เชลยทรายทาสชีคเถื่อน

เชลยทรายทาสชีคเถื่อน ตอนที่ 12

อัฟฟานมองร่างน้อยที่ซุกซบหาเขาด้วยดวงตาเป็นประกายกล้า ความพึงพอใจปรากฏฉายชัดในดวงตาสีเหล็ก มือใหญ่ลูบโลมร่างเปลือยเปล่าแสนหวานที่แอบอิงร่างเขาอยู่ ริมฝีปากหอบแรงค่อยๆ ผ่อนปรนความเหนื่อยจากการกลืนกินอาหารหวานที่หายากในโลก เขายังชื่นชอบที่จะดูดกลืนขบเม้มเรือนกายสาวที่สะท้านทุกครั้งที่เขาลากปากร้อนๆ ไล้ผ่าน

ชีคหนุ่มสบถในใจเมื่อเขาเริ่มต้องการเธออีกครั้ง...เป็นความต้องการอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่คงเป็นการตะกละตะกลามนักที่จะกลืนกินเธอไม่หยุดแบบนี้ เพราะไม่เช่นนั้นเธอคงขาดใจไปเสียก่อน แล้วเขาก็จะหมดโอกาสได้เชยชิมแนบชิดสนิทเนื้อนวลนางได้อีก

ร่างสูงใหญ่ถอนใจหนักๆ ระงับความต้องการร้อนแรงทางร่างกายที่อยากเสพสมร่วมรักกับร่างที่หลับใหลไม่ได้สติ อ้อมแขนกำยำตัดใจนอนเคียงข้างกกกอดร่างน้อยแต่อวบอิ่มรัดรึง แสดงถึงความหวงแหนและเป็นเจ้าของตลอดไป...

“ป่านนี้ชีคอัฟฟานคงหลงเสน่ห์รตีจนถอนตัวไม่ขึ้น” โมฮัมหมัดยกน้ำชาขึ้นดื่มเมื่อสนทนากับผู้เป็นบิดา

“ชีคอัฟฟานไม่เคยหลงใหลอิสตรีใดง่ายๆ รตีไม่มีความอ่อนหวานเหมือนยูดา แต่พ่อกลับคิดว่านางจะทำให้ชีคอัฟฟานติดใจ”

ฮาฟิซที่รับฟังผู้เป็นนายคุยกัน เขาต้องลอบถอนใจหนักๆ ไม่รู้จะช่วยมาราตี... หญิงสาวที่รักดั่งน้องสาวแท้ๆ ได้เช่นไรกัน เหตุการณ์มันรวดเร็วมาก แล้วอับดุลอาซิก็คุมตัวนางไว้ตลอดกลัวจะหายไปดังเช่นซูไรดาอีก รวมถึงกองกำลังที่มารับตัวมาราตีจากวังหลวงคุ้มกันหนาแน่นเหมือนรู้ว่าถ้าไม่ทำเช่นนั้นตัวประกันจะหาย ครั้นจะให้เขายอมมอบซูไรดาหญิงสาวคนรักเพื่อถวายตัวแก่ชีคอัฟฟานเขาก็ทำไม่ได้ เลยได้แต่ขอโทษมาราตีอยู่ในใจ หากมีโอกาสเขาคงต้องขอโทษรวมถึงขอบคุณนางจากใจอีกครั้ง

“ยังไม่ได้ข่าวยูดาอีกเรอะ” อับดุลอาซิถามคนสนิทที่ยังยืนนิ่งไม่ยอมพูดจา

ฮาฟิซหลุดจากภวังค์ความคิดก่อนรายงานเสียงเรียบ

“ข้าให้คนออกตามหาจนทั่ว แต่ก็ไร้ร่องรอย”

“ส่งคนออกตามหาให้เจอ ยังไงก็ต้องพายูดากลับมาให้ได้ แล้วค่อยว่ากันอีกทีหนึ่งว่าจะทำยังไงต่อไป นางไม่น่าหนีไปแบบนี้เลยจริงๆ” อับดุลอาซิสั่งอย่างเหนื่อยหน่าย แต่ไร้วี่แววกังวลจนเกินเหตุเหมือนตอนที่รู้ว่าบุตรสาวหายตัวไป

“ขอรับท่านอาซิ” ฮาฟิซรับคำก่อนขอตัวจากไป

เขาให้ลูกน้องออกตามหาก็จริง แต่บางพื้นที่เขากับลูกน้องคนสนิทออกตามเอง จึงไม่มีใครพบตัวซูไรดา

“ยูดาหายตัวไปได้ยังไง ที่สำคัญไปกว่านั้น ลูกคิดว่านางต้องมีคนช่วยเหลือให้หนีไป เนื่องด้วยไม่ต้องการถวายตัวให้ชีคอัฟฟาน ลำพังเพียงนางคงไม่สามารถหนีไปคนเดียวได้”

