นางฟ้ามาเฟีย

“แม่! แม่ค่ะ...แม่อยู่ไหน...อกาธาเห็นแม่มั้ย?...”อนาสตาเซียหรือแอนนี่ วิ่งทันทีหลังจากลงมาจากรถที่ไปรับเธอ ณ ท่าอากาศยานนานาชาติฟิลาเดลเฟีย “คุณน้ำ น่าจะอยู่ในทุ่งดอกไม้นะคะ” อกาธาตอบคำถามนายสาว        อนาสตาเซียเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็รีบวิ่งออกจากบ้านและมุ่งหน้าสู่ทุ่งดอกไม้ในอณาบริเวณบ้านของพ่อ พ่อที่เป็นหัวหน้าแก็งมาเฟียแห่งฟิลาเดลเฟีย อดัม เบนเน็ต นั้นเอง ฝีเท้าถูกเร่งให้เร็วขึ้น เมื่ออนาสตาเซียที่วิ่งมายังทุ่งดอกไม้เห็น   น้ำฟ้า เบนเน็ต แม่ของเธอ อย่างกับว่าถ้าเธอช้าเพียงนิด เรื่องร้ายที่กำลังดำเนินอยู่ตอนนี้อาจจะไม่ทันการ ที่เธอจะแก้ไขมันได้ “แม่!...” น้ำฟ้า หรือ นาวา หันไปตามเสียงเรียกที่เธอรู้ทันทีว่าเป็นใคร? “แอนนี่...”  “แม่!...” อนาสตาเซียที่วิ่งมาถึงตรงหน้าเข้ากอดแม่และหอมแก้มซ้ายขวาของแม่อย่างรวดเร็ว อย่างที่ทำเป็นประจำทุกครั้งที่เธอได้เจอกับแม่ เมื่อเธอต้องย้ายไปอยู่ที่นิวยอร์กเป็นส่วนใหญ่ “เกิดอะไรขึ้น...ใจเย็นๆก่อนลูก...” น้ำฟ้าเอ่ยเพียงแค่นั้น เธอก็รู้ทันทีว่าต้องมีเรื่องที่ไม่ปกติเกิดขึ้นแน่นอน “พ่อ!...แม่รู้มั้ยคะ...ว่าตอนนี้พ่ออยู่ไหน?” “เกิดอะไรขึ้น?” “ลูส ลูเธอร์ หายไปค่ะแม่...ต้องเป็นฝีมือพ่อแน่ๆ...” “ลูส ลูเธอร์ คนที่แอนนี่เคยเล่าให้แม่ฟัง...” อนาสตาเซียพยักหน้าพร้อมกับหายใจเข้าไปด้วย เพราะเธอยังคงเหนื่อยอยู่นั้นเอง “พ่อรู้เรื่องแล้วเหรอ?...ถึงว่า!!!เมื่อเช้ารีบออกไปตั้งแต่เช้า” “แม่เร็วๆเถอะค่ะ...หนูใจไม่ดีเลย...” “ใจเย็นๆก่อนแอนนี่...พ่อไม่ทำอะไรวู่วาม เดี๋ยวขอเวลาแม่คิดก่อนว่าจะทำอย่างไรดี?...” อนาสตาเซียมองหน้าน้ำฟ้า ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความหวังว่าเธอคงมาทันเวลา... “แม่คิดออกแล้ว...” น้ำฟ้าพูดเพียงแค่นั้น เธอก็ล้วงโทรศัพท์ออกมา กดหาและโทร.ออก ‘อกาธา’ ‘เซฟเฮ้าส์ ของตระกูลเบนเน็ต’ อดัม ยืนมองร่างไร้สติของลูส ลูเธอร์แขนทั้งสองถูกล่ามด้วยโซ่ไว้เหนือศีรษะ เท้าทั้งสองยืดตรงไร้พันธนาการ เจอาร์ยืนอยู่ด้านหลังเยื้องไป ยืนเงียบๆ รอคำสั่งจากอดัม “ผมเคยเจอ ลูส ลูเธอร์เมื่อสองปีก่อน ไม่อยากจะเชื่อว่าวันนี้ผมต้องมาเจอเขาอีกครั้งที่สภาพต่างกันอย่างฟ้ากับเหว” “นายจะถามก่อน หรือว่าจะปิดฉากลมหายใจเลยครับ” เจอาร์   วัยห้าสิบเอ็ด ที่ยังดูองอาจ แข็งแรง ไม่เข้ากับวัยที่มาถึงเลขห้าแล้ว  “ผมมีเหตุผลและให้โอกาสเสมอ”อดัมกับเจอาร์พูดคุยกันเพียงลำพังในห้องแห่งนั้น อาจไม่ทันสังเกตเห็นหัวคิ้วของเชลยที่ขมวดเข้าหากัน เมื่อลูสเริ่มรู้สึกตัว แต่เขาก็ไม่อาจเข้าใจสิ่งที่อดัมกับมือขวาคุยกัน เพราะทั้งสองไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษนั้นเอง ลูสที่พอทราบมาบ้างว่าอดัมมีภรรยาเป็นหญิงไทย ทั้งสองน่าจะใช้ภาษาไทยสื่อสารกัน Grrrrr Grrrrr เสียงเรียกของโทรศัพท์เจอาร์ดังขึ้น  “นาย ที่บ้านโทร.มาครับ” “หรือว่า....Grrrrr Grrrr” อดัมเอ่ยยังไม่ทันจบ โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น “เอ็ดเวิร์ด!....เข้าใจแล้ว” อดัมที่รับสายนั้น เอ่ยเรียกผู้ที่โทร.