ตอนที่ 2
1506 Words
นางบำเรอยอดรัก
EP.2
“เจ้าเห็นนางแล้วใช่ไหม”
“พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันเห็นนางแล้ว และก็รังเกียจนางเป็นอย่างมากด้วย”
กรามแกร่งขบกันเป็นสันนูน หล่อนไม่เหมาะสักนิดกับตำแหน่งชายาของเขา แม้แต่นางบำเรอ... เขายังไม่รู้ว่าหล่อนนั้นคู่ควรที่จะเป็นหรือเปล่า
ชีคฮาเซมเลิกคิ้วสีดำที่มีสีขาวแซมอยู่ประปรายขึ้นอย่างแปลกใจ
“นางน่าเกลียดถึงกระนั้นเลยหรือ ฮิมราน”
เจ้าชายฮิมรานส่ายหน้าปฏิเสธ ใครว่าหล่อนขี้ริ้วขี้เหร่กันล่ะ เจ้าหล่อนสวยหยาดเยิ้มเลยทีเดียว น่าพิศมัยไปทั้งเนื้อทั้งตัว เมื่อคิดไปถึงเจ้าความนุ่มนิ่ม อวบอิ่มของเรือนกายสาวที่เขาได้สัมผัสโดยบังเอิญที่เมืองไทยแล้วความคึกคะนองที่ซอกขาก็ทำให้เขาอึดอัดจนแทบคลั่ง
“ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ นางงามมาก แต่ถึงกระนั้นหม่อมฉันก็ไม่ต้องการแต่งงานกับนาง”
“เจ้าก็รู้ว่าพ่อไม่อาจช่วยเจ้าได้”
“แต่เสด็จพ่อสามารถยกเลิกสัญญางี่เง่านั้นได้ไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ” ฮิมรานถามกลับบิดาด้วยน้ำเสียงที่ยากจะควบคุมความขุ่นมัวไว้ได้ เขายอมวิ่งเอาหัวชนฝาให้ตายไปตรงนี้เสียยังดีกว่าต้องแต่งงานกับผู้หญิงเอเชียที่นิสัยแย่ ๆ แบบนั้น
“แต่พ่อไม่อาจฉีกสัญญาที่อันมิกาทำไว้ได้ เจ้ารู้อยู่เต็มอกไม่ใช่หรือ” ชีคฮาเซมตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด คำสัญญาที่เขาให้ไว้กับสตรีที่รักยิ่งนั้นยังตราตรึงในดวงใจ
เขารักอันมิกามากมายแค่ไหน มีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ หล่อนเป็นผู้หญิงไทยคนแรกที่เข้ามานั่งอยู่ในหัวใจของเขา แต่หล่อนก็คือผู้หญิงคนสุดท้ายที่เขาจะรักด้วยเช่นกัน
“พี่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ความปรารถนาสุดท้ายของน้องสมหวัง พี่สัญญา”
นี่คือคำพูดสุดท้ายที่เขาได้พูดกับหล่อน ก่อนที่อันมิกาจะจากโลกนี้ไปก่อนเวลาอันควรด้วยโรคมะเร็ง
“หม่อมฉันรู้พ่ะย่ะค่ะ แต่หม่อมฉันไม่อาจทำตามรับสั่งได้ เสด็จพ่อโปรดมีรับสั่งยกเลิกสัญญาฉบับนั้นด้วยเถอะ” เจ้าชายฮิมรานยังยืนกรานหนักแน่น
“พ่อทำอย่างนั้นไม่ได้จริง ๆ ฮิมราน ถึงยังไงลูกก็ต้องอภิเษกสมรสกับร้อยดาววันยังค่ำ แม้เจ้าจะไม่พอใจแค่ไหน แต่นั่นก็คือสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้”
เจ้าชายหนุ่มฟังคำพูดของบิดาแล้วถึงกับพ่นลมหายใจหนักหน่วงออกมา สีหน้าของเขาตอนนี้เคร่งเครียดเป็นที่สุด โทสะที่พยายามข่มเอาไว้ค่อย ๆ กระพรือลุกโหมขึ้นมาทีละน้อย
“ถ้าหม่อมฉันยังยืนยันว่าจะไม่แต่งล่ะพ่ะย่ะค่ะ”
