นางฟ้ามาเฟีย

ลูส ลูเธอร์

ในคืนเดียวกันทางด้านลูส ที่กลับมายังคอนโดที่พักส่วนตัว รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของลูสตลอดเวลา ในขณะที่กำลังแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ โดยที่ในมือถือรูปของ อนาสตาเซีย เบนเน็ต 

“นายแน่ใจเหรอครับ?...ไม่มีใครกล้ามีเรื่องกับคนตระกูลนี้...แปลกนะครับ ทั้งๆที่พวกเขาไม่มีประวัติเสียๆหายๆในทางไม่ดีมากกว่าห้าสิบปี...แต่กลับเป็นที่เกรงกลัวและเกรงใจ ของคนที่รู้จักพวกเขา...ไม่มีใครอยากเป็นศัตรูกับคนตระกูลนี้” ลูสย้อนคิดคำพูดของครูก้า เพราะเขาเองไม่ใช่ว่าจะไม่รู้กิตติศักดิ์เหล่าขุนพลของตระกูลนี้ เขาแค่ไม่เคยสนใจมาก่อน แต่เพียงได้เห็นอนาสตาเซียครั้งแรก เขาคงต้องเข้าถ้ำเสือเพื่อหวังลูกเสือที่ไม่ทิ้งลายความเป็นเสือสาวไว้เลย เพราะภาพการต่อสู้ของเธอยังฝังอยู่ในความทรงจำของเขามากพอๆกับความสดใสแต่ไม่ไร้สมองของเธอ

“ก็อก ก็อก...คุณอา” ลูสกลับเข้าสู่ห้วงปัจจุบัน เมื่อเสียงเมแกนหลานสาววัยสิบเก้าเคาะเรียกอยู่หน้าห้องน้ำ

“เมแกน...” ลูสที่สวมเสื้อคลุมอาบน้ำเดินออกมาจากห้องน้ำ 

“คุณอาเป็นยังไงบ้าง?”เมแกนเอ่ยถามเรื่องที่ลูสถูกลอบดักทำร้าย

“อาไม่เป็นไร...ว่าแต่เราเถอะมาหาอาค่ำมืดดึกดื่นแบบนี้ คิดว่าคนอย่างอา จะเป็นไรไปง่ายๆเหรอ”ลูสพูดพร้อมกับกุมศีรษะเล็กของหลานสาว

“อารู้มั้ยคะว่าเป็นพวกไหน?”

“อื้ม...อาไม่อยากให้เมแกนมาที่นี่บ่อยๆเข้าใจมั้ย...อาไม่อยากให้ศัตรูของเรารู้ว่าเราเป็นอาหลานกัน...เมแกนจะไม่ปลอดภัย”

“ไม่รู้แน่นอน...อาดูสิ” เมแกนพูดพร้อมกับหมุนตัว เพราะเธอแต่งตัวเป็นเด็กหนุ่มที่มีหมวกเก็บผมยาวไว้

“เรานี้น่า!...ดื้อเป็นที่หนึ่งเลย...”

“อา!…คืนนี้เมแกนนอนที่นี่นะ...พรุ่งนี้อาอยากทานอะไรเดี๋ยวเชฟมือหนึ่งจัดเต็ม...”

“ก็ต้องแบบนั้น...ดึกแล้วอาไม่ให้กลับ...อะไรก็ได้...แต่พรุ่งนี้เราต้องกลับเข้าใจมั้ย”เมแกนยิ้มพร้อมทำความเคารพแบบที่ทหารเขาใช้กับผู้บังคับบัญชา

“ได้ครับ” ลูสยิ้มให้กับเมแกนที่เป็นญาติเพียงคนเดียวของเขา ที่เขากลับไปรับเธอมาจากเมืองดับลินแห่งสาธารณรัฐไอร์แลนด์เมื่อหลายปีก่อนเมื่อพี่ชายเขาเสียชีวิตอย่างมีเงื่อนงำ ที่ถูกสร้างสถานการณ์ว่าเกิดการปล้นบ้าน พี่ชายของเขาหรือพ่อของเมแกนเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจที่มีความตรงไปตรงมา ลูสไม่เชื่อว่าจะเป็นการปล้นธรรมดา แต่คนที่รู้เรื่องดีที่สุดก็คือหลานสาวเขาคนนี้ที่ดูภายนอกเธอจะเข้มแข็ง สดใส ร่าเริง แต่เมื่อไหร่ที่ถามถึงพ่อของเธอ เมแกนจะเปลี่ยนเป็นอีกคนทันทีแบบหน้ามือเป็นหลังมือ และนั้นทำให้ลูสเชื่อว่าเมแกนเห็นคนที่ฆ่าพ่อของเธอ และเธอพยายามจะปิดกั้นความทรงจำภาพเหล่านั้น เพราะความทรงจำนั้นทำให้เธอร้องไห้แบบหยุดไม่ได้...สำหรับเมแกนแล้วลูสจึงเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เธอมีอยู่และดูจากความกังวลเมื่อเธอรู้ว่าเขาถูกลอบทำร้าย เป็นการบ่งบอกเขาอ้อมๆว่า เธอเมแกน ลูเธอร์ ไม่แข็งแรงและเข้มแข็งมากพอที่จะทนรับกับเรื่องที่ต้องสูญเสียใครไปอีกแล้ว