โมฮัมหมัดตั้งข้อสังเกต เอ่ยออกมาเสียงเครียด ลอบมองบิดาซึ่งไม่ได้ทำท่าทางทุกข์ร้อนใจที่น้องสาวต่างมารดาหายไปเช่นนี้ จะไม่ให้น่าสงสัยอย่างไรเล่า

“ดีที่มีรตีไว้ถ่วงเวลา พ่อก็คิดอย่างเจ้า ว่ายูดาเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ จะหนีออกไปได้ยังไง พ่อไม่เชื่อว่าลำพังนางจะหนีออกไปเองได้” อับดุลอาซิเคาะนิ้วไปมา แต่คำพูดก็ยังเรื่อยๆ ไม่ร้อนใจจนกินไม่ได้นอนไม่หลับอย่างที่ควรจะเป็น

“ท่านพ่อสงสัยใคร” โมฮัมหมัดรีบถามบิดา ลอบสังเกตท่าน...ว่ากำลังคิดเช่นไรอยู่

“พ่อไม่ได้สงสัยใคร เพราะพ่อคิดว่าไม่มีใครกล้าทำ” อับดุลอาซิจิบน้ำชาด้วยสีหน้าขรึมเครียดพอสมควร แต่ในใจเขากำลังคิดบางอย่างโดยที่ยังไม่บอกให้บุตรชายล่วงรู้

“แต่ข้าสงสัยฮาฟิซ” โมฮัมหมัดโพล่งออกไป

“เหตุใดเจ้าถึงสงสัยเขาล่ะ” บิดาหยั่งเชิง มองหน้าบุตรชายนิ่งๆ

คำถามและสีหน้าของบิดายากนักที่เขาจะล่วงรู้ความคิด

“เพราะฮาฟิซมีใจให้ยูดา ข้าสังเกตมานานแล้ว แต่เพราะทั้งสองไม่ได้แสดงออกให้ใครเห็นมากนัก” โมฮัมหมัดเป็นคนช่างสังเกตอยู่พอควร

“เจ้ารู้รึ” อับดุลอาซิเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ไม่มีอะไรที่จะรอดพ้นสายตาของข้าไปได้” ชายหนุ่มตอบบิดาอย่างมั่นใจ

“อย่าเพิ่งไปปรักปรำใครเลย” อับดุลอาซิยกน้ำชาขึ้นจิบอีกครั้ง ด้วยกิริยาเรื่อยๆ หากคนภายนอกเห็นคงคิดว่ากำลังสนทนาเรื่องทั่วไป ไม่ใช่เรื่องบุตรสาวคนสำคัญหายตัวไปเช่นนี้

“ข้าไม่ได้ปรักปรำ หรือท่านพ่อไม่สังเกต”

“พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร” น้ำเสียงไม่ทุกข์ไม่ร้อนของบิดาเริ่มทำให้โมฮัมหมัดสงสัยมากยิ่งขึ้น

“ดูท่านพ่อจะไม่ทุกข์ร้อนที่น้องหายไป” เขาอดถามด้วยความสงสัยอีกไม่ได้

“น้องหายไปทั้งคน ทำไมพ่อจะไม่ทุกข์ร้อน แต่เพราะพ่อคิดว่าน้องคงปลอดภัยดี”

“ทำไมท่านพ่อคิดเช่นนั้นเล่า”

“ก็เจ้าบอกพ่อเองว่าสงสัยฮาฟิซ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ น้องเจ้าจะมีอันตรายรึ” คำถามของบิดาทำให้โมฮัมหมัดนิ่งเงียบ

“แสดงว่าท่านพ่อก็คิดแบบข้า” เขาสรุปเอาเช่นนั้น

“พ่อไม่ได้บอกว่าคิดแบบเจ้า” หัวหน้าเผ่าสูงวัยย้อนลูกชาย

“อ้าว... ท่านพ่อ” โมฮัมหมัดกระแทกลมหายใจเมื่อพูดกับบิดา คำพูดวกวนถามกลับไปกลับมาทำให้เขายากจะคาดเดาความคิด ทุกครั้งต้องรอให้ท่านเปิดเผยเอง เพราะถามมากก็รังแต่จะปวดหัวเสียเปล่าๆ

“เจ้าก็อย่าเคร่งเครียดไปเลย อย่างไรเสียทุกอย่างมันก็ย่อมมีจุดจบของมัน แม้อาจไม่สวยงาม หรือตามความคาดหมายของเราก็ตาม”

ได้ฟังเช่นนั้น... โมฮัมหมัดจึงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง

“ถ้ายูดากลับมา พ่อจะทำเช่นไรกับนาง” โมฮัมหมัดหยั่งเชิงถามบิดา

“พ่อยังไม่รู้ แต่ตอนนี้คงต้องรีบเร่งหาน้องให้เจอเสียก่อน หวังว่าชีคอัฟฟานคงไม่รู้ว่ารตีไม่ใช่ยูดา หากเป็นเช่นนั้นเราคงแย่ แล้วแผนการที่วางไว้ก็จะล้มเหลวไม่เป็นท่า” น้ำเสียงเรื่อยๆ แม้ไม่ได้แสดงถึงความร้อนใจ แต่ประโยคที่เอ่ยออกมาแสดงถึงความกลัดกลุ้มพอสมควร

“ข้าจะออกตามหาน้องอีกแรง ยังไงเสียก็ต้องได้ข่าวคราวบ้าง นางอาจไม่ได้อยู่ไกลจากเรา หากไม่มีคนคอยซุกซ่อนนางไว้ โดยปิดบังข่าวคราวทุกอย่าง เช่นไรเสียข้าคิดว่าต้องมีคนช่วยนางหนี ไม่เช่นนั้นฮาฟิซต้องอยู่ไม่สุขกว่านี้เป็นแน่ แต่นี่ฮาฟิซกลับนิ่งเงียบ ออกตามหาจริงแต่ไม่แสดงความร้อนรน ซึ่งผิดวิสัยเป็นที่สุด”

คำพูดของลูกชายทำให้หัวหน้าเผ่ากัวลานิ่งงันไปอีกครั้ง เขาคิดเช่นไรไม่มีใครหยั่งรู้ได้ แม้แต่บุตรชายอันเป็นที่รัก คิดถึงคำตักเตือนของการิงที่ให้เขาจัดการฆ่ายะห์นาและมาราตีเสียในครานั้น แต่เมื่อได้เห็นสายตาเด็กน้อยที่กำลังแบเบาะ เขานึกเอ็นดูมาราตีตั้งแต่นั้นมา จะฆ่าให้ตายเขาก็ทำไม่ได้ การิงจึงพูดประโยคหนึ่งกับเขาว่า…

“หากไม่ฆ่าเด็กคนนี้ให้ตาย ก็จงเลี้ยงนางให้ดี ให้นางรักท่านเหมือนพ่อบังเกิดเกล้า อนาคตข้างหน้าจะเป็นเช่นไร ท่านเป็นผู้เลือกแล้ว”

เขายังจำประโยคนี้ได้ดี รวมถึงความเสื่อมถอยของกัวลา เขาอยากประคับประคองให้มากที่สุด จนถึงวันนั้น หรือไม่ก็ฝืนชะตาให้มากที่สุด นี่

..กระมังที่บุตรชายบอกว่ามาราตีไม่มีวันขัดใจท่านพ่ออย่างเด็ดขาด

เขานึกย้อนไปถึงอดีต ตั้งแต่เล็กจนโต มาราตีไม่เคยทำเรื่องอันใดให้เขาทุกข์ร้อนใจ แม้จะเป็นเสี้ยนหนามสำคัญ เนื่องจากเป็นทายาทคนเดียวของพี่ชายที่ยังเหลืออยู่ แต่เพราะนางไม่ใช่ลูกชาย ไม่มีศักยภาพที่จะสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าเผ่า เขาจึงไม่คิดว่ามาราตีจะมีภัยกับเขาในอนาคต

... และหลังจากนั้นการิง ผู้เฒ่าคนสำคัญของเผ่าก็ไม่เคยเอ่ยถึงมาราตีให้เขาฟังอีก นอกจากเตือนเขาบางเรื่องที่ทำให้หนักใจ แต่เขายังฝืนชะตาทำให้กัวลาเรืองอำนาจมาได้จนถึงบัดนี้

“แล้วแต่เจ้า ตอนนี้เร่งฝึกซ้อมไพร่พลให้ดี เพราะคงอีกไม่นานสิ่งที่เสียไปคงกลับมาเป็นของเราอีกครั้ง และจะเป็นของเราตลอดไป” อับดุลอาซิมองสบตากับบุตรชายคนเดียว พร้อมยกน้ำชาขึ้นจิบ ดวงตาแข็งกร้าวขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงบังลังก์ของซาล ความจริงมันสมควรเป็นของรอมาลีผู้เป็นบิดา หากไม่เสียสละบังลังก์ให้เพื่อน ป่านนี้เขาคงได้ขึ้นครองราชย์เป็นชีคแห่งรัฐเล็กๆ ที่ร่ำรวยนี้ไปแล้ว และเขาก็จะฝืนคำทำนายของการิงให้สำเร็จให้ได้