หลังรับประทานอาหารกลางวันเสร็จคำแก้วถือผลไม้เดินมาหาสนธยาที่นั่งอยู่ใต้ร่มไม้เพียงลำพัง กลิ่นของผลไม้นั้นโชยมาแต่ไกล สนธยาย่นจมูกและมองหากลิ่น และก็มั่นใจว่ากลิ่นนั้นมาจากคำแก้ว วันนี้กลิ่นตัวของเธอทำไมเหม็นแปลก ๆ ต่างจากกลิ่นดอกมหาหงส์อย่างลิบลับ
“กินข้าวอิ่มหรือยังคะ ฉันเอาทุเรียนมาฝากค่ะ”
อ้อ มันคือกลิ่นทุเรียนเนื้อสีเหลืองทองนี่เอง กลิ่นขนาดนี้รสชาติจะขนาดไหน
เขาพยักหน้า แต่ยื่นมือให้เธอดู เขากินขนมเทียนแป้งเหนียวหนึบเพิ่งเสร็จจึงทำให้มือเลอะไปด้วยแป้งเหนียวเหนอะหนะ
“งั้นเดี๋ยวฉันป้อนก็ได้ค่ะ” คำแก้วกระเถิบกายเข้ามาใกล้ รู้ว่าเขาอายและหวงตัวเธอก็ยิ่งชอบใจ
สนธยาส่ายหน้าพรืดทำหน้าตกใจเมื่อได้ยินคำนั้น จะป้อนได้อย่างไรไม่ใช่ผัวเมียกันสักหน่อย แม้ว่าเป็นผัวเมียก็ไม่มีใครเขาทำประเจิดประเจ้อเช่นนี้ ผู้หญิงคนนี้ช่างไร้ยางอาย
แต่คำแก้วหรือจะยอม เธอใช้มีดเล็กของเขาหั่นเป็นชิ้นพอคำแล้วยื่น