ถามออกไปอย่างท้าทาย และนั่นก็ทำให้ชีคฮาเซมเบิกตากว้างจ้องมองโอรสอย่างตกใจ เขาไม่คิดว่าฮิมรานจะใจแข็งถึงขนาดนี้ หรือว่าร้อยดาวไม่คู่ควรจริงๆ กับฮิมราน
“เจ้าจะขัดคำสั่งพ่ออย่างงั้นหรือ ฮิมราน เจ้าเป็นถึงองค์รัชทายาท สิ่งที่ต้องทำก็คือสร้างความสุขให้แก่ราษฎรของเรา”
ฮิมรานหัวเราะเยาะออกมาอย่างขมขื่น เขาไม่ชอบใจที่บิดามักจะยกเอาราษฎรของความาร์มากดดันเขาทุกครั้งที่มีเรื่องขัดแย้งกัน และเขาก็ต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้เสียทุกที
“แต่หม่อมฉันยังไม่เห็นประโยชน์ที่จะได้รับจากการอภิเษกสมรสกับร้อยดาวเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”
ฮิมรานพูดออกมาอย่างอ่อนใจ ขณะเอนร่างกำยำของตนเองพิงกับพนักเก้าอี้อย่างหมดแรง
“อีกหน่อยเจ้าก็จะมองเห็นประโยชน์จากการแต่งงานครั้งนี้เอง ฮิมราน” ชีคฮาเซมระบายรอยยิ้มออกมาใบหน้าที่ยังคงหล่อเหลาไม่เสื่อมคลาย แม้จะล่วงเลยวัยหนุ่มฉกรรจ์มาหลายสิบปีแล้วก็ตาม
“งั้นหม่อมฉันอยากทราบเหตุผลของการแต่งงานครั้งนี้ ทำไมเสด็จแม่ถึงต้องทำสัญญาบ้าๆ นั้นขึ้นมาด้วย”
“ก็เพราะว่าอันมิกาต้องการชดเชยความผิดในอดีตที่หล่อนหนีการแต่งงานกับพ่อของร้อยดาวมาแต่งงานกับพ่อ”
ดวงตาคมกล้าของชีคฮาเซมทอดมองผ่านหน้าต่างบานวิจิตรออกไป มองไปไกลแสนไกลราวกับจะมองให้เห็นถึงอดีตที่เคยผ่านมา
“ก็เลยให้หม่อมฉันชดเชยความผิดงี่เง่านั่นให้หรือพ่ะย่ะค่ะ” ฮิมรานแทบอยากจะสะกดกลั้นความขัดเคืองใจเอาไว้ไม่ได้เมื่อได้รับฟังเหตุผลที่สุดแสนจะงี่เง่าที่สุดในความคิดของเขา
มีอย่างที่ไหนให้เขาเป็นตัวแทนล้างบาปให้กับหล่อน โดยให้แต่งงานกับลูกสาวของชายที่หล่อนเคยทำผิดไว้ด้วย เจ้าชายหนุ่มหัวเราะเยาะออกมาอย่างเดือดดาล มันน่าตลกชะมัด!
“ถ้าเจ้ายังคิดว่าเป็นลูกชายของพ่อ เจ้าก็ต้องทำตามคำขอนี้ของอันมิกา เพราะพ่อรักนางมากกว่าสิ่งใด” คำขอของชีคฮาเซมมันก็คือคำสั่งดี ๆ นี่เอง ฮิมรานถอนหายใจออกมา
“เสด็จพ่อรักนางมากกว่าเสด็จแม่แท้ ๆ ของลูกอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ” เจ้าชายถามไปอย่างนั้นเอง เพราะเขารู้อยู่แก่ใจแล้วว่า บิดาของตัวเองนั้นไม่ได้รักมารดาแท้ ๆ ของเขาสักนิด ที่ต้องแต่งงานกันก็เพราะถูกคลุมถุงชน และนี่เองคือสาเหตุหลักที่ทำให้เขาปฏิเสธการแต่งงานกับผู้หญิงไทยคนนั้น
เจ้าเล่ห์... เจ้ามารยา เขาไม่อยากเป็นอย่างบิดาที่หลงผู้หญิงจนต้องยอมทุกอย่าง ยอมแม้กระทั่งบังคับฝืนใจลูกชายของตนเอง
“ความรักคนละแบบกัน พ่อรักแม่ของเจ้าในฐานะของชีคที่พึงปฏิบัติต่อภรรยา แต่ความรักที่พ่อมีต่ออันมิกาแม่เลี้ยงของเจ้านั้นมันเป็นความรักแบบผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่มีให้กับผู้หญิงที่รักหมดใจ”
“เมื่อเสด็จพ่อรู้อยู่เต็มพระทัยว่าการคลุมถุงชน ไม่อาจจะทำให้ชีวิตคู่มีความสุขได้ เพราะขาดความรักที่มีต่อกัน แล้วทำไมถึงได้บังคับหม่อมฉันให้เจริญรอยตามพระองค์ด้วยล่ะพ่ะย่ะค่ะ”
“นั่นเป็นความต้องการสุดท้ายของอันมิกา พ่อขัดไม่ได้” ชีคฮาเซมฟังโอรสพูดแล้วก็รู้สึกสงสารไม่น้อย แต่เขาก็ไม่อาจจะช่วยอะไรฮิมรานได้เลย เพราะสัญญานั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่หญิงที่เขารักหมดใจได้ขอไว้ก่อนตาย
“หม่อมฉันคงมีความสุขไม่น้อยเลยทีเดียวกับการถูกมัดมือชกแบบนี้”
ฮิมรานประชดประชันบิดาของตัวเอง เขาไม่น่าบินกลับมาจากวิลล่าที่ฝรั่งเศสเลย
“พ่อช่วยเจ้าไม่ได้จริง ๆ ฮิมราน”
“จากที่ฟังเสด็จพ่อตรัส หม่อมฉันก็คงหลีกเลี่ยงงานแต่งคราวนี้ไม่ได้”
เจ้าชายรูปงามลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ใบหน้าหล่อล้ำนั้นบูดบึ้งไม่น้อย
“งั้นหม่อมฉันขอตัวนะพ่ะย่ะค่ะ” ฮิมรานหมุนตัวเดินออกไป กำลังจะถึงประตูห้อง แต่ชีคฮาเซมก็พูดขึ้นมาซะก่อน และคำพูดนี้ก็ทำให้ฮิมรานระบายรอยยิ้มพอใจออกมา
“ถ้านางเป็นคนล้มเลิกงานแต่งนี้เอง นั่นก็ถือว่าไม่ผิดสัญญา”
“ขอบพระทัยเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ” เจ้าชายฮิมรานหันมายิ้มให้ชีคฮาเซม ดวงตาคมกล้าเจิดจ้าขึ้นอย่างมีความหวัง ฮิมรานกล่าวลาบิดาก่อนจะก้าวออกมายังทางเดินที่ปูด้วยพรมหนาชั้นดีเพื่อกลับห้องประทับของตนเอง
หากเป็นอย่างที่บิดาพูด งั้นเขาคงต้องทำอะไรสักอย่างซะแล้ว เพื่อที่จะให้แม่นักขุดทองอย่างร้อยดาวปฏิเสธที่จะแต่งงานกับเขา แต่มันคงไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ แน่ เพราะทั้งแม่และพี่สาวของหล่อนต่างตาโตเท่าไข่ห่านเมื่อเห็นของกำนัลที่บิดาของเขาฝากไปให้หรือว่าเขาจะส่งเงินทองจำนวนมากไปให้ครอบครัวของหล่อนดี เพื่อที่จะยกเลิกสัญญาอัปยศนั่นซะ
เจ้าชายหนุ่มหัวเราะเยาะออกมาเบาๆ เขารู้อยู่เต็มอกว่าวิธีนี้มันต้องใช้ไม่ได้ผลอย่างแน่นอน เพราะคนพวกนั้นฉลาดเป็นกรด คงไม่พอใจกับสิ่งมีค่าที่เขาหยิบยื่นให้ เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าหากแต่งงานกับเขาจะได้มากกว่านี้อีกร้อยเท่าพันเท่า
ฮิมรานยกมือขึ้นบีบขมับของตัวเองเบาๆ ความเคร่งเครียดโจมตีเขาไม่หยุดหย่อน...
นี่เขาจะต้องใช้วิธีไหนนะ ถึงจะกำจัดแม่สาวร้อยดาวให้พ้นไปจากชีวิตของเขาได้ หรือแค่ให้พ้นไปจากความนึกคิดของเขาสักเสี้ยววินาทีก็ยังดี เพราะตั้งแต่เจอกันที่ผับแห่งหนึ่งที่เมืองไทยครั้งนั้น เขาก็ยังไม่เคยลืมใบหน้าหวานๆ ของเจ้าหล่อนได้สักนาทีเดียว
- Writer
