พัลเลเดียมทิ้งน้ำหนักตัวลงบนร่างนุ่ม มือทั้งสองที่กุมลำคอของเธอไว้เปลี่ยนเป็นประคองใบหน้างามเพื่อบังคับให้ลลิลรับจุมพิตหนักหน่วง ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงความตื่นตัวและแรงอารมณ์ที่กำลังทะยานขึ้นสูงอย่างไม่อาจควบคุม ความยับยั้งในสติและความอดทนของเขาที่เพียรพยายามมาตลอดหมดสิ้นลงในวินาทีที่ปากของเขากลืนเก็บความหวานฉ่ำในปากสีชมพูเรื่อเอาไว้
“ลาริมาร์...”
“อาพีท...ไม่...ไม่...”
ลลิลเบือนหน้าเมื่อเขาถอนจูบหนักและไล้ปลายลิ้นไปบนพวงแก้มเปล่งปลั่ง จูบเธอบนใบหน้า ติ่งหูและซอกคออย่างบ้าคลั่งในขณะที่ร่างบอบบางไม่อาจขยับหนีเพราะถูกตรึงไว้ด้วยลำตัวของเขา มือเรียวบางเลื่อนไปบนหลังกว้างทว่าปลายเล็บคมไม่อาจจิกผ่านชุดสูทลงบนเนื้อหนังของเขาได้ ร่องรอยจากการบาดเจ็บที่ดีขึ้นก็เหมือนมันจะกลับมาใหม่ ลลิลเริ่มเจ็บแปลบที่บั้นเอวร้าวลงไปที่ต้นขา เธอตัวเล็กเกินไปและอ่อนแอลงทุกขณะที่ริมฝีปากและปลายลิ้นของเขาซอกซอนไปถึง
