“ทำไม แกมีปัญหาอะไร แค่มารหัวขนไร้ค่า ถ้าแกไปเอาออกซะ แกเองนั่นแหละที่จะสบาย ไม่ต้องเลี้ยงมันจนโต ไม่ต้องรับภาระอะไร และมันก็จะไม่เกิดมาประจานให้แกต้องอับอายขายขี้หน้า เรื่องที่แกท้องไม่มีพ่อ”
นนท์ให้เหตุผลที่ทำให้นราวดีน้ำตานองหน้า เธอไม่เคยคิดว่าเด็กคนนี้คือภาระ แต่เมื่อเขามาเกิดมาแล้ว เธอก็อยากเลี้ยงเขาให้ดีที่สุด และลืมเรื่องร้ายๆ ไปเสียให้พ้น
“อย่าฆ่าเขาเลยนะคะ เขาบริสุทธิ์ไม่รู้อะไรด้วยเลย” นราวดีอ้อนวอนบิดามารดาด้วยน้ำตาอาบแก้ม เธอคลานเข้าไปกอดขาพวกท่านร้องไห้สะอึกสะอื้น นนท์สะบัดเท้าหนี มองด้วยสายตากร้าวไปด้วยโทสะ ไม่มีความเห็นใจอยู่ในแววตาคู่นั้นเลยแม้แต่น้อย
“ไอ้มารหัวขนนี่ ถ้ามันเกิดมา มีแต่จะทำให้อับอายขายหน้า ที่แกท้องไม่มีพ่อก็อายคนเขาไปทั่วแล้ว แกยังจะฉีกหน้าฉันไปถึงไหนห้ะ ถึงอยากให้ไอ้เด็กนี่คลอดออกมาประจานฉันอีก” นนท์ตวาดลั่น นราวดีสะดุ้งสุดตัว เธอหวาดกลัวบิดาจนตัวสั่น
