“อะ! อือ! พี่หอก...อูว์! อา!"
หล่อนเป่าปากแรง ๆ ด้วยความอึดอัดระคนซ่านสยิวกลางกาย ยิ่งคนเหนือร่างเริ่มขยับเคลื่อนกายใหญ่ ยิ่งร้องครวญหนัก
“อะ! โอว์! พี่หอก...ยะ..อย่าทรมานเหมยแบบนี้ อูว์!"
หล่อนเกลียดตัวเองนักที่เผลอไผลไปกับชายหนุ่ม แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะร่างกายของเธอโหยหาไออุ่นของเขาเหลือเกิน เหมยอี้ก็ไม่เข้าใจว่าที่เป็นตอนนี้เพราะรักหรือเพราะหลงในรสวาทของบุรุษ ทุกอย่างต้องให้เวลาพิสูจน์ เพราะตอนนี้หล่อนเองก็ไม่รู้ใจตัวเองเช่นกัน สับสนจนยากจะแยกได้แล้วว่าอันไหนความรู้สึกหรือความต้องการ
“เรียกพี่ได้แล้วเหรอ? อะ! อือ! อา! รัดแน่นเหลือเกินเหมย อูว์!"
ถามสาวเจ้าด้วยความน้อยใจ พลางครางซ่านออกมาด้วยความทรมานแก่นกายที่ฝากฝังในร่างเล็ก ยิ่งขยับเคลื่อน เธอก็ยิ่งตอดรัดคลึงแน่น โอบกอดร่างเปลือยเปล่า ยกขึ้นมาแนบชิดเสียดสีกับอกแกร่งของตน
“จะเรียกไม่ระ..อูว์! อา! เรียกก็เรื่องของฉัน อะ! อ่อย!...พ