“ทานอะไรมาเหรอยัง...ถ้างั้นไปนอนได้แล้ว” ลูสเอ่ยถามเมื่อได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าก็ออกคำสั่งต่อทันที

“ฝันดีนะคะคุณอา” เมแกน ‘จุ๊บ’ แก้มลูสเบาๆ และขอตัวไปนอน ด้วยใบหน้าความโล่งใจและดีใจอย่างมาก

‘เวลาปัจจุบัน’

ลูส ลูเธอร์ที่เงยหน้าขึ้นมาหลังจากเสียงประตูปิดลงอีกครั้ง   และแน่ใจว่าในห้องแห่งนี้ที่ตัวเองถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่อยู่เพียงลำพัง เขาย้อนคิดไปเมื่อสามสิบหกชั่วโมงก่อน ที่เขาได้รับข้อความจากอนาสตาเซีย

“รออยู่ที่ร้าน XXX...” ร้านอาหารที่ถัดจากโรงละครที่อนาสตาเซียเป็นนักแสดงอยู่ ห่างไปอีกสองบล็อค ร้านเล็กๆ ที่ตอนนั้นเขาคิดว่าข้อความนั้นมาจากอนาสตาเซียจริงๆไม่ได้คิดเอ๊ะ!ใจ ว่าเป็นการแฮกเข้าระบบจาก  อดัม เบนเน็ต พ่อของเธอนั้นเอง 

ลูส มักจะอยู่ตามลำพังเหมือนคนธรรมดาทั่วไป แต่คนอย่างลูสไม่ง่ายที่จะไปปรากฎตัวตามสถานที่ต่างๆ ลูสเป็นคนระมัดระวังตัวเองตลอดเวลา แต่...ตั้งแต่ที่เขาได้เจอกับอนาสตาเซียคืนนั้น ความสนใจที่เขามีให้     อนาสตาเซียแน่นอนไม่ใช่แค่สนใจ รวมถึงความประทับใจในตัวเธออย่างมาก ทำให้ลูสเปลี่ยนวิถีของตัวเองไปทันที เพราะอนาสตาเซียไม่ใช่แค่    น่ามองน่ารักเพียงหน้าตาของเธอ เธอมีเสน่ห์ในแบบของเธอที่ดึงดูดสายตาและหัวใจของเขาได้อย่างรวดเร็ว

ลูส เข้าชมการแสดงที่อนาสตาเซียร่วมแสดงด้วย เดอะมิวสิคัล (The Musical) ละครเวทีในรูปแบบละครเพลง ที่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยสนใจ แต่เพราะ อนาสตาเซีย ลูสให้คนของเขาเหมาการแสดงหนึ่งรอบที่มีเพียงคนไม่กี่คนได้ดูซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเขา ลูสจ่ายเงินก้อนใหญ่สำหรับรอบการแสดงพิเศษและแน่นอนต้องใหญ่มากๆ เพราะบรอดเวย์ (Broadway) ในนิวยอร์กไม่เล็กเลย 

“อนาสตาเซีย เบนเน็ต...เราเจอกันอีกครั้งแล้วนะครับ”

“…ใช่!…เพราะเป็นความตั้งใจของคุณ...และฉันไม่แปลกใจที่คุณรู้จักชื่อฉันจนได้” ลูส ยิ้มออกมา

“ชื่อของคุณอยู่ในบอร์ดนักแสดง” 

“ฉันดีใจที่คุณรู้จักฉันจากบอร์ดนักแสดงไม่ใช่ด้วยวิธีแบบอื่น”

“เราเป็นเพื่อนกันได้มั้ย?” ลูส เลี่ยงที่จะตอกย้ำในเรื่องชื่อ

“คุณไม่มีเพื่อนเหรอ?” ลูส ต้องยิ้มออกมาอีกครั้ง 

“แล้วถ้าผมตอบว่าใช่ คุณจะกรุณาผมได้มั้ย?” อนาสตาเซียคิ้วขมวด ขณะเดียวกันกระเป๋าสะพายใบเล็กของเธอสั่นเมื่อโทรศัพท์ของเธอเตือนว่ามีสายเข้า มือเล็กเปิดกระเป๋าและหยิบออกมาดู ‘เอ็ดเวิร์ด’ 

“ฉันต้องกลับแล้ว...ลาก่อนนะคะ ลูส ลูเธอร์ และทางที่ดีเราอย่าเจอกันอีกเลย” อนาสตาเซียพูดจบและพยายามที่จะเดินออกไป เพราะ   เอ็ดเวิร์ดมารับเธอแล้ว

“เชิญครับ...แต่ประโยคหลังผมอยากให้คุณลองทบทวนดูอีกครั้ง และดีใจมากที่คุณไม่ลืมผม” ลูส หลบทางให้เธอด้วยรอยยิ้มที่เขาไม่ปฎิเสธว่าแฝงและผสมเสน่ห์ในตัวเขาไปกับรอยยิ้มนั้นด้วย

ลูส มองตามหลังอนาสตาเซียที่เดินไปตามทางออกโรงละคร ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้ม เพราะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายแน่นอนที่เขาจะได้เจอกับเธอ นางฟ้าในวงล้อมมาเฟีย