ลลิลหลั่งน้ำตาในความเงียบงัน เธอนิ่งฟังเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของคนทั้งคู่ที่ดังมาเป็นระยะ เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงแต่ยาวนานราวกับทั้งชีวิตของหญิงสาว ในห้วงความคิดสุดท้ายเธอถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นหลังจากที่นั่งบนเตียงอยู่นานนับชั่วโมง แต่เมื่อหันกลับไปก็ต้องผงะเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ยืนอยู่เบื้องหลัง
“อาพีท...”
“ฉันนึกว่าเธอนอนแล้วเสียอีก” เขากล่าวขณะเดินเข้าไปหา “ทำไมต้องหลบหน้าแขกของฉัน?”
คำถามนั้นกระตุกความรู้สึกของหญิงสาว เธอคิดว่าจะเงียบแต่ก็ไม่อาจเก็บกลั้นความอัดอั้นได้อีกต่อไป ร่างแน่งน้อยแค่นยิ้มขื่นและจ้องใบหน้าคร้ามเข้มด้วยประกายตาแข็งกร้าว
“แขกเหรอคะ... อาพีททำแบบนี้ทำไม”
“ฉันทำอะไร...อ้อ...ที่เชิญวีรินมาที่นี่อย่างนั้นน่ะรึ”
“ค่ะ...ไหนอาพีทเคยบอกว่าเวโรนิก้าเป็นผู้หญิงของพ่อลิลนี่ไม่ใช่หรือคะ แล้วตอนนี้อาพีทคิดจะทำอะไรกันแน่”
“ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายเรื่องอะไรก็ตามที
