เกมส์นี้มีรัก

งานหมั้น

ร้านเกม เจนเยี่ยม

พ่อนะพ่อไปรับปากคุณย่าของคุณกิจเขาทำไมกันนะ เรื่องหมั้นเนี้ยะอยู่ดีๆจะให้ฉันไปหมั้นกับเขานะหรอ ถามกันสักคำมั้ยแล้วนี่ทำไมถึงไม่คิดจะบอกฉันสักคำ เก็บเงียบไว้อยู่ได้หรือว่าพ่อมีคำตอบอยู่แล้วในใจ...

“พ่อ....พ่อ...มาคุยกับหนูให้รู้เรื่องเลยนะ”

“อารายย....เสียงดังเอะอะโวยวาย”

“พ่อ มานั่งนี่เลย...”

พ่อมองหน้าฉันอย่างงงๆ ไม่ต้องมาทำหน้าสงสัยเลย

“มีอะไร ทำไมต้องดูจริงจังขนาดนั้นด้วย”

“จริงจังสิคะ มากด้วย...”

ฉันนั่งลงตรงข้ามพ่อ

“อย่าบอกนะว่าเจนรู้เรื่องแล้ว...”

นั่นไงพ่อเดาถูกอีกว่าฉันรู้แล้ว

“ใช่หนุรู้เรื่องที่คุณย่าคุณกิจขอให้หนูหมั้นกับหลานชายเขา ...ทำไมคะพ่อทำไมพ่อไม่คิดจะบอกหนูสักคำ หรือว่าจริงๆแล้วพ่อมีคำตอบอยู่แล้วคะ...พ่อจะยกหนูให้กับเขาจริงๆหรอ...ไม่เอานะคะหนูไม่ยอม หนูไม่ได้รักเขา หนูไม่มีวันยอมหมั้นกับเขาเด็ดขาด”

ฉันโวยวายเสียงดังด้วยความไม่พอใจ

“ใจเย็นๆสิเจน...พ่อยังไม่ได้คิดว่าจะตอบตกลงเขาเลย พ่อว่าจะคุยกับลูกเรื่องนี้อยู่ ว่าทำไมอยู่ดีๆเขาถึงมาขอเจนกับพ่อ ...”

“หนูก็ไม่ทราบค่ะ แต่พ่อพูดจริงนะคะ พ่อจะไม่ยกหนูให้เขาจริงๆนะ ...”

“เจนไม่ได้รักเขาไม่ใช่หรอ พ่อไม่ยอมยกลูกของพ่อให้กับคนที่ลูกไม่รักหรอก ต่อให้เขาเอาปืนมาขู่พ่อ พ่อก็ไม่ยอม...”

ฉันยิ้มดีใจที่ได้ยินพ่อพูดแบบนี้ จึงเดินเข้าไปอ้อนพ่อ

“ขอบคุณนะคะพ่อ...ที่พ่อเข้าใจหนู พ่อไม่ต้องห่วงนะคะสามีของหนูจะต้องเป็นคนที่หนูเลือกแล้วว่าดีและต้องเป็นคนที่หนูรักเท่านั้น”

“ไม่รู้ว่าชาตินี้จะมีหรือเปล่า...”

“พ่ออ่าาา...”

พ่อนี่นะแซวลูกตัวเองได้ มันต้องมีสิผู้ชายที่รักฉันจริงๆ

“แล้วเรื่องที่คุณย่าคุณกิจเขารอคำตอบละคะ...?”

“พ่อจะเป็นคนให้คำตอบกับเขาเอง หนูยังไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น รอให้ถึงวันก่อนพ่อจะจัดการเอง.”

เกม The Toys

King: วันนี้มีเรื่องให้ปวดหัวอีกแล้ว เลยมาลงที่เกมดีกว่า

Winwin: เรื่องอะไรคะ ทำไมต้องมาลงเกมหนักขนาดนี่ด้วย นี่จัดการปีศาจจนหมดเกลี้ยงโดยไม่เสียอาวุธสักอัน

King: เรื่องคนที่ทำงานนะ แต่ก็รู้สึกดีขึ้นบ้างแล้วละ...

Win win: วินวิน ว่าพี่คิงต้องไปเจอเพื่อนร่วมงานที่ทำให้ปวดหัวแน่เลย อย่างนี้แหละคะคนมีหลายรูปแบบ วินวินยังเจอหัวหน้าจอมเผด็จการเลยคะ

King: จริงๆก็ไม่ใช่เพื่อนร่วมงานหรอก เป็นลูกน้องที่เพิ่งเข้ามาทำงานนะ แต่ไม่ค่อยชอบหน้าชอบพูดจากวนประสาท

Win win: ลูกน้องคนนี้คงจะสร้างความปวดหัวให้พี่คิงมากเลยนะคะ ถึงได้มาลงที่เกมเยอะแบบนี้

King: ว่าแต่ผมคุณเองก็เหมือนกันนะ เล่นยิงซอมบี้สะหมดเมืองเลย นี่เห็นหัวหน้าเป็นซอมบี้หรือเปล่าเนี้ยะ

Win win: 555 ใช่เลยค่ะ ยิงสมองเละทุกตัวเลย 555

King: น่ากลัวจริงๆ

ผมเล่นเกมออนไลน์ในคอมคุยแชทกับคนในเกมที่ใช้ชื่อว่า win win มาเกือบ 2 ปีแล้ว รู้แค่ว่าอายุน้อยกว่าผม แต่ไม่รู้อะไรที่มากกว่านั้นเพราะมันเป็นเกม ผมรู้สึกว่าการได้คุยกับเธอมันทำให้ผมสบายใจ ผมเคยอยากลองเจอหน้าเธอสักครั้งแต่ก็เปลี่ยนใจ การได้คุยกันแบบนี้ก็ดีแล้วถึงผมจะอยากรู้จักเธอมากกว่านี้ก็ตาม

วันรุ่งขึ้น

บริษัท S.P.K

ผมมาถึงบริษัทสายกว่าทุกวันเพราะเมื่อคืนนี้เล่นคุยกับวินวินในเกมดึกไปหน่อย กว่าจะมาถึงออฟฟิศก็จะเกือบ 9 โมงแล้ว แต่พอเดินมาถึงที่โต๊ะก็ไม่เห็นยับเด็กฝึกงานตัวแสบ หายไปไหนของเธอวะ

“ทำอะไร...?”

ผมเปิดประตูเข้ามาในห้อง เห็นเธอกำลังค้นอะไรสีกอย่างที่ชั้นวางเอกสาร

“ปะ ปะ เปล่าค่ะ...”

“เปล่าอะไรก็เห็นอยู่ เธอหาอะไร...?”

“หนูก็แค่เข้ามาช่วยจัดเอกสารเฉยๆไม่ได้จะหาอะไรสะหน่อย..คุณกิจมาแล้วงั้นหนูขอตัวนะคะ...อ่อ! กาแฟวางอยู่บนโต๊ะนะคะ แต่น่าจะเย็นหมดแล้วเพราะวันนี้คุณมาสายไปตั้ง 1 ชั่วโมง..”

ผมมองหน้าเธอที่พูดเน้นคำว่ามาสายใส่หน้าผม

“ฉันจะมาสายมาเร็วก็เรื่องของฉัน ฉันเป็นเจ้าของบริษัท เธอนั่นแหละห้ามมาสายแม้แต่วินาทีเดียวไม่งั้นฉันจะไม่ให้เธอผ่านการฝึกงาน...”

“โห...ใจร้าย คุณมาสายได้แต่พนักงานมาสายไม่ได้ เผด็จการที่สุด...”

ผมรู้สึกว่าคำพูดนี่มันคุ้นๆนะ เหมือนเคยได้ยินใครบ่นแบบนี้มาก่อน

“จะไปทำอะไรก็ไป แล้วต่อไปนี้ถ้าฉันไม่อยู่ในห้อง ห้ามเข้ามายุ่งอะไรกับของในห้องฉันเด็ดขาด.”

“ค๊า...”

เธอตอบเสียงดังฟังชัด คงจะประชดผมสินะยัยเด็กไม่มีสัมคารวะ

“เดี๋ยว...”

ก่อนที่ยัยนี่จะเดินสวนไป ผมก็นึกอะไรขึ้นมาได้สะก่อน

“มีอะไรคะ...?”

“เรื่องหมั้น...เธอพูดกับพ่อเธอหรือยัง”

“พูดแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงค่ะหนูกับคุณจะไม่ต้องหมั้นกันแน่นนอน พ่อหนูไม่ยอมยกหนูให้กับคนที่หนูไม่ได้รักหรอกค่ะ พรุ่งนี้พ่อหนูจะไปให้คำตอบคุณย่าคุณเอง...”

“ก็ดี ฉันจะได้สบายใจ...”

ช่วงพักเที่ยง

ผมออกมานอกห้องเพื่อออกไปทานข้าวแต่ไม่เจอยัยตัวแสบ หายไปไวจริงๆ

“เมื่อกี้เห็นน้องเจนที่ห้องอาหารนะ”

ผมได้ยินเหมือนเสียงคนคุยกัน จึงหยุดเดินแล้วแอบฟังก่อนว่าพวกเขาจะคุยอะไรกัน

“หรอวะ...เดี๋ยวกูไปซื้อขนมมาให้น้องเจนก่อน ไม่รู้ว่าน้องเจนชอบกินอะไร...”

“มึงก็ซื้อๆไปเหอะ น้องเขาน่าจะชอบกินหมดนั่นแหละ กูเห็นมีหนุ่มๆในแผนกคลีเอทีฟ เอาไปให้บ่อยๆน้องเขาก็รับทุกคน สงสัยจะกินได้หมด...”

“ก็น้องเขาเฟรนลี่นี่หว่า แถมยังน่ารักอีกด้วย”

“ไม่รู้ว่ามีแฟนหรือยัง...กูต้องรีบไปจีบละก่อนที่แผนกอื่นจะคาบไปแดก...”

“เออๆ รีบไปเลย...”

ผมเดินออกมาหลังจากมุมที่ยืนแอบฟังอยู่เมื่อทั้ง 2 คนเดินไปแล้ว

“รับขนมจากผู้ชายทุกคนที่เอามาให้ เรียกว่าเฟรนลี่หรอ...ฮึ”

ผมกลับมาจากทานข้าวก็เห็นยัยตัวแสบนั่งอยู่ที่โต๊ะแล้ว พร้อมกับขนมที่มีหลายถุงเต็มโต๊ะ คงจะมีคนซื้อมาให้สินะ ใช่สิเธอมันเป็นคนเฟรนลี่นี่...ฮึ

“ขนมที่เอามาให้ฉันเนี้ย ก็คงจะเป็นของไอ้ผู้ชายหน้าโง่ที่มาจีบเธอสินะ...”

ผมเดินเข้ามาในห้อง เห็นขนมที่อยู่ในจานวางอยู่บนโต๊ะ

“เลี่ยน...ฮึ”

ผมหยิบจานแล้วเทลงถังขยะจนหมด ไม่กินหรอกมันเลี่ยน ฮึ

......

1 สัปดาห์ผ่านไป

นี่ผ่านมาก็ 1 อาทิตย์แล้ววันที่พ่อนัดกับคุณย่าของคุณกิจไว้ โดยที่ไม่ยอมบอกฉันว่าพวกเขานัดกันที่ไหน วันนั้นฉันก็ไปทำงานตามปกติเพราะสบายใจได้ว่าพ่อไปคุยกับคุณย่าคุณกิจเพื่อบอกให้เขารู้ว่าฉันจะไม่มีทางหมั้นกับหลานชายเขา และพ่อก็เชื่อฉันเพราะพ่ออยากให้ฉันแต่งงานกับคนที่ฉันเลือกเท่านั้น ทุกคนดูปกติมากเพราะคงลืมเรื่องนี้ไปแล้ว และฉันก็ไม่ได้เจอหน้าคุณย่าของเขาเลยมาตั้งแต่วันนั้น

“พรุ่งนี้เช้าฉันคงเข้าบริษัทตอนบ่ายเลยนะ...”

“พอดีเลย่คะ หนูก็มีธุระไปกับคุณพ่อเหมือนกัน หนูเลยจะขอลาคุณช่วงเช้านะคะ”

“พอเห็นฉันไม่อยู่ ก็เอาเลยนะ...”

“ก็หนูมีธุระจริงๆนี่คะ พ่อหนูเขาอยากให้ไปช่วยดูที่นะคะ...”

“อืมๆ... แล้วก็รีบกลับมาให้ทันบ่ายโมงละ...”

“ค่ะ หนูจะรีบกลับมาให้ทันค่ะ”

.......

เวลา 7 โมงเช้า

เรือนไทยริมน้ำที่ถูกจัดอย่างสวยงามทั้งดอกไม้มากมายริบบิ้นสีชมพูในห้องอาหารเล็กๆ ผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับคุณย่า แล้ที่ตกใจไปกว่านั่นคือภายในห้องมีคนที่ผมไม่คาดคิดว่าจะได้มาเจอที่นี้

“คุณกิจ...”

“ยัยแสบ...”

“นี่มันอะไรกันคะ..?”

“งานหมั้นของพวกเธอทั้ง 2 คนไง”

“นักข่าวมาแล้วค่ะคุณท่าน เชิญทุกคนร่วมทำพิธีหมั้นระหว่างคุณศุภภิจ เจริญสุไพศาล และคุณเจนนารา พลเยี่ยมกันได้เลยค่ะ...”