เข้ามาและเงียบ เพื่อฟังปลายสาย “อากาธา...แจ้งมาว่า คุณน้ำไม่ค่อยสบาย” อดัมยิ้มให้กับการรายงานของเจอาร์ “อนาสตาเซีย...กลับมาบ้าน” เจอาร์เลิกคิ้วและเข้าใจโดยทันที บุตรสาวของอดัมคงหนีกลับมา สาเหตุหลักก็คงเป็นเพราะผู้ชายตรงหน้าที่ยังไม่ได้สติ “แล้วเราจะกลับก่อนมั้ยครับ?” “ก็คงต้องอย่างนั้น...ผมก็อยากจะฟังเหมือนกันว่าแอนนี่จะว่าอย่างไร...ลงทุนหนีการคุ้มกันมาได้...กลับไปนิวยอร์กรอบนี้ เอ็ดเวิร์ดคงเตรียมการจัดการนางฟ้าแสนซนของเราเป็นแน่...” ‘ณ บ้าน ตระกูลเบนเน็ต’ “แอนนี่...มานั่งตรงนี้” น้ำฟ้าเอ่ยเตือนบุตรสาวที่เอาแต่เดินไปเดินมาด้วยความร้อนใจ “แม่ค่ะ...หนูคงไม่ช้าเกินไปนะคะ” “…พ่อไม่ใช่คนที่เห็นชีวิตของคนเป็นผักปลา...ใจเย็นๆ...และจำไว้ ถ้าพ่อกลับมา...แอนนี่ห้ามมีคำถามกับพ่อ...หน้าที่ลูกคือตอบคำถามพ่อเท่านั้น...” อนาสตาเซียพยักหน้าอย่างเข้าใจ คนที่รู้จักและเข้าใจพ่อของเธอที่สุดบนโลกนี้ก็คงมีแต่แม่เธอคนนี้เท่านั้น  “พ่อ!!!...” อนาสตาเซียวิ่งเข้าไปหาอดัมทันที พร้อมโอบกอดและหอมแก้มซ้ายขวา “วันนี้นางฟ้าของพ่อดูดีใจเป็นพิเศษกับการเจอพ่อครั้งนี้” อดัมแซวบุตรสาวและนั่งลงข้างๆน้ำฟ้า และยื่นหน้าไปหอมแก้มภรรยาสุดที่รัก  “พ่อคิดมากไปเหรอเปล่า...แอนนี่ไม่เจอพ่อเกือบเดือนแล้วนะคะ...ก็ต้องคิดถึงมากสิค่ะ...” “คิดถึงก็คิดถึง...คงมากเสียจนต้องหนีกลับมา...ทางโน้นวุ่นวาย   น่าดูเลยนะ...” อนาสตาเซียยิ้มเหวอๆ เพราะเธอหนีกลับมาจริงๆ กลับไปงานยากคงรอเธออยู่แน่นอน...ป่านนี้เอ็ดเวิร์ดจะโกรธเธอมากขนาดไหนนะ “มีอะไรจะบอกพ่อ ก็บอกมา...ลงทุนมาขอร้องแม่ให้เรียกพ่อกลับมาขนาดนี้...” “เอ่อ!...ลูเธอร์ คนที่อยู่กับพ่อตอนนี้ ลูกขอตัวเขากลับนิวยอร์กพร้อมกันเลยนะคะ...” อดัมเลิกคิ้วมองบุตรสาว และชำเลืองตาไปมองภรรยาสุดที่รักอย่างเข้าใจ... “แล้วสาเหตุที่เขาต้องมาอยู่กับพ่อตอนนี้ แอนนี่รู้เหตุผลมั้ย?” “พ่อค่ะ!...ลูส ลูเธอร์ เราพึ่งจะรู้จักกันยังไม่ถึงสองสัปดาห์เลยค่ะ...ลูกแค่ไม่อยากให้เขาต้องเดือดร้อนเพราะลูกเป็นสาเหตุ” “เมื่อก่อนพ่อไม่เคยเห็นแอนนี่สนใจใครก็ตาม ที่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับลูก...ปล่อยให้น้องๆเขาจัดการ ลูกก็ไม่เคยร้อนใจเพียงนี้...” “มันไม่เหมือนกันนะคะ...ก่อนหน้านั้นก็เป็นเพียงเพื่อนสถาบันเดียวกัน...น้องๆเขาก็แค่แกล้งแหย่เล่นที่มากกว่าที่คนอื่นเขาทำกันก็เท่านั้น...แต่ ลูเธอร์คนนี้ เขาไม่ใช่คนปกติเหมือนพวกนั้น...และอีกอย่าง เขายังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคะ...” “แต่เท่าที่พ่อรู้!...เขามาป้วนเปี้ยนใกล้นางฟ้าของพ่อมากเกินไปมั้ง...หรือว่าไม่ใช่” “พ่อ!...ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกนะคะ...ลูกไม่ได้คิดอะไรกับเขา...เขาก็แค่อยากจะตอบแทนบุญคุณลูกที่เคยช่วยเขาไว้ก็เท่านั้นเอง” “เขาบอกอย่างนั้นเหรอ?” อนาสตาเซียพยักหน้ารับ อดัมต้องยิ้มกับความไร้เดียงสาของบุตรสาว แต่จะว่าเธอก็ไม่ได้ เพราะนางฟ้าตนนี้ถูกล้อมกรอบด้วยเหล่าบรรดาน้องชายของเธอ อนาสตาเซียเป็นหลานสาวเพียงคนเดียวของคุณปู่พีทกับคุณย่าหนูนา ที่ทุกคนต่างก็หวงแหน