Episode 3
1377 Words
Episode 3
"ปล่อยนะ ไอ้บ้า ทำอะไรของนาย!" ฉันร้องกรี๊ดออกมาอย่างเหลืออดเมื่อจู่ๆชินก็มาซุกไซร์ที่ซอกคอของฉัน นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาทำแบบนี้กับฉันจนฉันเริ่มกลัว ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ
"ทำไม โดนทำแค่นี้กลัวเหรอ? ฉันว่าเธอน่าจะคุ้นเคยกับผู้ชายนะ" ชินกระตุกยิม้ที่มุมปากพลางใช้สายตาคมเข้มจ้องมองใบหน้าหวานของฉัน พอยิ่งสบตากับเขาและได้มองเขาในระยะเท่านี้ทำให้ฉันเห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลของเขาอย่างชัดเจน
"ทำไมนายจะต้องแต่งเรื่องที่ฉันไปมั่วกับผู้ชาย ทั้งๆที่ฉันทำงานพิเศษจริงๆ?" ฉันถามด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างไม่เกรงกลัว ถึงแม้ว่าเขาจะซุกไซร์ตรงซอกคอของฉันแต่ตอนนี้ฉันก็นิ่งเฉยแล้วเพราะว่าฉันอยากจะรู้คำตอบเรื่องนี้มากกว่า
"ก็ไม่มีอะไรมาก แค่เห็นเธอสภาพนั้นแล้วตลกดี ฉันชอบ" เขาบอกก่อนจะใช้มือหนาลูบไล้ใบหน้าของฉันและฉันก็ปัดมันทิ้งด้วยความรังเกียจ
"แต่ฉันไม่ตลก นายกำลังทำให้ฉันไม่มีเงิน!"
"ทำไมเธอต้องอยากมีเงิน ทำงานอะไรแบบนั้นด้วยทั้งๆที่ถ้าเธออยู่บ้านนี้ต่อไปก็สบายแล้วแท้ๆ"
"อย่างนายจะไปเข้าใจอะไร นายไม่ใช่ฉัน วันๆนายเอาแต่แกล้งฉันจนไม่ทำอะไร คนแบบนายฉันแม่งโคตรเกลียดเลยว่ะ! ทั้งๆที่เมื่อก่อนนายไม่ได้แกล้งฉันแบบนี้แท้ๆ" ฉันบอกออกมาก่อนจะตัดสินใจใช้ขาเตะเข้าไปที่เป้ากางเกงของเขา
"โอ๊ย ยัยบ้า ทำเชี่ยไรของเธอวะ!" ชินร้องออกมาด้วยความเจ็บพร้อมกับนั่งลงพื้นด้วยความจุก และฉันก็รีบวิ่งหนีออกจากห้องทันที ขณะที่ฉันวิ่งออกมาจากห้องลงมาชั้นล่างฉันก็เห็นแม่ของชินนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก และเธอก็เหมือนจะเห็นฉันแล้ว
"ปลอยฝน ป้ามีเรื่องจะคุยด้วย!" เสียงแหลมใสของป้าฉันเอ่ยดัง ฉันที่กำลังจะเดินหนีก็ถึงกับหยุดเดินเมื่อได้ยินประโยคถัดไป
"ป้าก็ไม่อยากจะทำแบบนี้หรอกนะ แต่เงินเก็บในธนาคารทั้งหมดของแกตอนนี้ป้ายึดไว้หมดแล้ว ที่ป้าทำแบบนี้ก็ไม่อยากจะทำหรอกนะ แต่เพราะเห็นแกไม่สำนึกที่พูดไม่ดีกับป้าป้าเลยต้องใช้วิธีนี้" ป้าของฉันเอ่ยขึ้นอย่างสบายใจเฉิบก่อนจะหยิบสมุดบัญชีฉันขึ้นมา
"ไหนบอกว่าไปทำงานพิเศษบ่อยๆทำไมเงินเก็บถึงมีแค่นี้ละเนี่ย ไม่ใช่ว่าไปมั่วกับผู้ชายทุกวันจนกลับบ้านดึกดื่นเหรอ" ป้าของฉันก็ยังคงพูดคำดูถูกแบบนั้นออกมา
"ป้าจะเอาแบบนี้ใช่ไหมคะ จะเอาทุกอย่างจากหนูไปแบบนี้ ขนาดเงินเก็บเล็กน้อยยังเอาของหนูไป... หนูตัดสินใจแล้วค่ะว่าจะไม่อยู่บ้านหลังนี้ต่อไปอีกแล้ว ลาก่อนค่ะ" ฉันบอกออกมาก่อนจะเดินไปดึงสมุดบัญชีในมือป้าและฉีกมันจนเป็นเศษกระดาษไร้มูลค่า จากนั้นฉันก็เดินหันหลังหนีทันที
"นี่ปลอยฝน นับวันเธอจะเอาใหญ่แล้วนะ!" ป้าโกรธมากที่ฉันเดินไปดึงของจากมือเธอ
"หนูจะไม่มีวันมาเหยียบบ้านหลังนี้อีก และป้ามันก็แค่มนุษย์ป้าน่าโง่ จำใส่หัวไว้ด้วยนะคะ!"
"ฉันไม่ให้เธอไป เธอจะไปจากบ้านหลังนี้ไม่ได้!" จู่ๆชินก็มาขวางฉันหน้าประตูบ้าน นี่เขายังไม่เข็ดอีกเหรอที่ฉันทำแบบนั้นกับเขาเอาไว้
"อย่ามาขวาง ถอยไปชิน!" ฉันพูดเสียงเข้มพร้อมกับมองเขาด้วยแววตาที่โกรธ เกลียด และไม่ไว้ใจสุดๆ ตอนนี้เงินติดตัวฉันมีแค่หนึ่งร้อยบาท ฉันเองก็ไม่รู้ว่าหนึ่งร้อยนี้จะทำให้ฉันไปได้ไกลแค่ไหน แต่ยังไงฉันก็ต้องไปจากบ้านหลังนี้
"เธออยากไปเพราะว่าฉันเอาแต่คอยแกล้งเธอเหรอวะ" ชินกระชากแขนฉันอย่างแรงจนฉันเกือบเซ
"นี่นายยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าเพราะอะไรฉันถึงจะไป อย่าโง่ได้ป่ะ"
"ถ้าเธอไป ฉันจะไปกับเธอด้วย!" ชินเอ่ยขึ้นอย่างดื้อรั้น ไม่คิดเลยว่าเขาจะพูดคำคำนี้ออกมา
"ไม่ได้ ฉันมีคนที่จะไปด้วยแล้ว!" สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจพูดคำคำนี้ออกมา ชินมองหน้าฉันด้วยความงงปนสงสัยว่าฉันจะไปกับใคร
"ใคร? ใครที่เธอจะไปด้วย บีเน่เหรอ?" ชินถามด้วยความอยากรู้ ฉันส่ายหน้าเป็นคำตอบ
"ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องบอกนาย" ฉันบอกก่อนจะสะบัดแขนเพื่อหลุดจากการรัดกุมของเขา และจู่ๆจังหวะที่ฉันกำลังทะเลาะกับชินอยู่ก็มีรถหรูสีดำสปอร์ตมาจอดที่หน้าบ้านทำให้ฉันกับชินถึงกับอึ้งไปเลย
"ปลอยฝน ขึ้นมาสิ" เจ้าของรถหรูคันนั้นลดกระจกลงมาพร้อมกับส่งยิ้มทักทายฉัน แต่ที่น่าแปลกใจมากที่สุดก็คือเขาคนนั้นเป็นผู้หญิงนะสิ ฉันนึกว่าจะเป็นผู้ชายซะอีก
"ค่ะ!" ฉันรีบหนีออกจากชินก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปบนรถหรูคนนั้นอย่างว่าง่าย ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงกล้าทำแบบนี้ กล้าเชื่อใจใครจนไปไหนมาไหนกับเขาได้แบบนี้ แต่ฉันไม่มีทางเลือกแล้วนั่นก็เพราะว่าฉันไม่มีเงินสักบาท แถมหนทางที่ฉันจะอยู่รอดก็มีแค่หนทางนี้เท่านั้น
ตอนที่ฉันกำลังเก็บของเพื่อออกไปจากบ้านหลังนี้ จู่ๆเว็บที่ฉันได้ลองทำก็มีคนทักเข้ามาว่าอยากจะจ้างงานฉัน ซึ่งงานที่เขาจ้างก็คือ... ทำยังไงก็ได้ให้เพื่อนเลิกชอบเพื่อนตัวเอง แต่ที่พีคสุดก็ไม่น่าเชื่อว่าคนจ้างจะเป็นผู้หญิงซะได้ นึกว่าจะเป็นผู้ชายซะอีก เพิ่งจะรู้ก็ตอนเขาขับรถมารับฉันเนี่ยแหละ
"เอ่อ... พี่คือคนที่จ้างหนูเหรอคะ?" ฉันถามเพื่อความแน่ใจอีกทีนึง เพราะผู้หญิงที่กำลังขับรถอยู่ตอนนี้เขาทั้งสวย ขาว ดูดีราวกับนางแบบ และท่าให้เดาเขาน่าจะอายุมากกว่าฉัน
"ใช่ พี่คือคนที่จ้างน้องเอง แปลกใจใช่ไหมละ" เขาคลี่ยิ้มให้ฉันบางๆ และฉันก็พยักหน้าอย่างไม่รีรอ
"ค่ะ... แปลกใจมากๆเลย"
"พี่เองก็แปลกใจเหมือนกัน ไม่นึกเลยว่าจะกล้าให้พี่มารับเร็วขนาดนี้ น้องดูเหมือนคนเพิ่งหนีออกมาจากบ้านเลยนะ" เสียงหวานใสเอ่ยพลางมองตัวฉันที่หอบหิ้วกระเป๋าใบใหญ่ มองดูด้วยตาก็รู้แล้วว่าเก็บข้าวของหนีออกจากบ้าน
"ก็เห็นพี่บอกว่าอยากให้รีบเร่งทำงานนี้ไม่ใช่เหรอคะ หนูก็เลยส่งโลเคชั่นที่อยู่ให้ไงจะได้รีบๆทำให้มันจบๆ"
"ร้อนเงินใช่ไหมเรา"
"ใช่ค่ะ... ตอนนี้หนูมีเงินติดตัวแค่ร้อยเดียว ไม่ว่างานอะไรหนูก็จะทำหมดค่ะ ขอแค่มีเงินก็พอ แถมเงินที่พี่ให้หนูก็ราคาดีซะด้วย หนูไม่อยากปล่อยโอกาสนี้ไปง่ายๆ" ฉันบอกออกมาตามตรง ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรที่จะปิดบังพี่คนนี้แล้ว แถมเขายังสวยจนเผลอเชื่อใจไปอย่างไม่น่าเชื่อ
"พี่ชื่อโรสนะ ยินดีที่ได้รู้จักน้องปลอยฝน เราคงจะได้ร่วมงานกันอีกนานเลยแหละ"
- Writer
