย ลูสให้คนของเขาเหมาการแสดงหนึ่งรอบที่มีเพียงคนไม่กี่คนได้ดูซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเขา ลูสจ่ายเงินก้อนใหญ่สำหรับรอบการแสดงพิเศษและแน่นอนต้องใหญ่มากๆ เพราะบรอดเวย์ (Broadway) ในนิวยอร์กไม่เล็กเลย  “อนาสตาเซีย เบนเน็ต...เราเจอกันอีกครั้งแล้วนะครับ” “…ใช่!…เพราะเป็นความตั้งใจของคุณ...และฉันไม่แปลกใจที่คุณรู้จักชื่อฉันจนได้” ลูส ยิ้มออกมา “ชื่อของคุณอยู่ในบอร์ดนักแสดง”  “ฉันดีใจที่คุณรู้จักฉันจากบอร์ดนักแสดงไม่ใช่ด้วยวิธีแบบอื่น” “เราเป็นเพื่อนกันได้มั้ย?” ลูส เลี่ยงที่จะตอกย้ำในเรื่องชื่อ “คุณไม่มีเพื่อนเหรอ?” ลูส ต้องยิ้มออกมาอีกครั้ง  “แล้วถ้าผมตอบว่าใช่ คุณจะกรุณาผมได้มั้ย?” อนาสตาเซียคิ้วขมวด ขณะเดียวกันกระเป๋าสะพายใบเล็กของเธอสั่นเมื่อโทรศัพท์ของเธอเตือนว่ามีสายเข้า มือเล็กเปิดกระเป๋าและหยิบออกมาดู ‘เอ็ดเวิร์ด’  “ฉันต้องกลับแล้ว...ลาก่อนนะคะ ลูส ลูเธอร์ และทางที่ดีเราอย่าเจอกันอีกเลย” อนาสตาเซียพูดจบและพยายามที่จะเดินออกไป เพราะ   เอ็ดเวิร์ดมารับเธอแล้ว “เชิญครับ...แต่ประโยคหลังผมอยากให้คุณลองทบทวนดูอีกครั้ง และดีใจมากที่คุณไม่ลืมผม” ลูส หลบทางให้เธอด้วยรอยยิ้มที่เขาไม่ปฎิเสธว่าแฝงและผสมเสน่ห์ในตัวเขาไปกับรอยยิ้มนั้นด้วย ลูส มองตามหลังอนาสตาเซียที่เดินไปตามทางออกโรงละคร ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้ม เพราะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายแน่นอนที่เขาจะได้เจอกับเธอ นางฟ้าในวงล้อมมาเฟีย
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD