สัมผัสรักมัจจุราช

EP 3/2 ผู้หญิงขัดดอก

“ผมก็ยังทำงานไม่เสร็จ แต่อยากช่วยคุณอาบน้ำ” ไม่ว่าเปล่าแต่ดึงร่างบางออกห่างชาวเวอร์เรน ดึงหล่อนให้หันมาเผชิญหน้า

พิชฎาหน้าร้อนผ่าว พวงแก้มแดงระเรื่อ เรือนกายเขาบดเบียดเข้าหาเธอจนแนบชิด ทุกส่วนบนร่างแทบจะติดเป็นเนื้อเดียวกับเขา อาวุธร้ายแห่งชายหนุ่มรอซุ่มอยู่เบื้องล่าง มันกำลังพองตัวขึ้นทีละน้อย ดุนดันหน้าท้องของเธอขึ้นมาจนน่ากลัว เธอเอียงหน้ามองเขาและนั่นทำให้เขาสามารถจุมพิตเธอได้

แมคโลริคบรรจงจูบนักเขียนสาวอย่างอ้อยอิ่ง จูบทีละนิด...ทีละนิดอย่างเรียกร้อง อยากให้หล่อนมีอารมณ์ร่วมไม่ใช่ฝืนทำเพราะเขาบังคับ หล่อนโอบแขนรอบคอเขา เมื่อมิอาจต้านทานแรงจุมพิตได้

เขาพาหล่อนไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันต่อบนเตียง ผิวเนื้อเย็นฉ่ำชื้นของพวกเขาทำให้ที่นอนเปียกชุ่ม ทว่าทั้งสองไม่ได้แยแส พิชฎานั้นหลงลืมความละอายก่อนหน้านี้ไปเสียสิ้น เธอสูญเสียการควบคุม เขาเหมือนมัจจุราชร้ายที่บงการร่างกายและจิตวิญญาณของเธอแต่เพียงผู้เดียว

“ฉันจะเกลียดคุณตลอดชีวิต ถ้าคุณทำอะไรฉันมากกว่ากอดจูบ” บอกเขาเสียงแหบพร่า นัยน์ตาหวานเยิ้มเชิญชวนผิดกับคำพูดที่เปล่งออกมาลิบลับ

“ลืมเรื่องนั้นไปเลยคุณน้า เพราะว่าต่อแต่นี้ไป ผมจะทำให้คุณรักผม...ทุกลมหายใจ”

แล้วแมคโลริคก็ไม่ได้ทำน้อยกว่าที่ได้ประกาศ เขาปรนเปรอสวาทนักเขียนสาวจนหล่อนพรั่งพรูน้ำผึ้งหอมหวานออกจากรวงรังครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยปลายนิ้วและปลายลิ้นอุ่นร้อน โดยที่ตัวเองต้องอดทนต่อกระแสสวาทที่ลามเลียทั่วร่าง แต่เขาทนได้ ทนเพราะอยากได้เรือนร่างงามของหล่อนด้วยความยินยอมพร้อมใจ

รุ่งเช้า อากาศยังเย็นจัดด้วยเครื่องปรับอากาศและหยาดน้ำฝนที่รินหล่นนอกตัวอาคาร พิชฎาตื่นนอนตอนนาฬิกาบอกเวลาหกโมงเศษ หญิงสาวตระหนกเมื่อรู้ว่าตัวเองได้ค้างคืนที่นี่ ป่านนี้รัญตาคงตื่นแล้ว และคงกำลังหามื้อเช้ารับประทาน แม้หลานจะโตแล้วแต่พิชฎายังมองรัญตาเป็นเด็กหญิงที่ตนยังต้องถักเปียให้ก่อนไปโรงเรียน

“นี่คุณ...คุณ?” เรียกคนที่นอนกอดตัวเองอยู่ ใบหน้าคมได้รูปวางปลายคางเหนือหน้าผากเธอเล็กน้อย เส้นผมเขายุ่งเหยิงไม่เป็นทรง แต่วงหน้ากลับแต้มแต่งรอยยิ้มบางๆ สองมือเขายังโอบรอบลำตัวเปล่าเปลือยของเธอราวกับหวงแหน เขาไม่ได้ส่งเสียงตอบกลับทำให้เธอมั่นใจว่าเขายังไม่ตื่น “ฉันจะกลับแล้วนะ ขอบคุณที่ช่วยเรื่องเช็ค แม้ว่ามันต้องแลกด้วยสิ่งที่ฉันไม่อยากเอ่ยถึงก็ตาม” กระซิบบอกเขา ก่อนทำใจกล้าเงยหน้าขึ้นไปมอบจุมพิตเบาๆ ที่ปลายคางคมสาก เธอไม่รู้ว่าทำไปได้อย่างไร มันไม่อาจควบคุมตัวเอง เขาช่างดูเซ็กซี่น่ากอดน่าจุมพิตแม้แต่ยามหลับใหล

รอยยิ้มขัดเขินปรากฏที่ริมฝีปากของพิชฎา เธอหลับตาลงแล้วส่ายหน้า เฝ้าบอกตัวเองว่าเมื่อครู่แค่ฝันไป เธอไม่ได้จุมพิตเขาหรอก

พิชฎาค่อยๆ ขยับออกจากอ้อมแขนแกร่ง ทว่าไม่สามารถทำได้ เมื่อคนที่เข้าใจว่าหลับกลับลืมตาตื่นขึ้นมา

“จะไปไหนแต่เช้า แอบขโมยจูบผมแล้วจะหนีไปอย่างนี้เหรอ” ไม่ว่าเปล่าแต่ดึงร่างบางเข้าหาตัว จัดการพลิกกายแกร่งทาบทับร่างน้อย

พิชฎาแก้มแดงระเรื่อ รับรู้ถึงความแข็งขึงที่จดจ่ออยู่ระหว่างขา เขาจงใจให้มันเบียดชิดขาเธอจนรู้สึกอุ่นร้อนไปทั่ว

“ไม่นะ เอามันออกไปทีเถอะ” บอกเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ กับชิ้นส่วนแห่งบุรุษเพศที่เพิ่งได้สัมผัส กลัวว่ามันจะทะลึ่งพรวดเข้ามาในร่าง

“ไม่มีทาง ตอนนี้ผมต้องลงโทษคนที่กำลังจะหนีซะก่อน เอาล่ะ คราวนี้ถ้าคุณอยากไปก็เชิญ ถ้าทำได้ละนะ” เอ่ยอย่างเป็นต่อก่อนจะวาดเรียวแขนกอดรัดร่างบางไว้ทั้งตัว

หญิงสาวทุบหัวไหล่เขาทั้งสองข้าง ขุ่นเคืองในวาจาที่เขาเอื้อนเอ่ย ในเมื่อทำกันถึงขนาดนี้ เธอจะใช้วิธีไหนหลุดรอดไปได้เล่า

“โอ...โกรธด้วยแฮะ แต่ผมชอบตอนคุณโกรธจัง คุณแก้มแดง หน้ายุ่ง แล้วก็ร้อนไปทั้งตัว” ว่าแล้วก็ก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากบวมเจ่อ ตักตวงเอาความหวานที่ซ่อนกระแสความซาบซ่านเอาไว้

พิชฎาดิ้นขลุกขลักต่อต้าน ทว่ามันก็เป็นช่วงเวลาเพียงเสี้ยวนาที เพราะไม่นานหลังจากนั้น มัจจุราชร้ายอย่างแมคโลริคก็ล่อลวงให้เธอดำดิ่งในวังวนสวาท ไม่อาจหลุดรอดอุ้งมือแห่งความกระสัน เขาเกี่ยวก้อยพาเธอท่องวิมานแห่งราคะที่มีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถฟันฝ่าไปจนถึงวิมานฉิมพลี ส่วนเขานั้นหรือก็เฝ้าดูมนุษย์ผู้โง่เขลาเช่นเธอ ด้วยรอยยิ้มและดวงตาเจ้าเล่ห์เหลือร้ายของพญามัจจุราช